Categorie: recensies

Comedy/romance, dat waren we nog vergeten. Als subset van de Hollywood film, krijgen we hier de feel-good-movie, chick flick, tear jerker: men neme een bekende actrice, een gekend plot met een liefdesverhaal dat er op het eerste gezicht niet zo goed uitziet, maar steevast goed afloopt. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Zowel Just Like Heaven (Mark Waters) als In Her Shoes (Curtis Hanson) vallen in die categorie. Mark Waters heeft carrière gemaakt in het genre, maar van Curtis Hanson zijn we andere dingen gewoon (Wonder Boys, L.A. Confidential, The Hand That Rocks the Cradle, The Bedroom Window), wat de verwachtingen meteen een ietsje hoger bracht. Helaas. In Hansons geval duurt de film gewoon twee keer zo lang, omdat hij eigenlijk twee (arguably drie) van de klassieke plots in één film heeft verwerkt: naast de love story is er ook het familiedrama/-geheim (te vroeg gestorven moeder die eigenlijk zelfmoord heeft gepleegd maar dat mag niet geweten zijn), en de ruzie tussen hartsvriendinnen (zusters, in dit geval), waarbij de ene vriendin het vriendje van de andere wegkaapt.

In Just Like Heaven maken we kennis met Elizabeth, een jonge en succesvolle arts die, net op de dag dat ze een promotie krijgt, door een truck wordt aangereden. Wanneer David later in haar apartement intrekt, zal hij kennismaken met haar verwarde geest die daar nog rondwaart. Samen proberen ze uit te zoeken wie Elizabeth is.

De film bevat de nodige clichés, zoals de cultshop, met een ‘dude’, die ondanks zijn ‘stoned’ uiterlijk behoorlijk onderlegd blijkt in de materie; een jonge afgetrainde nymfomane die probeert David in bed te krijgen; een reeks exorcisten en ghostbusters; de onvermijdelijke redding-op-het-nippertje; en de romantiek.

In Her Shoes is zo mogelijk nog erger. Zustertwist, een geheimgehouden grootmoeder, slechte zuster wordt goed, goede zuster raakt eindelijk van straat, papa verzoent zich met zijn schoonmoeder, en de zakdoeken worden bovengehaald.

Er is een (groot) publiek voor dergelijke films, en te horen aan de commentaar in de zaal tijdens Just Like Heaven, laat het zich nog graag door de plotwendingen verrassen ook. Er zijn hoogst waarschijnlijk onaangenamere manieren om uw tijd door te brengen.

In Her Shoes van Curtis Hanson met Cameron Diaz, Toni Colette en Shirley McLaine, wordt verwacht vanaf 30 november; nog te zien op 18 oktober om 22:30, op 20 oktober om 14:30, en op 21 oktober om 10:00, telkens in Kinepolis.

Just Like Heaven van Mark Waters met Reese Witherspoon en Mark Ruffalo wordt verwacht in de Belgische zalen vanaf 7 december.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Hier is een film die schreeuwt om een remake. En dan beweer ik dat misschien enkel vanuit een westers oogpunt, want dit is een van de meer toegankelijke verfilmingen in zijn genre. The Neighbour No 13 is de verfilming van de gelijknamige manga van Santa Inoue; een psychologische thriller over Juzo en zijn alter ego, No. 13, dat wraak wil nemen op Akai, de man die hem op school heeft gepest.

De pesterijen door Akai en zijn klasgenootjes bereiken een hoogtepunt, wanneer Juzo’s gezicht gruwelijk wordt verminkt door een zuur, dat Akai na een chemieles over hem heeft uitgegoten. Ettelijke jaren later woont Akai met zijn vrouw en zoontje in een flatgebouw waar ook Juzo zijn intrek heeft genomen. Als Juzo werkt vindt in een constructiebedrijf, wordt Akai zijn baas, en gaan de pesterijen gewoon door (al heeft Akai Juzo niet herkend). Maar dan komt No. 13 op de proppen.

