januari 2006 – volume12

vier

4 baantjes die je in je leven hebt gehad:

Grmbl.Georganiseerd op soort dan maar (zonder de huidige betrekking te vermelden):

Enter in een bloemisterij, t-shirt verkoper op de Gentse Feesten, en gedurende een dik half jaar heb ik Vlaanderen doorkruist in een camionette om fytofarmaceutische producten rond te brengen van groot- naar kleinhandel.
Ik heb een jaar of zo gewerkt in de Quick op Gent Zuid.
Als mede-oprichter/vennoot in allerlei NV/BVBA/CVBA-s (UNI, XII, G94) tijdens de internet boom midden/eind jaren ’90
Webmaster voor een internationale (lobby) organisatie voor ijzer en staal.

4 films die je niet vaak genoeg kunt zien:

(Let wel: dit is daarom niet mijn film top 4. Daar is mijn geheugen niet goed genoeg voor.)

Alfred Hitchcock, Rear Window, 1954
Henri Verneuil, I… comme Icare, 1979
Adrian Lyne, Fatal Attraction, 1987
Stanley Kubrick, The Shining, 1980

4 mensen waar je graag naast zou willen wonen:

Niemand. Ik wil op een weidse vlakte wonen zonder een levende ziel in de wijde omtrek. Euh… behalve Tessa en Henri dan.

4 liedjes die je niet meer wilt horen:

Gelukkig voor mijzelf kan ik er niet op komen. Anders bracht ik weer de ganse dag door met die verfoeilijke deuntjes in mijn hoofd. (Maar ik heb een algehele afkeer van rap-muziek, dus vul gerust vier rap-liedjes naar keuze in.)

4 plaatsen waar je op vakantie bent geweest:

El Ajun. Dat ligt ergens in de Westelijke Sahara, Marokko, als ik mij niet vergis.
Taormina, Sicilië. Met interrail, waarmee we toen vanuit Zwitserland gans Italië doorkruist hebben. Schone tijden.
Phuket, Thailand, begin jaren ’90. Ik weet niet meer juist waar, maar het was ergens in het zuiden (niet Patong, en ook al niet Pattaya). In elk geval voor het commercieel werd.
Providence, Rhode Island, USA

4 concerten die grote indruk op je maakten:

U2 in Torhout tijdens Torhout/Werchter ergens in de jaren ’80 (ik denk ’85)
The Scabs in een of andere tent (letterlijk) in Lochristi in de jaren ’80
Michael Nyman in de Vooruit ergens begin ’90 (’91 denk ik)
Steve Martland in het voorprogramma van Michael Nyman in de Queen Elizabeth Hall in London midden of eind jaren ’90

4 websites die je dagelijks bezoekt:

4 dingen die je graag eet:

Spruiten, witloof, (gestoofde) wortelen, ajuinen; groenten in ’t algemeen.
Poulet noir, fazant, kwartels; gevogelte in ’t algemeen.
Spaghetti aglio e olio (maar dan ook niets anders erbij: spaghetti, look en olie. full stop.), penne al arabiata, tagliatelle con pesto; pasta in ’t algemeen, maar wel al dente alstublieft; geen te lang gekookte prak. Och, liefst vers-/zelfgemaakte pasta, dan vermijden we het probleem meteen.
Tonijn, tong, forel; vis in ’t algemeen.

4 plaatsen waar je liever bent dan nu:

(thuis) bij vrouw en kind (schreef ik vanochtend op het werk)
in een comfortable concertzaal
in een home-cinema
Ergens aan zee, op een ongerept strand, lekker warm maar niet té, met een goed boek en een glas gekoeld (spuit)water, met Tessa naast mij terwijl Henri een zandkasteel bouwt. *zucht*

4 webloggers die je gaat “taggen”:

Huh. Wie goesting heeft, etc.

Leck mich im Arsch

“Papa, we hebben vandaag naar een stukje van de Toverfluit van Mozart geluisterd op school tijdens de muziekles. Wij gaan daar toch naartoe hé, naar die voorstelling in de opera? Toe?”

