Het is raar, somtijds: ik ben nog vaak bang van analoog. Bang dat de foto’s niet gaan gelukt zijn, onderbelicht vooral, hoewel ik eigenlijk nog maar zeer zelden een onderbelichte foto heb gemaakt. Vaak betrap ik mij erop dat ik denk in termen van “goh, toch maar digitaal, want ik kan altijd nog aan de belichting prutsen achteraf”. In sommige gevallen is dat terecht (concerten zie ik mij nog steeds liever niet met film verslaan), in de meeste gevallen is dat totaal quatsch.
(Het is ook handig natuurlijk als de foto’s onmiddellijk beschikbaar moeten zijn, voor Het Project bijvoorbeeld –maar daar gaat het eigenlijk niet om.)
Daarnet ben ik snel eens mijn flickr account doorlopen. Ik heb gisteren foto’s gemaakt voor het project, en ik wou er hier ook een paar plaatsen, maar zet ik ze nu op flickr of niet? En wat blijkt? De meeste foto’s op mijn flickr account werden met film gemaakt. Er zitten een paar digitale tussen, maar pakweg 90% is analoog.
Gisteren had ik zelfs een analoge camera bij me, en ik heb er even aan gedacht om chef-kok Peter Aesaert te vragen of ik hem daarmee mocht portretteren, maar ik heb het niet gedurfd. Slechts een heel kleine fractie daarvan was schroom (Aesaert is een heel vriendelijk manspersoon); een deel daarvan was tijd (kan ik die man om zoveel minuten vragen); maar het grootste deel was bang om de belichting verkeerd te hebben.
Waar komt die angst vandaan?
Veel te veel gewend zijn dat je aan nabewerking kan doen indien je digitaal fotografeert. Wij zijn verwend, jazeker.
Omdat analoge fotografie het bewijs bij uitstek is of je een goede fotograaf bent of niet. Je moet meer gaan nadenken over wat je nu precies aan het doen bent. Jij bepaalt volledig hoe je foto er gaat uitzien, welke sfeer die zal uitstralen. Faalangst?
Ik fotografeer zelf voor 80% analoog. Het verplicht me keuzes te maken en is lekker spannend om pas enkele dagen (soms weken) later de negatieven over de lichtbak te kunnen leggen.
Mijn kleine digitale sony’tje gebruik ik als duur “wegwerpcamera”’tje.
Af en toe denk ik “had ik maar een digitale reflex bijgehad, dan had ik niet zo met de kosten van de negatieven en ontwikkeling moeten inzitten”…maar als ik dan iets verder nadenk is het gewoon luiheid: te lui om een situatie louter in je hoofd te analyseren inzake compositie, licht, inhoud, boodschap, …
En alleen al omdat analoog zo heerlijk traag gaat, zo heerlijk koppig tegen deze snelle samenleving ingaat!!
waarschijnlijk is het je “dwang” naar perfectie.
maar als je langer analoog fotografeert, dan zal je zien dat je zelfs digitaal beter naar het licht gaat kijken en ook daarin aanpassingen doet op je digitale camera. Dus gewoon doorgaan met je analoge fotografie.
Voor mij was het ook een aanpassing om na ong. 30 jaar analoog op digitaal over te gaan. Maar ik “kijk” nog steeds analoog naar het licht.
En dat heeft zijn voordelen.
Mag ik even — geheel terzijde — een vraagje plaatsen?
Mijn moeder wil per sé haar duizenden babyfoto’s laten inscannen door een gespecialiseerde firma (ja, lach maar). Ze heeft de beelden zowel op diafilm als op negatief. Welk formaat levert de beste kwaliteit op, denk je? Of is dat hetzelfde?
En die ‘gespecialiseerde firma’ heeft ze overigens ook nog niet gevonden. Tips zijn welkom natuurlijk. Of een verloren student die deze comment leest en iets wil bijverdienen 😉