De film opent met een prachtig gestileerde scène, vermoedelijk beïnvloed door filmervaring die regisseur Yasuo Inoue heeft opgedaan met het regisseren van videoclips. De film vervalt later teveel in de typisch Japanse manga/horror stijl, waardoor hij misschien wel dicht blijft bij de oorspronkelijke manga, maar op die manier in ieder geval een diepgang mist die er anders wel had kunnen aanwezig zijn. En dan hebben we het hier niet over de mogelijke scènes van blood en gore, die naar ons inzien duidelijk maar súbtiel in de film werden verwerkt. Iets te vaak maakt de regisseur gebruik van de truken uit het horrorgenre (de muzikale climax, de verrassingen), die dan wel indruk mogen maken op gevoeliger harten, maar tevens het peil van de film jammerlijk naar beneden halen.

Begrijp ons niet verkeerd, The Neighbour No 13 is een goede verfilming binnen het genre, maar het had eigenlijk veel meer kunnen worden dan dat. Als de regisseur iets meer beheerst was tewerk gegaan, iets zorgvuldiger in de enscènering van het drama en de uitwerking van het beeldmateriaal, had deze film gemakkelijk een incontournable kunnen zijn. Zoals hij nu werd verfilmd is hij dat helaas niet. Maar goed, dit is pas het debuut van Yasuo Inoue, en we zijn dan ook danig benieuwd naar zijn verdere evolutie.

Rinjin 13-gô (The Neighbour No 13) van Yasuo Inoue gebaseerd op de manga van Santa Inoue. World Cinema; te zien op 17 en 21 oktober om 17:00, in Kinepolis.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Op zo’n filmfestival krijg je altijd de meest verscheiden films te zien. Pareltjes zoals A history of Violence en Manderlay, amusante films zoals Nochnoy prodavets (The Graveyard Shift) en Perviyje na lune (First People on the Moon), arty stuff zoals Me, and you and everyone we know en Lonesome Jim, en dan de hollywood films.

Hollywood films hoeven niet noodzakelijk in Hollywood te zijn gemaakt (of zelfs niet in Amerika –al is die kans reëel). Het zijn films, vaak gemaakt met een redelijk tot groot budget, met weinig inhoud, maar die je au fond niet als slecht kunt bestempelen. De fotografie zit goed, maar is niet fenomenaal; de acteurs zijn gepolijst en verstaan hun vak; het verhaal, tsja, het verhaal is traditioneel, proven. Niks vernieuwends, weinig verrassend.

De films die ik vorige week heb gezien en in dat rijtje passen zijn o.a. Stoned over Brian Jones, founding member van de Rolling Stones; Proof over een gekke wiskundige en zijn dochter; en Walk the line over Johnny Cash. Het zijn stuk voor stuk films met grote ambitie (aan de box office dan toch), met een mogelijks groot appeal, en waarbij het publiek met tevredenheid de zaal zal verlaten. Want ze hebben nog eens een moeilijke film gezien (moeilijk zijnde dan een film die geen tot weinig actie bevat).

Noteer toch maar even dat ik niet neerkijk op dat soort films. Bij geen van de vier vernoemde films heb ik me ook maar een seconde verveeld, en bij geen enkele heb ik het gevoel gehad dat ik mijn tijd beter anders had kunnen besteden (dat kan je overigens bijna altijd). Al denk ik niet dat ik een ticketje zou kopen, had ik de films buiten de context van het festival kunnen/moeten bekijken.

Your point being, hoor ik u al vragen. Erm niks eigenlijk. Ik ben moe, en had (voorlopig) geen zin/energie om over die drie films een bespreking neer te pennen. Maar met mijn beschrijving hierboven, denk ik dat u exact weet waar u zich aan kunt verwachten.

Toch nog dit: Stoned en Walk the line zijn biopics. In hoeverre alles met de werkelijkheid strookt, daar heb ik geen weet van. Brian Jones blijkt, zoals in Stoned, effectief door Frank Thorogood te zijn vermoord (zo heeft Thorogood op zijn sterfbed toegegeven), en de film is gebaseerd op minstens één Jones-biografie. Walk the line is gebaseerd op twee boeken van Cash zelf, en gaat vooral over de vroege periode, met zijn eerste vrouw, en toen hij nog toerde met Jerry Lee Lewis en Elvis. (Jawel, een rock ’n roll film in de traditie van Great Balls of Fire en La Bamba.)

