“Straks komt er toch een tram af”, lachten Henri en ik naar elkaar toen we aan de halte op de Albertbrug over het weinige ijs op de sporen gleden. Onze woorden waren nog niet koud (en met deze temperaturen wordt alles snel koud), of daar kwam een Justitiepaleistram aangedenderd. Dat ding stopt natuurlijk enkel aan het station en aan het Justitiepaleis, maar blijkbaar ook voor een lief, halfbeteuterd gezichtje van Henri. Dankuwel!
(Uit pure gelukzaligheid om die onverwachte vriendelijkheid van die chauffeur ben ik vandaag zelfs de fnac binnengestapt –gewoon om te kijken, geen vrees.)
Ik sta daar tegenwoordig altijd twintig minuten te wachten op een tram. AL die Justitietrammen rijden me altijd voorbij. Blijkbaar heb ik niet zo’n lief gezichtje dan Henri. 😉
Oh, fijn!