Huh. Het sprak hem duidelijk aan.

– Dat wil lukken jongen. Papa heeft net een CD met muziek van Mozart gekocht vandaag. Als je wil kunnen we er straks samen naar luisteren. En ja, we hebben al kaartjes voor de Toverfluit.

Anderhalf uur later liep het tegen half acht. Hij had flink gegeten (“vlug papa, want ik wil karrewiet nog zien”), en had hij zitten griezelen bij Blue, en zat hij halfweg Ed, Edd en Eddy toen Tessa thuiskwam. Waarop hij de ganse schooldag opnieuw uit de doeken deed.

“We moesten de plank in het water zo vasthouden, en dan met ons hoofd zo” –waarop hij zijn hoofd tussen zijn horizontaal gestrekte armen in het denkbeeldig zwembadwater dompelt– “onder water steken. En dan zo weer bovenkomen” –vertelde hij, om onderwijl proestend weer naar adem te happen.

Tot hij aan het onderdeel Mozart kwam.

“Papa we moeten nog naar die CD luisteren!”, zwierde hij mij met licht verwijtende blik naar het hoofd. Hij drukte de TV uit en duwde me de CD in de handen. “Allez!” moedigde hij me aan.

Bl!ndman viel echter niet in de smaak. Het is ook niet meteen een cliché frivole Mozart, hoewel ik canons en fuga’s altijd verschrikkelijk speels heb gevonden. De stukken op Mozart Machine stammen bijna allemaal uit de Weense periode, waarin Mozart onder de invloed van Bach en Händel is gekomen.

“Wanneer speelt hij piano?”

– Huh. Niet op deze CD jongen. Het is alleen zang en saxofoon. (Een saxofoon die ze verdomd goed als een orgel laten klinken.) Wacht.

Ik leg het allegretto uit de pianosonate in A majeur (K.331) in de CD-speler, beter bekend als Alla turca, door Andreas Staier op pianoforte. Hij straalt. “Amai die meneer kan nogal piano spelen.” Met tegenzin gaat hij slapen.

Ondertussen geniet ik van Bl!ndman. Leck mich im Arsch is een canon in B voor zes stemmen (K.382c), door Eric Sleichim getransponeerd naar vier stemmen en twee saxofonen. Schrijft een recensent met getuite lippen (Mozart in een Blindman-jasje, DS 30/01/2006):

Maar van te veel respect hoef je Mozart niet te verdenken: hij wentelt zich in deze werken ook al eens in platte componistenhumor, nergens zo opvallend als in de befaamde KV382c, waar zeer geleerd contrapunt de allesbehalve hoogstaande tekst “Leck mich im Arsch” meekrijgt. (De vertaling besparen wij u).

“Ge kunt mijn gat kussen!”, beste recensent.

Leck mich im Arsch,
laßt uns fruh sein!
Murren ist vergebens!
Knurren, Brummen ist vergebens,
ist das wahre Kreuz des Lebens.
Das Brummen ist vergebens.
Drum laßt uns froh und fröhlich sein!

Vrij vertaald: zaag niet zo en geniet van het leven. Voorwaar een fijne boodschap.

Het allegretto (‘alla turca‘) uit de pianosonate in A majeur (K.331) staat op Mozart: Piano Sonates, gespeeld door Andreas Staier; ‘Leck mich im Arsch‘ is terug te vinden op de nieuwe CD van Bl!ndman, Mozart Machine. Twee aanraders, al gaat mijn voorkeur uit naar Bl!ndman plays Bach. Zelfde uitvoerder(s), andere componist (u had het al begrepen).

your drafts / binnenkort

Wat u deze week nog van mij mag verwachten in/op dit weblog:

Een (poging tot) een antwoord op Frederiks vragen bij de digitale audiobron.
Een bespreking van het optreden van Ewout Pierreux & Bart Van Caenegem bij Opatuur (vergezeld van de foto’s op imaginaryJazz).
(Op verzoek) een mening over de Jazz-promo bij DM