Proof doet dan weer sterk denken aan A Beautiful Mind, en hoewel het voornamelijk via een vast hollywood format werkt (probleem – jongen – meisje – relatie – goed einde), vermelden we nog even de geslaagde acteerprestatie van Paltrow.

Verward? Ga gewoon de films bekijken. Of u wacht een paar jaar voor u ze tijdens het weekend op uw (digitale) televsie te zien krijgt.

Proof van John Madden wordt verwacht in de Belgische zalen van 11 januari 2006; nog te zien op 18 oktober om 17:00 in Kinepolis.. Walk the line van James Mangold wordt verwacht vanaf 18 januari 2006; nog te zien op 19 oktober om 20:00, op 20 oktober om 12:15, en op 21 oktober om 14:30 en 20:00, telkens in Kinepolis. Voor Stoned van Stephen Woolley hebben we voorlopig geen informatie; nog te zien op 18 oktober om 17:00 in Kinepolis.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Een student begint aan zijn nachtdienst in een winkel die 24 uur open is. Hij vond de job een geschikte bijverdienste, omdat hij tijdens de dode momenten rustig kan studeren. Hij wordt echter voortdurend gestoord, eerst door een politieagent op nachtronde die hem waarschuwt voor een maniak die de stad terroriseert, dan door de vrouw van zijn baas, die hem verleidt, en dan komt de maniak zelf ook nog op de proppen.

De humor in The Graveyard Shift is van de drogere soort. Hoewel de spanning steeds in het verhaal aanwezig is, blijven de situaties waar de student voor komt te staan enorm grappig. Met een onbewogen uiterlijk –maar eigenlijk totaal gestresseerd– probeert hij zich door alles heen te slaan, om toch maar het einde van zijn shift te halen.

Deze film is één van de meer onderhoudende (en zeker grappige) die u op het festival zal te zien krijgen. De stijl die regisseur Valeri Rozhnov hanteert valt nog het beste te vergelijken met de (vroege) films van Robert Rodriguez (denk maar aan El Mariachi, Desperado, en zelfs nog From Dusk Till Dawn). Er ís in de film ook een zekere vorm van horror, al worden gruweldaden nooit expliciet getoond. De samenloop van omstandigheden en de gelatenheid van de student maken het verhaal absurd en onwaarschijnlijk, maar nooit echt ongeloofwaardig. Een aanrader.

Nochnoy prodavets (The Graveyard Shift) van Valeri Rozhnov. World Cinema; nog te zien op 17 en 19 oktober telkens om 17:00 in de Sphinx.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Katarina en Peter zijn met hun relatie in een midlife crisis terecht gekomen. Wegens gebrek aan passie zoekt Peter bevrediging bij de Brusselse hoertjes, telkens hij weer op zakenreis moet. Even lijkt een ontmoeting met een oude jeugdliefde zijn vlam weer aan te wakkeren, maar al gauw blijkt dat de tegenpartij niet geïnteresseerd is.

Katarina, die Peter op alle vlakken begint te wantrouwen, bedriegt uiteindelijk zelf haar man, met een dichter wiens dichtbundel haar uitgeverij op het punt staat te publiceren. Eventjes wordt er aan scheiden gedacht, maar dan beseffen beiden dat het gras elders niet noodzakelijk groener is. Maar net wanneer alles terug beter lijkt te gaan, ontdekt Peter Katarina’s bedrog. Kan hun relatie dit nog wel overleven?

En dat is meteen ook de vraag waarmee de regisseur, Igor Sterk, het publiek achterlaat aan het einde van zijn film. Tot daar ook meteen de inhoud van de film.

