Vorige donderdag zaten we op de scène, in de theaterzaal van Vooruit. We hebben daar nog al eens gezeten, op dat podium, en het geeft altijd een zekere intimiteit aan een concert, zo dicht bij de artiest die daar meestal alleen in het felle licht naar de zaal zit te staren. Vorige keer waren de gordijnen dicht, nu bleven ze open, en konden we achter de zorgvuldig opgestelde muzikanten een duistere zaal ontwaren.
Dans les arbres bracht in 2008 een fel gelauwerde plaat uit op het ECM label. Onclassifieerbaar, intiem, indringend, intuïtief, stil, kortom het paste perfect in de etherische sound van het label. Intiem, dat paste op dat podium, en er werd meteen ook getracht om daardoor mee te helpen aan een scenografische invulling. Iets waar de muzikanten (en de organisatie) een beetje tot mijn verbazing ook in geslaagd zijn.
De muziek is stil. Er was een grote basdrum, waarop niet zozeer werd geklopt, maar waaraan door wrijving zachte doordringende geluiden werden ontlokt. Er was een prepared piano (geprepareerd klinkt te veel naar boterham, en minder naar muziek), die zeer percussief klonk, met snel wegstervende geluiden waardoor het instrument meer weg had van een trommel. Er was een klarinet (een A en Bes), waaruit eerder klanken kwamen dan muziek, en een banjo en een gitaar. En er stonden een paar shruti boxes, instrumenten die zoals een accordeon met een balgsysteem werken om een aanhoudend geluid (drone) te produceren.
Het was boeiend om de muzikanten aan het werk te zien. Vooral percussionist Ingar Zach, die allerlei hulpmiddeltjes bovenhaalde en het beschikbare materiaal redelijk creatief gebruikte, en klarinettist Xavier Charles, die zijn instrumenten eerder ongewoon bespeelde, waren fascinerend. Het geluid dat dit kwartet produceerde, was vaak fluisterzacht, en spreidde zich als mist over een landschap. Bij momenten waande ik mij in een documentaire over Noorwegen, waarbij ik niet de minste moeite had om mij uitgestrekte landschappen voor de geest te halen. Intrigerend, al kan ik mij niet meteen aansluiten bij het onvoorwaardelijk enthousiasme van de fans.
Vanavond zitten we alweer in Vooruit, in de Balzaal deze keer. Alweer voor een groep die dezer dagen erg bewierookt wordt. Mostly Other People Do The Killing (MOPDTK), een groep rond bassist Moppa Elliot en trompettist Peter Evans (met Jon Irabagon op sax en Kevin Shea op drums), kan niet verder af staan van Dans les arbres. Op hun meest recente album, Forty Fort, dat uitkwam in december 2009, spat de energie eraf vanaf de eerste noot. Heel even lijkt het een conventionele plaat, met een traditionele baslijn, waarop algauw de drummer het boeltje om zeep gaat helpen. MOPDTK is krachtig, en vol humor. Een kruising tussen FES en Fifty Foot Combo, zo u wilt. Het zit vol verwijzingen naar traditionele muziek, die onderbroken worden door verrassende ritmewissels en invullingen.
Zonder meer een aanrader!
Ik heb het gevoel dat u best oordopjes meebrengt. En wat extra geld, om achteraf de cd te kopen als u die nog niet hebt –online te verkrijgen via Instant Jazz.
Dans les arbres, meegemaakt in Vooruit op 11/02/2010
Mostly Other People Do The Killing, op donderdag 18/02/2010 om 20u in de Balzaal van Vooruit. Toegang € 14 / 10 (vvk)
—
Dit artikel verscheen eerder op Gentblogt: Meestal jazz.