En zoals u gewoon bent, de boeken- en DVDlijstjes voor de voorbije maand. Geheel nieuw in 2006 is de concertenlijst. De CDs of stripverhalen zullen vermoedelijk pas voor 2007 zijn –er zijn voor iedereen maar 24 uur in een dag (waarvan er ongeveer zes slapend worden doorgebracht). En ja, ik ben nog steeds van plan ‘iets’ met 9000 te doen (er zijn al minstens twee mensen geïnteresseerd). En ja, aan het taalblog wordt ook nog gewerkt (er staan reeds twee-drie schrijfsels in ‘your drafts‘, maar ik moet nog aan de vormgeving beginnen).

prijzen

Dit weekend bracht nog meer prijzen voor Lewis Trondheim (cfr Donjon: Grand Prix de la Ville d’Angoulême 2006), Fien Troch (Een ander zijn geluk: de grote prijs van de jury op het 18de Premiers Plans Festival in Angers), en de Euro millions winnaar van volgende week (184 miljoen EUR). Hoe is het met uw sterrenbeeld gesteld?

de standaard sucks (bis)

Helaas blijk ik niet de enige te zijn met abonnementsproblemen bij DS. Vanochtend werd vanzelfsprekend het ontbrekende deel van mijn weekendkrant in de bus gedeponeerd –gelukkig vergezeld van de krant van vandaag. Al moet ik zeggen, beste DS, het interesseert mij maar matig.

De weekendkrant dient voor het weekend. Het weekendontbijt is een van de gezelliger momenten des levens, en daar hoort –gezien de snelheid waarmee ik (of de traagheid waarmee mijn disgenoten) spijzen achter de kiezen steek (steken)– een krant bij. Of nog liever twee weekendmagazines: DSM en DMM. De kranten zelf zijn te groot, en ik hoed mij om het beeld van de des ochtends achter krantenpapier verborgen vader te bestendigen. Want ik kan u verzekeren, de krant bij het ontbijt levert aangename momenten op.

Maar wat moet ik nu met dat vod, dat u mij pas vanochtend hebt bezorgd? Hooguit wordt het nu naar de slaapkamer meegezeuld, waar het verdwijnt onder een berg ander redactioneel afval (rekeningen en dergelijke) die pas tijdens het volgende weekend wordt verwerkt. U kan zich de moeite sparen.

Doe zoals ik: neem een digitaal abonnement. werd geopperd. Daar schorten twee zaken aan, die ik hier vermeld, in het geheel niet ter misprijzen van de behulpzame schrijver. Ik héb namelijk een digitaal abonnement. Het werd geactiveerd samen met het papieren abonnement (het is een toegift voor papieren abonnees). Maar geef toe, een laptop aan de ontbijttafel is niet zo idyllisch als een magazine waar Henri, met de vingers vet van zijn verzadigde oliebol (boule de berlin), met onvoorspelbare regelmaat naar graait om zijn vader op alweer een nieuwe foto te wijzen die anders aan zijn aandacht zou zijn ontsnapt. Bovendien werkt het digitaal abonnement maar half: op het werk kan ik DS niet lezen, gezien het on-line onding niet werkt zonder cookies (DM wél, zoals ik eerder heb vermeld) en de firewall de cookies van DS als onbetrouwbaar ~~beschouwd~~ beschouwt.

Een abonnement via een krantenwinkel (de oplossing van Claus Kritsel) spreekt mij wel aan. Alleen heb ik ook dan mijn weekendkrant niet aan de zaterdagse ontbijttafel (maar tenminste ’s zondags wel), en weet ik ook niet hoe dit valt op te lossen tijdens de vakantie (elke dag naar het station om de krant te halen). Misschien laat ik mijn geweten wel voor wat het is, en volg ik kaat, die de krant enkel koopt wanneer het haar uitkomt. Al steekt daar mijn digitale probleem wel weer stokken tussen de wielen. Kan DS niet gewoon voor een degelijke service zorgen? Het lukt DM wel.

