Volume2

Vorige week in Sonic Boom kocht ik Volume 2 van She & Him. Op Volume 1 stond de beste cover van I Should Have Known Better ooit (schreef ik vorig jaar); op Volume 2 is het alweer van dat, met Gonna Get Along Without Ya Now –niet uit mijn kop te krijgen (maar zoek er verder maar niets achter).

Seattle, USA 2010

She & Him zijn Zooey Deschanel & M. Ward (foto: Sam Jones). Deschanel is (o.a.) de actrice uit de film (Bridge to Terabithia) waar mijn twee tsjiepmuilen naar zaten te kijken, en tevens de zus van de actrice die Tempe speelt (Dr. Temperance ‘Bones‘ Brennan).

Gonna Get Along Without Ya Now (links gaan telkens naar het relevante youtube filmpje, chronologie komt van wikipedia) werd voor het eerst opgenomen door Teresa Brewer in 1952. De versie klinkt echter pas zoals we ze nu kennen in de opname van 1956 door Patience & Prudence, maar wordt vooral gepopulariseerd in 1964 door Skeeter Davis en –in mindere mate– door Tracey Dey. De versie waarin de meesten onder ons het zullen kennen is evenwel de disco hit van Viola Wills (hier nog snel ingeleid door Bart Peeters):

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zX4SqnCLwiA&hl=en_US&fs=1&]

Maar nu is er de nieuwe van She & Him. En dan mag er (voorlopig) geen videoclip van zijn, deze versie is met stip de beste.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=hbV6YUreJk0&hl=en_US&fs=1&]

(Er is ook nog deze live versie voor BBC Radio 6).

Solo en big band

De avond begon gisteren met Joëlle Léandre, solo op contrabas. Een fantastisch concert, waarvan ik dik tegen mijn goesting het einde heb moeten missen, omdat ik boven in de domzaal van Vooruit nog foto’s moest gaan maken van de spoken word performance die daar tezelfdertijd plaatsvond. Niet dat die performance niet goed was, maar (1) Léandres kunsten trokken mij meer aan en (2) zo’n performance moet ge van het begin aan mee hebben.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=XSLD-BW7ges&hl=en_US&fs=1&]

Léandre speelde eerst twee ‘gewone’ stukken, nadien dialogeerde ze een protestsong bijeen met haar bas. Als u het fragment bekijkt, zult u het wel met mij eens zijn dat ze met haar instrument in dialoog treedt.

Het was dan ook een gigantische sprong van de intimiteit van de balzaal en de domzaal naar het mega (nuja) gebeuren in de theaterzaal.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=OfdkbsXt0yE&hl=en_US&fs=1&]

Flat Earth Society musiceerde met John Watts van Fisher Z. Ik herinner mij So Long, maar heb verder eigenlijk geen referentiekader om te vertellen hoe de muziek van Watts werd herscheven. Watts kwam in net pak het podium op, kroop rond als een hond, deed schoenen en kousen uit, nadien ook zijn jas, en tegen het einde van het concert stond hij in zijn onderbroek te zingen. Die Engelsen toch.

Gumboots for clarinet and string quartet

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=CL8f5E07Rl4&hl=en_US&fs=1&]

Tweede poging, deze keer met de Olympus PEN ipv de Canon 5D. Het tweede concert van Jazz & Sounds, met als thema De hedendaagse klarinet in kamermuziek. Dit is een eerste stukje uit David Bruce’s Gumboots for clarinet and string quartet. Ofwel ging de camera vanzelf uit, ofwel heb ik zonder het zelf te merken op de stopknop gedrukt. De beeldkwaliteit is veel minder goed dan met de 5D (al is ze zeker genoeg voor dagopnames); de stabiliteit van het beeld is opmerkelijk beter, ongetwijfeld mede door de in het toestel ingebouwde IS (Image Stabilization).

Impressions of a Blue Kind

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=eFiDzTtkIPA&hl=en_US&fs=1&]

Gisterenavond, toen ik zat te wachten op het begin van het openingsconcert van het Jazz & Sounds festival, viel mij te binnen dat ik met mijn fototoestel nu ook video’s kan opnemen. Ik zat op het eerste balkon in de Miryzaal (er is maar één balkon) van het conservatorium, dus rustte ik het toestel op de balustrade om de intro op te nemen.

Zelfs gesteund op die (met pluche beklede) balustrade, slaagde ik er blijkbaar niet in het toestel geheel stil te houden, hopelijk stoort het niet te veel. Maar het geluid is wel deftig, denk ik. (Misschien een ietsje té luid?)

laugh and walk away

Daarnet ging radio1 hier loeihard in de ontbijtkamer.

“’t Is Blondie!”

“Nee. Nee! Wacht… ’t is Kim Wilde!”

“Nee, toch Blondie!”

The Shirts, dames en heren, The Shirts!

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=bgAUEr-l7fA&hl=en&fs=1]

Fan.tas.tisch!

don’t fence me in

’t Is bijna vier jaar geleden, dus dan mag een mens al eens in herhaling vallen. Don’t fence me in, van Cole Porter and Robert Fletcher uit 1934, hier gezongen door de Andrew Sisters.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=M5B0oyJ5tHA&rel=1]

Naar aanleiding van deze flickr post. Schitterend lied (ook in de versie van David Byrne), al was Cole Porter zelf er naar verluidt niet tevreden over (mogelijks omdat hij Fletcher credits voor de tekst moest geven). Ik vind er me eigenlijk wel in terug.

The Revolution Will Not Be Televised

You will not be able to stay home, brother.
You will not be able to plug in, turn on and cop out.
You will not be able to lose yourself on skag and skip,
Skip out for beer during commercials,
Because the revolution will not be televised.

