Het George Bush standbeeld in het park tegenover Downtown Aquarium, Houston, TX
Tag: usa
Dag 2: Tecopa – Beatty
Ik schrijf dit tekstje in de guest laundry room van het Motel 6 in Beatty, Nevada. Vanochtend rond 8 uur zijn we uit Cynthia’s in Tecopa vertrokken. Het was een charmante plaats om de nacht door te brengen, een beetje overpriced gezien het beperkte confort, maar wel proper en Cynthia zelf was heel erg gastvrij.
Van Tecopa reden we naar Shoshone, een dorpje van één straat langs een rustige highway, waar we voor de eerste keer sinds ons verblijf in de USA écht (en lekker) Amerikaans hebben ontbeten. Pancakes voor Tessa en Henri, en Chili & Swiss omelet voor mijzelf. Het was zo’n ontbijt waaraan ge u de rest van de dag recht kunt houden –wat ook nodig zou blijken.
Onze bestemming voor deze dag was Death Valley, waarvan we dachten dat we er gewoon op één dag gingen doorgereden zijn. Niet echt dus. We gingen alleen stoppen waar het serieus de moeite was, en eigenlijk was dat alle vijf voeten. Al een paar mijl voor we het park –van helemaal in het zuiden– binnenreden, was het landschap adembenemend. De omgeving was voortdurend in verandering: een verandering van hoogte of een plotse bocht bracht telkens een nieuwe verrassing. Van dorre maanvlakten over groen maquis naar een geel bloemenlandschap; weidse vlakten of steile bergpassen, het hield niet op.
Onze eerste stop waren de Ashford Mill Ruins, een hoop stenen rond wat ooit een mijn moet geweest zijn, en eerst voor 50.000 USD en nadien voor een dikke 100.000 USD van eigenaar is gewisseld –destijds een gigantisch fortuin.
De meest spectaculaire stop voor ons gedrieën was het Badwater Basin, een zoutvlakte die 85 meter onder de zeespiegel ligt.
De meest spectaculaire stop voor mijzelf, was bij de Golden Canyon, waar een trail tot Zabriski Point leidde. Te leutig voor mij om aan te weerstaan, te steil voor Tessa (en vooral Henri) om te bewandelen. Dus trok ik er alleen op uit, gewapend met het fototoestel en amper een halve liter water, voor wat een tocht van een kleine twee uur zou worden, met een hoogteverschil van 72 meter in een zon van ergens tussen de 35 en de 40 graden Celsius. Had ik het in de zomer gedaan, zonder die halve liter water, of zonder de conditie die ik aan het lopen heb overgehouden, dan had ik het waarschijnlijk niet kunnen navertellen. Achteraf bekeken een redelijk domme move, maar absoluut de moeite waard. Zelfs toen bleek dat er aan Zabriski Point gewoon ook een weg liep die met de wagen toegankelijk was; de tocht –ongeveer 7 kilometer– was gewoon fantastisch. Tessa wist mij achteraf te vertellen dat ze had gelezen dat die tocht normaal gezien in drie uur wordt afgelegd. Ik ben overigens niemand anders tegengekomen.
Achteraf zijn we nog naar het Furnace Creek Visitor Center getrokken, waar Henri zijn Death Valley Junior Park Ranger badge heeft behaald. Hij diende daartoe een aantal vraagstukken op te lossen in een Junior Park Ranger boek, dat een mevrouw achteraf minutieus met hem overliep, alvorens hij een Junior Park Ranger eed mocht aflossen om zijn badge te krijgen. Ik hoef niet te vertellen dat hij zo’n badge uit elk park dat we tegenkomen wil verkrijgen zeker? (Hij heeft het helemaal zelf opgelost allemaal, in het Engels.)
Gezien het toen al wat later werd, besloten we maar een slaapplaats te zoeken, en zo eindigden we vandaag in het Motel 6 in Beatty, waar we de was konden doen, en waar we complimentary internet hebben. Morgen terug naar Death Valley, en dan verder richting de Sequoia en Yosemite National Parks.