Waarom De Standaard? zetten ze halverwege hun wervingspagina. Ik stel me zelf ook steeds meer die vraag.

verlangen

In het concept verlangen is vooral de parameter beheersing van groot belang. En met die beheersing, dosering (te lang beheersen is saai, te kort is verderf).

Bijvoorbeeld: beheersing is het verschil tussen de Mozart interpretatie van Richard Clayderman (geen) en Jos Van Immerseel (gedoseerd). Beheersing is het verschil tussen wall-of-sound en klankkleur. Beheersing is wat van improvisatie een geslaagde improvisatie maakt, en van kunst(jes), ambacht. (Het is tevens het Grote Geheim van de goede minnaar.) (Geslaagde beheersing blijft verrassend en is zelden routineus.)

Goed gedoseerde beheersing laat u verlangen naar meer.

Ik kom er nog op terug.

wishlist

Verlangen is leuk.

Soms kan ik er echt wel lang over doen om iets te bereiken. Ik vind dat niet erg. Al heb ik denken op lange termijn wel nooit gekund. Zaken zoals sparen of langzaam plotten om een duurzame carrière uit te bouwen, het is mij vreemd. Net zoals stilstaan overigens.

Snel kopen, heb ik evenwel geleerd, is niet goed. En dan bedoel ik niet dat je zoveel mogelijk winkels moet afdweilen, op zoek naar de beste deal, die steevast toch door iemand anders op de kop wordt getikt. Nee, voor je koopt, moet je verlangen.

Zo heb ik bijvoorbeeld járen gewacht voor ik mijn eerste B&O heb gekocht. Gedurende net iets minder dan tien jaar moet ik jaarlijks de nieuwe catalogus afgehaald hebben bij de B&O zaak aan het Laurentplein in Gent. (Dat hebt u hier misschien reeds gelezen.) Toen ik zelfstandig was en geld genoeg had om een beosound met bijhorende speakers aan te schaffen, had ik mij ettelijke jaren op die aankoop voorbereid. Al moet ik toegeven dat niet elk verlangen een even lange weg aflegt, slechts uiterst zelden ga ik over één nacht ijs.

Er zijn nog voorbeelden: een pen (de Visconti Wall Street), een huis, de geschikte wagen (de Alfa 156), de juiste motor (de Triumph Daytona, en daarvoor de Sprint ST). Mijn handen jeukten bij de releases van de eerste DSLRs, maar ik ben blij dat ik heb gewacht op de D70. Ze jeuken nu weer evenzeer bij de D200, en ik laat het potje met plezier sudderen.

In juni of juli zou de staat mij opnieuw moeten plezieren (als ik de prognoses van de boekhouder mag geloven), en sinds dat vooruitzicht (vorig jaar) houd ik weer nauwkeurig mijn verlangens bij. Zo wist ik dat een intel mac slechts een kwestie van tijd was, net zoals een semi-betaalbare semi-pro DSLR, een music server, en een HD videorecorder. Het zijn allemaal zaken die ik met genoegen opvolg, en waarvoor ik, als de tijd rijp is, de winkel binnenstap en het geld op de toonbank leg. U hebt aan mij geen lastige klant.

(Al ben ik in zowat al de rest spontaan en (vooral) wispelturig. Enige dichotomie is mij niet oneigen.)

vriendenboek

“Ge moet nu eens kijken.” Tessa stond met een ‘vriendenboekje’ in haar hand, dat Henri van een klasgenootje had meegekregen. Bij ons heette dat nog poëziealbum, en ik kan me eigenlijk niet meer voor de geest halen of ik veel van die dingen heb ingevuld en al evenmin of ik er zelf een heb gehad. Mijn nichtjes daarentegen heb ik stapels van die boekjes weten inkleuren, en mijn moeder heeft er ergens ook nog een verschrikkelijk schone liggen (moet ik haar eens naar vragen).

