Categorie: muziek

gepubliceerd

Ondertussen blijven we met Het Project het BNRF terdege opvolgen. U vindt er de volgende besprekingen van de voorbije concertdagen (opgeluistered met foto’s van uw dienaar):

Mijn foto’s worden ook gebruikt op JazzPodium.nl, waar Liesbeth gisteren dit artikel heeft geplaatst. Gisterennacht ben ik nog op stap geweest met o.a. een recensent van JazzWise (van networking en al, nietwaar). Het zal mijn enige dag Feesten geweest zijn, vrees ik.

Over de Feesten gesproken, bij Het Project doen we ijverig ons best –en slagen we er zeer goed in– om over die Feesten te berichten, me dunkt!

Straks om 11u ‘moet’ ik in het Duvel Droomschip zijn (optreden van Bram Weijters –deed mee aan het Jong Jazz Talent 2004 met Atatchin) –al zal het pas voor de tweede set zijn, vrees ik. Om 14u is daar dan Jong Jazz Talent in Gent, en om 16u30 begint het BNRF circus weer. Vannacht misschien beter toch wat vroeger in bed kruipen, dan kan ik morgenochtend hopelijk weer foto’s editeren. Nu is er amper tijd om de geheugenkaarten te downloaden (zielig hé).

BNRF twee dagen verder (i)

Ondertussen zitten we twee dagen verder in het BNRF. Het lijkt alsof er behoorlijk minder fotografen werden geaccrediteerd dit jaar. Er zijn Jos en Hilde (die bij hem in opleiding is), en een Vlaams (hij) – Italiaans (zij) duo, ikzelf, en dan nog een (voorlopig klein) aantal wisselende persfotografen. De frontstage is precies ook smaller dan vorig jaar, en de zijkanten werden afgeggrensd door een stapel luidsprekers, waar we met ons fotografisch materiaal maar moeilijk tussen geraken. Niet dat het hinderlijk is, en het vergemakkelijkt bovendien het werk van de security om de mensen al dan niet door te laten: één man kan de toegang afblokken.

Van Robert Glasper had ik meer verwacht. In mijn voorbeschouwing had ik me min of meer afgevraagd waarom hij als opening act kwam, maar het trio speelt erg statisch. Goede muziek, maar geen hoogvlieger. Defoort was een stapje op, maar nog niet echt je dat. Dave Murray bracht pas leven in de brouwerij. Niet meteen mijn ding, met al die Latijnse toestanden, maar de sfeer zat er goed in. Jammer dat ze optraden voor een zittend publiek, het concert was uiterst dansbaar.

En dan was er Zorn. Ik vond Zorn goed. Met Douglas, en Baron, en Cohen. Acoustic Masada blijft Zorn, met het gepiep en gekweel en gebrul dat daarbij hoort. Streng en rigoureus opgebouwd, want hoewel een buitenstaander al gauw zou kunnen denken dat het allemaal bij geëperimenteer blijft, zijn de partituren voor Masada volgens een heel strict schema opgebouwd. Met de persoon van Zorn kan ik het minder goed vinden. Om niet te zeggen helemaal niet. Militant dictatoriaal Israëlisch, zionist, provocerend, en allemaal in die mate dat het saai zou zijn wanneer het gewoon een gimmick was, maar voor Zorn is het bittere ernst. Hij dirigeert met manu militari –zijn kaki broek was een functioneel attribuut– en geheel nutteloos de andere drie muzikanten, op het irritante af. De fotografen hadden ‘geluk’: Zorn had hen toegestaan gedurende één nummer te fotograferen (ik denk dat hij het kortste uit zijn repertoire had gekozen om mee te openen), daarna was het schluss. Ook de mensen die met een (video)camera voor de beelden op de zijschermen zorgden mochten het daarna afbollen, zo las ik. De toepassing van mijn favoriete citaat (I really, sincerely believe that one should trust the work, and not the author. –Peter Greenaway) wordt hier wel erg op de proef gesteld.

Foto’s volgen.

startschot voor BNRF

Het is begonnen. Veel (‘oude’) bekenden teruggezien, Phibo, Elize, Jos (ja, die Jos), en een heleboel mensen mét gezicht maar zónder naam (ttz waarvan ik mij het gezicht herinner maar niet meteen de naam). Ik ben een zeer slecht mens op dat vlak: ik was amper geïntroduceerd tot de uiterst aimabele Liesbeth, of ik diende aan i. al discreet te vragen hoe ze nu weer heette (Liesbeth, niet i.). “There’s too much in your head, Bruno“, zei een collega onlangs.