—
Badwater Basin
—
Van de Golden Canyon naar Zabriskie Point, met een beetje uitleg over deze 7 uitputtende kilometers.
Och, dat is niet ver, dacht ik, toen ik die piek zag.
U ziet het waarschijnlijk niet, op deze kleine foto, maar als u doorklikt naar de grotere versie, dan vindt u onderaan, net niet in de (horizontale) helft van het onderste (verticale) derde of vierde van de foto een stip, die een mens voorstelt. De foto hiervoor, is genomen vanop de plaats waar die mens staat.
Eenmaal daar, bleek dat ik nog verder moest stappen, en toen was die rots plots weer véél kleiner geworden. Och, een lus, dacht ik, straks kom ik weer op de parking terecht.
En dan was de rots plots maar zo klein niet meer, en stond ik op Zabriksie Point. Waar iedereen mij bekeek als was ik Jezus die na veertig dagen uit de woestijn terugkwam, want zij waren allemaal met de auto over een asfaltweg daarheen gereden. En dus stond ik op een verkeerde parking, en moest ik helemaal terug. Met nog drie slokken water in mijn flesje, tussen van de wind afgeschutte heuvels onder een middagzon van 35-40 graden. “Zotte papa”, zei Henri toen hij mij omhelsde bij mijn terugkomst.
Dag 1: Houston – Las Vegas – Tecopa
Terwijl ik dit tik, zitten we onder een waanzinnig heldere woestijnhemel ergens tussen Las Vegas en Death Valley. We zijn enorm efficiënt van Houston naar Las Vegas gevlogen: huurauto in, auto afgegeven, shuttle in, vliegtuig op (een korte vertraging), en zijn dan met onze nieuwe huurauto (een Hyundai Santa Fe deze keer) naar the middle of nowhere getrokken. Bijna letterlijk the middle of nowhere, want we reden een dikke dertig mijl door een woestijn in Tecopa, moederziel alleen, naar Cynthia’s. En terwijl ik dit schrijf, hoor ik de coyotes blaffen in de (nabije) verte.
Er is hier net genoeg WiFi om aan aanvaardbare snelheid (of liever: wachttijd) een tekst door te sturen, maar foto’s, dat zal niet lukken. Geen idee wanneer de volgende post komt. Morgen trekken we naar Death Valley. Waar we dan gaan slapen, is nog een groot vraagteken.
WO: Space Center Houston
Jongens en ruimtereizen, het blijft een fantastische combinatie. Het eerste wat Henri zag, toen hij hetSpace Center van de NASA binnenstapte, was een display van Star Wars… dat tot grote droefnis Coming this Summer blokletterde. Edoch, de droefnis was rap voorbij, toen hij de rest van de ruimte overschouwde.
Verbazingwekkend hoe zo’n mausoleum met een ganse hoop verouderde toestellen toch nog fascinerend blijft. We zagen er evenwel niet alleen de oude toestellen, maar kregen tijdens een anderhalf uur durende rondrit ook bijvoorbeeld de Space Vehicle Mockup Facility (SVMF) te zien, en het commandocenter van waaruit o.a. de eerste maanlanding werd aangestuurd. Spannend allemaal.
Jawel, ook dit is Henri.
En ook dit is Hen… euh sorry, dit is een diorama! (Juij, een diorama!)
De SVMF, een gigantische hangar waarin een pak ruimtetuigen nagemaakt waren, en waarin een heleboel mensen (welzeker tien –jawel, dat is ironie) duchtig aan het werken waren. Die toestellen zijn minutieus nagebouwd, zodat de mensen op aarde ook praktisch kunnen meedenken als er zich tijdens een ruimtereis problemen voordoen.
Dit is de raket van Apollo 5, of toch een duplicaat. Apollo 5 was een onbemande vlucht, waarin de maancapsule voor het eerst de ruimte werd ingestuurd.