Bespaar u de moeite. U vindt hier geen spitsvondige dialogen die dit weinig originele plot kunnen redden, geen verrassende verhaalstructuur, en al evenmin opmerkelijke fotografie. U besteedt u geld beter elders.

Next.

Tuning van Igor Sterk. Officiële Selectie – In Competitie; (helaas) nog te zien op 18 oktober om 22:30 in Kinepolis.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Godverdomme. Fien Troch heeft met Een ander zijn geluk een pracht van een langspeeldebuut afgeleverd. Wat zeg ik? Fien Troch heeft een pracht van een film afgeleverd. Zowel cinematografie als verhaalstructuur halen deze film uit de Vlaamse klei. Het verhaal is complex, maar blijft voor de kijker gemakkelijk te volgen, omdat slechts laag na laag aan die complexiteit wordt gebouwd.

Het verhaal begint als Christine (Ina Geerts) tijdens een stortbui een kinderlijkje in een beek ontdekt Wanneer de politie echter op de plaats van het gebeuren aankomt, is het lijkje reeds met de stroom meegesleurd. De politie heeft het moeilijk Christine te geloven, zodat Christine uiteindelijk ook aan zichzelf begint te twijfelen. Als later blijkt dat er die nacht een kindje werd overreden, wordt ze overmand door schuldgevoelens. De situatie wordt bovendien steeds ingewikkelder wanneer steeds meer mensen uit haar omgeving bij het ongeval worden betrokken.

In de film worden een aantal verhalen met elkaar in verband gebracht. De teneur is in die verhalen veeleer pessimistisch; alle pogingen om goed te doen zijn gedoemd om te mislukken. Elk huisje draagt bij Troch haar kruisje, en het lijkt wel alsof elk gezin haar eigen tegenslag moet tegemoet gaan. De rode lijn door die verhalen is de zoektocht naar de dader van het vluchtmisdrijf, maar het eigenlijke verband is de centrale figuur van Christine.

Christine is net gescheiden van haar man, en probeert haar leven opnieuw op te pakken. In de rand daarvan krijgen we haar ontdekking van het lijkje, de problemen met haar moeder en haar zus, het verhaal van de buren, haar onverwachte betrokkenheid bij de familie van het slachtoffertje, de voortdurende argumenten met haar ex-man, en de manier waarop die haar jongste zoontje terroriseert.

Opmerkelijk is dat Troch ook voor haar bijrollen een aantal topacteurs heeft aangesproken. Zo krijgen we Jan Decleir als Johnny De Flow, en Josse De Pauw als de Inspecteur die op zoek gaat naar de dader. Beide rollen zijn absoluut bijrollen; zowel Decleir als De Pauw hebben nauwelijks iets te zeggen in de film, maar hun deel in het verhaal is van essentieel belang. Elke rol, vindt Troch, moet op de best mogelijke manier worden opgevuld. Veel films worden vaak ‘slordig’ gecast wanneer het niet om de hoofdrollen gaat. Met haar invulling bewijst ze alvast haar gelijk.

Niks dan goeds dus. Tot we aan het einde van de film komen, en Fien Troch plots met een deus ex machina op de proppen komt. Ze breit een einde aan de film door een oplossing uit haar mouw te toveren, die de ganse film in de laatste drie minuten onverbiddellijk terug diep in die Vlaamse klei stampt. En dat is zo verschrikkelijk jammer, want zonder dat einde (of met een alternatief einde) is dit een knaller van een film.

Godverdomme toch Fien. Godverdomme.

Een ander zijn geluk van Fien Troch. Officiële Selectie – In Competitie; te zien op 17 oktober om 19:30 in de Capitole, en op 20 oktober om 17:00 in Kinepolis. Wordt in de Belgische zalen verwacht vanaf 7 december. Officiële website: eenanderzijngeluk.be

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Voor het scenario van Hardcore heeft Dennis Iliadis zich gebaseerd op het boek van Aleka Laskou (een pseudoniem voor twee schrijvers). Het is het meeslepende verhaal van Martha (Katerina Tsavalou) en Nadia (Danai Skiadi), twee tienerprostituees. De 17-jarige Martha werkt reeds apatisch en uitgehold door drugs in het (prostitutie)agentschap, waar op een dag de 16-jarige Nadia binnenstapt. Overweldigd door Nadia’s zelfvertrouwen en levenslust laat Martha zich door haar op sleeptouw nemen. Hun relatie, eerst liefdevol en teder, wordt al gauw destructief wanneer Nadia vastberaden op zoek gaat naar beroemdheid.

