Het is raar, somtijds: ik ben nog vaak bang van analoog. Bang dat de foto’s niet gaan gelukt zijn, onderbelicht vooral, hoewel ik eigenlijk nog maar zeer zelden een onderbelichte foto heb gemaakt. Vaak betrap ik mij erop dat ik denk in termen van “goh, toch maar digitaal, want ik kan altijd nog aan de belichting prutsen achteraf”. In sommige gevallen is dat terecht (concerten zie ik mij nog steeds liever niet met film verslaan), in de meeste gevallen is dat totaal quatsch.
(Het is ook handig natuurlijk als de foto’s onmiddellijk beschikbaar moeten zijn, voor Het Project bijvoorbeeld –maar daar gaat het eigenlijk niet om.)
Daarnet ben ik snel eens mijn flickr account doorlopen. Ik heb gisteren foto’s gemaakt voor het project, en ik wou er hier ook een paar plaatsen, maar zet ik ze nu op flickr of niet? En wat blijkt? De meeste foto’s op mijn flickr account werden met film gemaakt. Er zitten een paar digitale tussen, maar pakweg 90% is analoog.
Gisteren had ik zelfs een analoge camera bij me, en ik heb er even aan gedacht om chef-kok Peter Aesaert te vragen of ik hem daarmee mocht portretteren, maar ik heb het niet gedurfd. Slechts een heel kleine fractie daarvan was schroom (Aesaert is een heel vriendelijk manspersoon); een deel daarvan was tijd (kan ik die man om zoveel minuten vragen); maar het grootste deel was bang om de belichting verkeerd te hebben.
Waar komt die angst vandaan?