The revolution will not be televised.
The revolution will not be brought to you by Xerox
In 4 parts without commercial interruptions.
The revolution will not show you pictures of Nixon
blowing a bugle and leading a charge by John
Mitchell, General Abrams and Spiro Agnew to eat
hog maws confiscated from a Harlem sanctuary.
The revolution will not be televised.

The revolution will not be brought to you by the
Schaefer Award Theatre and will not star Natalie
Wood and Steve McQueen or Bullwinkle and Julia.
The revolution will not give your mouth sex appeal.
The revolution will not get rid of the nubs.
The revolution will not make you look five pounds
thinner, because the revolution will not be televised, Brother.

There will be no pictures of you and Willie May
pushing that shopping cart down the block on the dead run,
or trying to slide that color television into a stolen ambulance.
NBC will not be able predict the winner at 8:32
or report from 29 districts.
The revolution will not be televised.

There will be no pictures of pigs shooting down
brothers in the instant replay.
There will be no pictures of pigs shooting down
brothers in the instant replay.
There will be no pictures of Whitney Young being
run out of Harlem on a rail with a brand new process.
There will be no slow motion or still life of Roy
Wilkens strolling through Watts in a Red, Black and
Green liberation jumpsuit that he had been saving
For just the proper occasion.

Green Acres, The Beverly Hillbillies, and Hooterville
Junction will no longer be so damned relevant, and
women will not care if Dick finally gets down with
Jane on Search for Tomorrow because Black people
will be in the street looking for a brighter day.
The revolution will not be televised.

There will be no highlights on the eleven o’clock
news and no pictures of hairy armed women
liberationists and Jackie Onassis blowing her nose.
The theme song will not be written by Jim Webb,
Francis Scott Key, nor sung by Glen Campbell, Tom
Jones, Johnny Cash, Englebert Humperdink, or the Rare Earth.
The revolution will not be televised.

The revolution will not be right back after a message
about a white tornado, white lightning, or white people.
You will not have to worry about a dove in your
bedroom, a tiger in your tank, or the giant in your toilet bowl.
The revolution will not go better with Coke.
The revolution will not fight the germs that may cause bad breath.
The revolution will put you in the driver’s seat.

The revolution will not be televised, will not be televised,
will not be televised, will not be televised.
The revolution will be no re-run brothers;
The revolution will be live.

door Gil Scott-Heron (the godfather of rap), op Pieces Of A Man, 1971

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=uTCQSk2l8bc]

because the night

Ze is geen klassieke schoonheid, Patti Smith, maar ze behoort wel tot het groepje vrouwen die in een kader aan mijn muur mogen hangen –en dan bij voorkeur met een foto die ik heb gemaakt. (Jane Birkin behoort overigens ook tot dat groepje.)

Smith heeft nooit echt commercieel succes gekend —Because the night is waarschijnlijk haar bekendste en meest gecoverde nummer– maar haar invloed op de muziekscène is des te groter. In 1978 herschrijft Patti Smith het origineel van Bruce Springsteen (dat hij zelf nooit zou releasen), als beide muzikanten in belendende studio’s een plaat opnemen.

The original song was recorded by Springsteen during sessions for his [Springsteen’s] Darkness on the Edge of Town album. The Patti Smith Group was working on Easter in the studio next door, and the bands were exchanging tapes [wikipedia]

En dit was het resultaat:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=uoGdx3I3dPE]

take me now baby here as I am
pull me close, try and understand
desire is hunger is the fire I breathe
love is a banquet on which we feed

come on now try and understand
the way I feel when I’m in your hands
take my hand come undercover
they can’t hurt you now,
can’t hurt you now, can’t hurt you now
because the night belongs to lovers
because the night belongs to lust
because the night belongs to lovers
because the night belongs to us

have I doubt when I’m alone
love is a ring, the telephone
love is an angel disguised as lust
here in our bed until the morning comes
come on now try and understand
the way I feel under your command
take my hand as the sun descends
they can’t touch you now,
can’t touch you now, can’t touch you now
because the night belongs to lovers …

with love we sleep
with doubt the vicious circle
turn and burns
without you I cannot live
forgive, the yearning burning
I believe it’s time, too real to feel
so touch me now, touch me now, touch me now
because the night belongs to lovers …

because tonight there are two lovers
if we believe in the night we trust
because tonight there are two lovers …

The Alan Parsons Project

Schrijft Tessa in een reactie op mijn shuffle:

Gaudi! Freudiana! Zijn dat niet van de weinige CD’s die ge via mij hebt leren kennen? Ik heb die grijsgedraaid toendertijd. Heb ik eigenlijk nog eens zin in… Afspraak vanavond met mijn i-pod bij je mac?

Ja en nee (ge hadt toch niet gedacht dat ik zomaar iets ging toegeven —en plein public dan nog wel). Gaudi hebben we samen ontdekt in de Bilbo, en met Freudiana zijt gij inderdaad komen aanzetten. Maar ik was al eerder fan van The Alan Parsons Project, om precies te zijn door Don’t Answer Me. Die LP Ammonia Avenue heb ik grijs gedraaid, paste perfect bij de soundtrack van Streets Of Fire en stak schril af tegen mijn Kim Wilde collectie.

Voor de mensen die te jong zijn –of reeds dementie claimen– en de reden waarom dit in een afzonderlijke post terecht is gekomen: de videoclip (courtesy of YouTube).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=bLbUQGNL3Dw]

(En dat afspraakje zie ik wel zitten natuurlijk!)