Carlo Nardozza en Gwen Cresens speelden gisteren bij Opatuur in De Centrale. Er zaten een paar hoge noten mis (vooral in de eerste helft), maar voor de rest werden we getrakteerd op de virtuositeit die we van Nardozza gewoon zijn. Het tweespel lijkt hen beiden goed af te gaan, ondanks hun protestgemompel –maar dat was gewoon voor de vorm, denk ik. Tuur was in een sentimentele bui; ruwe bolster, blanke pit? Ladies beware! (Maar dat weten ze al langer.)
Categorie: photoblog
Polysomnogram
(Miljaar. Ik heb de vorige keer niet eens de evidente woordspeling gemaakt: een pol(l)ysomnogram, jawel.)
Robin Verheyen
De tenor bleef (te) vaak onbenut op het podium liggen, maar wat hij speelde maakte veel goed. Hij was verkouden, vertelde hij, en terwijl Tuur hem een paar muntspekken toestak, slikte hij een pilletje door. Zo’n klein rood onding, en hoe kleiner die dingen, hoe straffer ze vaak zijn. In zijn spel was daar niks van te merken. Op een bepaald moment stond hij zelfs een ragtime klarinet na te doen.
De nieuwe cd van zijn International Quartet (Starbound) heb ik mee naar huis genomen. Semplice, het album van het Verheyen – Rissanen duo heb ik laten liggen. Vorig jaar had ik Ambience al te pakken gekregen, en Semplice is hetzelfde album, maar dan geremastered, van een nieuwe naam voorzien, en niet langer in eigen beheer uitgebracht.
Blijven plakken kon ik niet (al had ik een boel vragen), want ik had Henri naar het concert meegebracht (en Tessa ook, maar die hoeft niet zo dwingend als Henri op tijd in bed). Het moet immers niet altijd trompet zijn (“Is ’t Bert Joris? Of Carlo Nardozza?”) waar hij naar luistert –al is het dan passief, want hij zat ondertussen te lezen. Maar ook passief kan ik hem brainwashen.
Polysomnogram
Eend (vreemde — in de bijt)
Dit was de laatste foto in de reeks van de Zoologischer Garten Berlin.
Niet oversteken (geen zebra)
(Zoologischer Garten Berlin –de voorlaatste uit de reeks!)
Onzichtbare cinema
Wat moet een mens doen als het beeld wegvalt en er alleen maar geluid overblijft? Daarop had ik verwacht het antwoord te kunnen vinden –of op zijn minst gesuggereerd te krijgen– tijdens de voorstelling Cinéma Invisible, vorige donderdag in de domzaal van Vooruit.
Een fantastisch concept, zo vond ik het project van Heleen Van Haegenborgh. Men neemt een pak oude cassettebandjes, en gebruikt de inhoud daarvan als vertrekpunt voor een muzikale improvisatie daarop. De rode draad leek echter zoek, en de inhoud leek even incidenteel als de muziek die erbij werd gemaakt. Het eerste nummer (met krijsende zeemeeuwen en dito cimbalen) klonk erg veelbelovend, en het project stond bol van het potentieel. Helaas bleven we net iets te veel op onze honger zitten.
Lees het verlag bij Het Project: Cinéma Invisible: wat als het beeld plots wegvalt?