De film is confronterend direct, maar de kijker blijft vooral geboeid door de manipulaties die door Nadia worden beraamd. Martha trekt zich aan Nadia op om uit de prostitutie weg te geraken, en haar verbazing is dank ook niet gering wanneer Nadia beweert dat het haar niet enkel om geld is te doen, maar ook om de ‘fun’. Met die instelling slaagt ze er dan ook zonder moeite in de juiste mannen om haar vinger te winden, en de weg naar beroemdheid (haar grote doel) lijkt dan binnen handbereik.

Het spoor van vernieling dat Nadia door haar ambitie achterlaat, stelt het duo bloot aan een aantal spanningen. De relatie tussen Nadia en Martha is niet steeds duidelijk –zijn ze een koppel, zijn het vriendinnen– maar dat is ook niet zo belangrijk: de band tussen beide meisjes lijkt niet stuk te kunnen.

De moeite waard, omwille van het verhaal, de evidentie van de naakscènes, én de acteerprestaties van de actrices.

Hardcore van Dennis Iliadis. World Cinema; te zien op 14 oktober om 22:30 en op 19 oktober om 17:00, telkens in Kinepolis, en op 21 oktober om 22:30 in de Sphinx.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Het zal aan mij liggen, want het publiek in de zaal wist deze (derde) film van Steve Buscemi (vooral bekend als acteur), precies wél op prijs te stellen. Zelf vond ik er eigenlijk maar weinig aan.

Jim keert tegen zijn zin terug naar zijn geboortestadje op het platteland van Indiana, nadat hij er niet in slaagde om zich in zijn eentje te redden in New York. Maar eens hij terug thuis is, herinnert hij zich waarom hij wegging: een liefdevolle, maar overbezorgde moeder, een afwezige vader en een depressieve oudere broer. Op een dag raakt die broer betrokken in een vreemd auto-ongeluk. Daardoor wordt Jim verplicht om zijn werk in het bedrijf van hun ouders over te nemen en hun twee nichtjes bij te springen. Verkrampt door deze verplichtingen en zijn eigen onzekerheden, moddert Jim maar wat aan. Een ontmoeting met een lokale verpleegster en haar zoontje brengt een sprankeltje hoop in zijn leven en zo leert Jim geleidelijk hoe hij voor zichzelf moet opkomen, zonder iedereen in de steek te laten.

De acteurs zijn goed gecast, dat klopt. Het soort realisme in de dialogen, de zogezegde sponataneïteit van de personages, en de gespeelde echtheid, zijn compleet mijn ding niet. Laat ik het maar daarop houden: Lonesome Jim is een film voor mensen die van het (indie) genre houden. (En neen, dat gaat niet op voor elke film.)

Neemt u mij echter vooral niet op mijn weinige woorden, want ik kan u de bespreking van Mich op gent.blogt met gerust gemoed aanraden.

Lonesome Jim van Steve Buscemi, met Casey Affleck en Liv Tyler. Officiële Selectie – In Competitie; te zien op 14 oktober om 12:15 en 16 oktober om 17:00, telkens in Kinepolis.

Dit deeltje had ik eigenlijk het liefste zoveel mogelijk doodgezwegen. Het niveau van de meeste van die kortfilms is zo bedroevend laag, dat ik me afvroeg waarom de mensen in de zaal soms nog wilden applaudiseren.

