Op zo’n filmfestival krijg je altijd de meest verscheiden films te zien. Pareltjes zoals A history of Violence en Manderlay, amusante films zoals Nochnoy prodavets (The Graveyard Shift) en Perviyje na lune (First People on the Moon), arty stuff zoals Me, and you and everyone we know en Lonesome Jim, en dan de hollywood films.
Hollywood films hoeven niet noodzakelijk in Hollywood te zijn gemaakt (of zelfs niet in Amerika –al is die kans reëel). Het zijn films, vaak gemaakt met een redelijk tot groot budget, met weinig inhoud, maar die je au fond niet als slecht kunt bestempelen. De fotografie zit goed, maar is niet fenomenaal; de acteurs zijn gepolijst en verstaan hun vak; het verhaal, tsja, het verhaal is traditioneel, proven. Niks vernieuwends, weinig verrassend.
De films die ik vorige week heb gezien en in dat rijtje passen zijn o.a. Stoned over Brian Jones, founding member van de Rolling Stones; Proof over een gekke wiskundige en zijn dochter; en Walk the line over Johnny Cash. Het zijn stuk voor stuk films met grote ambitie (aan de box office dan toch), met een mogelijks groot appeal, en waarbij het publiek met tevredenheid de zaal zal verlaten. Want ze hebben nog eens een moeilijke film gezien (moeilijk zijnde dan een film die geen tot weinig actie bevat).
Noteer toch maar even dat ik niet neerkijk op dat soort films. Bij geen van de vier vernoemde films heb ik me ook maar een seconde verveeld, en bij geen enkele heb ik het gevoel gehad dat ik mijn tijd beter anders had kunnen besteden (dat kan je overigens bijna altijd). Al denk ik niet dat ik een ticketje zou kopen, had ik de films buiten de context van het festival kunnen/moeten bekijken.
Your point being, hoor ik u al vragen. Erm niks eigenlijk. Ik ben moe, en had (voorlopig) geen zin/energie om over die drie films een bespreking neer te pennen. Maar met mijn beschrijving hierboven, denk ik dat u exact weet waar u zich aan kunt verwachten.
Toch nog dit: Stoned en Walk the line zijn biopics. In hoeverre alles met de werkelijkheid strookt, daar heb ik geen weet van. Brian Jones blijkt, zoals in Stoned, effectief door Frank Thorogood te zijn vermoord (zo heeft Thorogood op zijn sterfbed toegegeven), en de film is gebaseerd op minstens één Jones-biografie. Walk the line is gebaseerd op twee boeken van Cash zelf, en gaat vooral over de vroege periode, met zijn eerste vrouw, en toen hij nog toerde met Jerry Lee Lewis en Elvis. (Jawel, een rock ’n roll film in de traditie van Great Balls of Fire en La Bamba.)
Proof doet dan weer sterk denken aan A Beautiful Mind, en hoewel het voornamelijk via een vast hollywood format werkt (probleem – jongen – meisje – relatie – goed einde), vermelden we nog even de geslaagde acteerprestatie van Paltrow.
Verward? Ga gewoon de films bekijken. Of u wacht een paar jaar voor u ze tijdens het weekend op uw (digitale) televsie te zien krijgt.
Proof van John Madden wordt verwacht in de Belgische zalen van 11 januari 2006; nog te zien op 18 oktober om 17:00 in Kinepolis.. Walk the line van James Mangold wordt verwacht vanaf 18 januari 2006; nog te zien op 19 oktober om 20:00, op 20 oktober om 12:15, en op 21 oktober om 14:30 en 20:00, telkens in Kinepolis. Voor Stoned van Stephen Woolley hebben we voorlopig geen informatie; nog te zien op 18 oktober om 17:00 in Kinepolis.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)