Het ding is gigantisch. Dit is de tweede trap…
…en dit is de kop, waarin de maanlander zat.
Een terugblik.
De bovenkant van een benzinetank.
De meneer die de rondrit begeleide, vond het spijtig dat Obama gekozen had voor het Public Health systeem, waardoor het budget van de NASA gekelderd werd. Geen nieuwe vlucht dus in 2012, maar ze onderzoeken of ze privé-sponsors kunnen vinden, dan wel of ze ‘met de Russen kunnen meevliegen.’ Ik weet niet of dat laatste serieus bedoeld was.
Astronaut
Vandaag (gisteren reeds voor de Belgen), bezochten we het Space Center Houston (de NASA). Ik was vanochtend bloednerveus, want we hadden een auto besteld. Velerlei redenen voor alles. Nerveus want: het was de eerste keer in mijn leven dat ik een auto huurde; het was de eerste keer dat ik in de USA zou rijden; het was de eerste keer dat ik met een automatische versnellingsbak reed (P, R, N, D, en dan + en -). Goed, want: straks leggen we met hetzelfde soort wagen vele mijlen af; naar het Space Center rijden met een taxi was gewoon niet te betalen; morgen (straks) kunnen we met die wagen gewoon naar de luchthaven rijden.
Voor Henri was het één van de beste activiteiten in Houston, liet hij niet na uitgebreid te vertellen. Ik kon het niet nalaten om hem in ‘ruimtepak’ te fotograferen. (Iets uitgebreider verslag volgt.)
WO: Houston Downtown Aquarium
Wij hadden dus zo’n Citypass voor Houston gekocht, waarmee we voor de helft van de prijs een aantal musea/attracties konden bezoeken. Het Houston Downtown Aquarium is er daar één van.
“Do you want the five dollar upgrade, Sir“, vroeg de mevrouw aan het loket vanochtend. “It turns it into an all day pass with access to the main attractions.”
Het aquarium zelf valt best mee. Het is niets vergeleken met het aquarium in Seattle, maar eerder een mengelmoes van vissen, schildpadden, een alligator, en nog wat reptielen. Met als toppunt natuurlijk de Witte Tijger, die daar –op zijn zachtst gezegd– wat vreemd is terecht gekomen tussen al die andere fauna. Maar het was leuk om er rond te lopen.
Een vis…
Een vis met poten…
Ooit een vis geweest? Goed getraind overigens, want hij keek recht in de lens toen ik mijn fototoestel op hem richtte.)
Er waren overal foto-ops. En als ge er zelf geen gebruik van maakte, dan deed de staff dat wel voor u. Ik heb hier een pak bonnekes liggen voor foto’s van Henri (en mijzelf), die ik –tegen betaling uiteraard– kon afhalen in de shop.
Maar het was er eigenlijk nogal doods en verlaten. Het ding was rond een parkeerplaats gebouwd, nogal onaantrekkelijk, en er waren een aantal kermistoestanden die we tegen betaling konden spelen.
Wel in begrepen in de prijs, waren drie andere attracties, waarvan we moederziel alleen gebruik van konden maken.
Een Aquatic Carousel, waar Henri vier rondjes op heeft gedraaid;
een Diving Bell Ferris Wheel, waarop we maar één keer hebben gezeten;
en een Shark Voyage Train, waarop Henri nog een tweede keer heeft meegereden, terwijl ik een boek las. (Mijn toestel stopte automatisch met opnemen, één bocht voor we opnieuw in het station terugkwamen. Wie het geduld heeft om er volledig naar te kijken, maakt dus de volledige rondrit mee.)
“Was it still interesting, a second time around“, vroeg de mevrouw hem. Het was de eerste keer al niet interessant, dacht ik, toen hij me dat vertelde.
Een tijger in het aquarium (ii)
Uitgebreider verslag van ons bezoek aan het Houston Downtown Aquarium volgt.
