eigenlijk verkies ik toch de delhaize boven de carrefour. carrefour is groot, je moet nooit (lang) aanschuiven, en ze hebben het overgrote deel van wat er beschikbaar is op de markt. de delhaize lijkt steeds eivol, de parking is er kleiner en ze hebben er vooral wat zij denken dat goed is. maar delhaize is zoveel gezelliger. en ze hebben een aantal dingen die je niet in andere grootwarenhuizen kan vinden (tenzij bvb de match), en ze hebben een veel beter aanbod van wijn. (en je kan er nog steeds papieren zakken gebruiken.)
gisterenavond ging ik dus naar delhaize, vastberaden enkel mee te brengen wat er op mijn korte lijstje stond. een onmogelijke taak, want ik had al gauw ook een fles wijn vast, en gedroogde abrikozen, en olijven, en ‘verse’ tagliatelle. en het water ben ik vergeten. of liever, ik heb henri zijn melk gekozen boven tessa’s water. gekozen, want beide stonden op mijn lijstje, maar daar ik geen zin had mij met een winkelwagentje door de krappe gangen te begeven, was mijn draagkracht beperkt.
maar goed, toch een beetje geladen, dus snel de kortste rij gezocht, uit het mandje laden, verdelen over een paar zakken, en betalen. al duurde het nu wel erg lang voor ik mijn code mocht ingeven. zo lang zelfs, dat de caissière op handen en voeten onder haar toog de stekker uit het stopcontact ging trekken om hopelijk zo het onding te resetten.
ondertussen werd de lange rij aan ‘mijn’ kassa steeds korter en de gezichten van de mensen die mij passeerden steeds meewariger. de rekening aan een andere terminal betalen kon niet, zo verzekerde men mij, tenzij we de ganse procedure opnieuw doen (aanschuiven, inscannen, betalen). maar ziet, het ding werd wakker en voor ik het goed wist vroeg het om mijn kaart. om opnieuw vast te lopen. en opnieuw.
er waren nog drie andere mensen in de winkel toen ik kon (eindelijk) afrekenen.
–’t is altijd wat hé meneer, met die electrische betalingen.
tsja. en wat moet een mens daar dan op zeggen.