Werden vandaag getoond:

“1 clé pour 2” van Delphine Noels; “Alice ou la vie en noir et blanc” van Sophie Schoukens; “Another Day” van Ingrid Coppé; “Het Bed” van Luc Degryse; “Dag Opa” van Jeroen Dumoulein; “Gender” van Daniël Lambrechts; “Los Hervideros” van Jan de Coster; “Meander” van Joke Liberge; “Sed Leks” van Siga Van De Velde en “Slow Motion” van Pascal Adant.

Van de meeste films kan ik me zelfs geen flard meer voor de geest halen, en van zaken zoals Slow Motion vraag ik me af wat de bedoeling was. Slow Motion is een animatiefilm, over slakken, waarin verschrikkelijk weinig originaliteit aan boord wordt gelegd. Slakken zijn traag, tsja, maar de grappen daarrond dateren reeds van ver voor eeuwwisseling (en u vraagt mij beter niet welke eeuw).

Goed was dan weer wél 1 clé pour 2 (Delphine Noels), over een ruziënd koppel, waarbij we in een kort tijdsbestek getuige zijn van een voortdurende machtswissel tussen man en vrouw. En ook Dag Opa (Jeroen Dumoulein) zat heel mooi in elkaar.

De revelatie was evenwel Sophie Schoukens met Alice ou la vie en noir et blanc: een zeer goed gemaakte film over een meisje dat aan anorexie lijdt, en de manier waarop daar door haar omgeving –voornamelijk haar ouders– (niet) wordt op gereageerd.

Niet allemáal slecht dus, en ik ben dan toch ook nog benieuwd naar ACE Competitie voor Vlaamse Studentenfilms, volgende week.

Tom Stall (Viggo Mortensen) woont samen met zijn vrouw en twee kinderen in een klein dorpje waar hij een diner uitbaat. Het gezin leidt een rustig en gelukkig leven tot er een overval wordt gepleegd op het restaurant. Wanneer Tom deze overval kan verijdelen door de twee gangsters dood te schieten wordt hij in de media omschreven als een held. Hierdoor trekt hij de aandacht van enkele gangsters die hem voor iemand anders houden.

A History of Violence is gebaseerd op het stripverhaal (om precies te zijn een graphic novel) van John Wagner en Vince Locke. U niet bekend? Dat hoeft geen bezwaar te zijn, gezien ook regisseur David Cronenberg er pas tijdens het maken van de film door een medewerker op werd gewezen. Het scenario legt echter andere klemtonen dan het stripverhaal, waardoor Cronenberg van mening is dat je nog bezwaarlijk kan spreken van een verfilming van de strip.

De film opent heel rustig, met een scène waarin de twee mannen die later Toms diner zullen overvallen, hun hotel verlaten, en daarbij drie doden achterlaten. Die kalmte wordt overigens in heel de film consequent doorgetrokken waardoor de scènes gruwelijk realistisch worden. Nergens wordt nodeloos de nadruk gelegd op effecten of actie; de dreiging die van de film uitgaat is er zeker niet minder om.

Ondanks die rust is dit een film zonder veel adempauzes, want het verhaal laat je geen moment los. De interactie tussen de personages, en de manier waarop ze de gebeurtenissen verwerken, maakt van deze film een beklemmende belevenis. Ook de zeer herkenbare soundtrack van Howard Shore draagt hiertoe bij.

Deze film wordt ongetwijfeld een van de betere films die u in 2005 kan hebben gezien. De manier waarop Cronenberg de geweldadigheid uit de titel in beeld brengt maakt deze film meteen ook veel intrigerender (en donkerder) dan men via een opeenvolging van actiescènes had kunnen bekomen. (Het laat tevens vermoeden wat voor een schitterende verfilming eenzelfde terughoudendheid voor pakweg The Bourne Identity had kunnen opleveren.) De film scoort over de ganse lijn, met fotografie, verhaal, acteurs, muziek en vooral: de visie van de regisseur.

Ten zeerste aangeraden.

A History of Violence van David Cronenberg, met Viggo Mortensen en Maria Bello. Festival preview – Buiten Competitie; te zien op 14 oktober om 20:30 en 17 oktober om 17:00, telkens in Kinepolis. Wordt in de bioscoop verwacht vanaf 2 november.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)