Een tijger in het aquarium (i)
Tiger, tiger, burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?
William Blake; het volledige gedicht leest u in The Oxford Book of English Verse.
WO: Health Museum
Het Health Museum is al helemaal op kindermaat gemaakt. De nadruk ligt op zien en doen, en we gingen er o.a. naar een 4D belevenis Planet You. Over huisstofmijten, dermatophagoïden, en alles wat op uw huid rondkruipt. 4D, want behalve dat dit een 3D film was, kwam er ook nog eens geur en flitslicht aan te pas. En werd er een fijne nevel over onze hoofden gespoten toen één van die creepy crawlies defeceerde. Eeew, inderdaad.
Er was ook iets over backyard monsters, zoals de spin hierboven.
“It’s not real, honey, don’t be scared.”
“Well du-uh,” antwoordde de tiener tot wie deze woorden waren gericht, “I seriously doubt there’d be anybody left in this place if it were.”
En een rups, die viezige dingen met haar mandibels deed.
En er was deze ‘spiegel van erfelijkheid’. Grappig. Er werden een aantal vragen gesteld, zoals “als ge uw handen vouwt, ligt dan uw linker- of rechterduim bovenop”, en aan de hand daarvan kreegt ge een score. In de spiegel stond bij Henri Based on your answers, you are like 0 out of 29228 visitors to this exhibit.
WO: Natural Science Museum
Nog voor we naar de zoo gingen, hadden Henri en ik al het Museum of Natural Science bezocht. Er was sprake van dino’s en science en interactie én een afdeling vlinders, en dat volstond al om ons naar die geheimzinnige grote glazen koepel te begeven. (En gezien we in de zoo een City Pass –goed voor één volwassene en één kind– kochten, en daar ook een toegangsticket voor dit museum in zat, ging Tessa dit weekend met Henri nog eens naar het museum terug.)
Dino’s dus. Op de grond én in de lucht; met authentieke botten of gipsen; met een fictieve levensbeschrijving of een stamboom naar de hedendaagsere afstammelingen. Met vooral een groot doe-gedeelte, van een aanschouwelijke voorstelling van de periodieke tabel der elementen (met een z/w filmpje bij Ag) tot een boortunnelcapsule waarin we konden plaatsnemen om zoveel kilometer onder de grond de kwaliteit van de olie na te gaan. Verschrikkelijk enerverend overigens, de nadruk die werd gelegd op olie (dit is tenslotte Texas) als bron voor al het goede op deze wereld. Oil makes the world go round, klonkt het verbatim in één van de twee langere instructionele filmpjes in de comfortabele minifilmzalen.
Er waren ook diorama’s, die voor een deel hadden moeten wijken voor een tijdelijke tentoonstelling. Verschrikkelijk jammer, want ik ben verzot op diorama’s. Er was er overigens maar één met geschilderde achtergrond, de andere drie hadden een foto (báh).
In de grote glazen koepel –het was meer een gigantisch glazen gebouw van drie verdiepen– was een vlindertuin gehuisvest. Foto’s maken mocht, de planten of vlinders aanraken mocht niet, vertelde de mevrouw aan de ingang vriendelijk maar resoluut.
Euh… een rijstpapiervlinder (of zoiets).
En nog een soortement vlinder. We kregen een identificatiekaart mee, en Henri had binnen de kortste keren alles wat in zijn buurt fladderde geïdentificeerd. Inclusief twee wandelende takken.
(Wat de foto’s hierboven betreft: ik had per ongeluk mijn ISO op 6400 gezet. Niet zo’n goede move.)
Er was nog een gedeelte over malacologie, een slinger van Foucault, een stuk over de geschiedenis van de USA (from Alaska to Peru), en tot slot gingen we naar de edelstenen en mineralen kijken.
Voor elk wat wils, in dit museum. Trek voldoende tijd (toch een uur of drie) uit voor een bezoek.