In deze contemporaine versie van het poëziealbum wordt je niet meer gevraagd om een tekening te maken, maar enkel om een aantal vragen te beantwoorden. Zoals daar zijn: ‘wij kennen elkaar door’, ‘mijn hobby’s’, ‘het spannendste spel’, ‘waar ik goed in ben’, enz. Wat Tessa me wou tonen was Henri’s antwoord op ‘ik ben een fan van’. Waar je zou verwachten ‘Spring’, ‘K3’, ‘Ed, Edd en Eddy’, of in extremis ‘Karrewiet’ liet hij door zijn moeder optekenen (want hij was niet zeker hoe het moest geschreven worden): jazz muziek. En nee, er mocht niets anders staan.

Hij heeft zich ook niet ingehouden om achteraf nog te verbeteren. Zo had hij –uit luiheid– alweer door zijn moeder ‘politieman’ laten opschrijven bij ‘dit wil ik worden’. Maar toen ik het boekje zoëven uit zijn rugzak nam om de vragen correct te kunnen aanhalen, merkte ik dat hij er –eigenhandig– aan had toegevoegd: ‘of muzikant’.

de standaard sucks

“Goedemorgen, met E. P. van de klantendienst van De Standaard. Hoe kan ik helpen.”

-Ja, goedmorgen, u spreekt met Bruno Bollaert. Ik heb vandaag maar een halve krant in de bus gekregen.

“Ja, meneer, waarschijnlijk is de verdeler dat er deze ochtend vergeten bijsteken. Wat wij voor u kunnen doen is dat nazenden, maar dat zal niet meer voor vandaag zijn hoor meneer. Het zal eerder maandag zijn.”

-Huh. Kijk, het is wel de weekendkrant, en maandag is geen weekend meer hé mevrouw.

“Tsja meneer, hoogst uitzonderlijk kan ik uw abonnement met een dag verlengen.”

-Hoe bedoelt u? Het is nu zowat de derde weekendkrant waar zich een probleem mee voordoet, en voorheen werd het abonnement telkens verlengd.”

“Maar u hebt wel de krant gekregen, hé meneer. Er ontbreekt gewoon een stukje aan. Dus ofwel kan u de krant nu opnieuw in de winkel gaan kopen, en dan verleng ik met één dag; ofwel kan ik u het ontbrekende deel laten nasturen.”

-Dan heb ik liever dat u verlengt. Maar een weekendkrant kost wel bijna het dubbele van een normale dagkrant.

“Ja meneer, maar die verlenging kan evengoed op een weekend vallen.”

-Mja, maar geen drie dagen na elkaar.

“Het spijt me meneer. Dag of weekend maakt voor ons niets uit.”

Aaarrrggghhh. Kijk, daar word ik woest van. Als een echte pantoffelheld, want op die mevrouw kon ik me natuurlijk niet kwaadmaken. (Als dag of weekend voor DS niet uitmaakt, waarom kost een dagkrant dan 1 EUR en een weekendkrant 1,75 EUR? Of mag ik straks mijn weekendkrant voor 1 EUR gaan kopen?)

We zijn geabonneerd op twee kranten: DS en DM. Met de bezorging van DM is er nog nooit een probleem geweest. Nog nooit. Bij DS is het huilen met de pet op.

En het ergste is: ik hoef niet eens een abonnement op DS te nemen, want ik heb… andere manieren om die krant te lezen. Maar ik dacht: nee Bollaert, ge draagt eerlijkheid hoog in uw vaandel, dus als ge die krant elke dag leest, neemt ge er maar beter een abonnement op. Is een beetje service en billijkheid van de andere kant dan zoveel gevraagd?

(Maar ja, ze kunnen niet goed tegen kritiek, heb ik onlangs gelezen. [bron niet verhuld om de onschuldigen te beschermen])

Maand: januari 2006