Ze halen er toch de goede uit, in dat Jong Jazz Talent in Gent concours. Twee jaar geleden was het Verheyen, vorig jaar (en dus de opener dit jaar) was het Carlo Nardozza. Beiden uit het verre Limburg –kan dat nog toeval zijn? Het Carlo Nardozza Quintet (CNQ) was in elk geval zeer de moeite waard –u kan ze nog gratis aan het werk horen en zien op maandag 24 juli in het Duvel Droomschip aan het Emile Braunplein. Om 14u, denk ik (ik zal er alvast zijn).

En dan was er Dianne Reeves. Geïntroduceerd door een van de grote bazen van Blue Note, die voorafgaandelijk eerst nog Frank Beke in de bloemetjes mocht zetten. Of liever in de CDtjes, want onze Frank kreeg een Blue Note CD box cadeau, én een life time VIP pass voor het Festival van Bertand Flamang. Het loont duidelijk om uit de politiek te stappen.

Geen ideale omstandigheden, tijdens het openingsconcert (dat ongetwijfeld verschrikkelijk goed was): de fotografen kregen twee nummers de tijd om op het knopje te duwen tijdens het optreden van mevrouw Reeves. Amper tijd om over de foto’s na te denken. Bovendien konden/mochten we ons niet verplaatsen (schieten vanaf de zijlijn) –wat logisch was, want door de constructie van de concertzaal hadden we dan het zicht belemmerd van zowat iedereen op de eerste rijen. Daarna mochten we de zaal uit, want plaats om te zitten was er precies niet meer (blijkbaar wel, zo hoorde ik eerder vandaag van i.). Geen optreden voor mij dus.

Gelukkig is het vanaf nu in de tent: daar is het licht veel beter én kunnen we ons over de ganse breedte voor de frontstage bewegen. Discreet, vanzelfsprekend. Want er hebben mensen zuurverdiend geld betaald om naar de optredens te kunnen kijken.

De foto’s komen in mijn BNRF 2006 flickr set. (Nog geen analoog, al heb ik er wel een paar van het CNQ, maar tijdens Reeves was er geen tijd om van toestel te wisselen.)

toots

Bij Het Project werd zopas de laatste voorbeschouwing voor het BNRF gepubliceerd. Wil u ook kans maken op één van de vier vrijkaarten voor Uri Ciane, Michel Herr, Madeleine Peyroux of Toots Thielemans? Dan weet u waarheen!

Vanavond gaat dat Blue Note Records Festival overigens van start. Het openingsconcert vindt plaats op 20u in de Concertzaal van de Bijloke, en u kunt vast en zeker nog kaarten verkrijgen voor het Carlo Nardozza Quintet en Dianne Reeves!

if you could read my mind

Voorlopig heb ik nog geen tijd gehad om mijn CD-tips voor het tweede kwartaal uit te werken (vfr CDs 2006 Q1). Zaterdag, in de Fnac, stond deze echter op aan een van de luisterposten, en ik heb hem ondertussen al ruim op repeat gehad.

American V: A Hundred HighwaysJohnny Cash: American V: A Hundred Highways werd opgenomen in de maanden voor Cash’ dood in 2003. Op de plaat is een fragiele, stervende Cash te horen, die er niettemin in slaagt vanuit zijn rolstoel (bijna blind) op de meest overtuigende manier interpretatie te bieden aan de covers die op de plaat staan. Er staat ook origineel materiaal op, waarvan Like the 309 wordt beschouwd als het laatste nummer dat hij heeft gecomponeerd.

Zijn uitvoering van Gordon Lightfoots If You Could Read My Mind is een van de hoogtepunten. Je hoort Cash letterlijk naar adem hapen, en de fragiliteit en broosheid die uit de interpretatie blijkt, is van een verbazingwekkende kracht en schoonheid, die het liedje op een heel hoog niveau tillen.

Een aanrader. (Hoefde het gezegd?)

(Volgens Rick Rubin, de producer van het album is er nog meer dan genoeg materiaal over voor American VI, dat binnen het jaar zal worden gereleased.)

madredeus, jawel

Zeer populair blijken de woordgroepen madredeus + blue note records festival te zijn in de lijst van zoektermen waarmee mensen op dit weblog terecht komen. Gevolgd door dolce far niente en last van de warmte. Welkom.

Dus ja, Madredeus speelt op het Blue Note Records Festival, en wel op 17 juli. En zo u wilt kan u de tientallen anderen vervoegen die graag één van de vier vrijkaarten voor die dag zouden bemachtigen, die we met Het Project mogen weggeven. Niet te lang talmen, want uw deelname moet vandaag nog in de redactiemailbox terecht komen. Maar vergeet u toch maar Tania Maria, Ed Motta en Mariza niet!