Categorie: film en televisie

Het was nog eens tijd voor een feel good movie –alles is goed om de winter van zich af te schudden. Hoewel Danièle Thompson niet meteen een onbekende is in de Franse cinema, is dit pas de derde film die ze zelf heeft geregiseerd. Thompson is echter veel meer gekend als de scenariste voor o.a. een aantal Louis de Funès-films, een aantal vroege films met Sophie Marceau (o.a. La Boum), maar ook de originele Cousin, cousine (vermoedelijk beter bekend van de remake Cousins met Ted Danson –Cheers, weet u nog wel– en Isabella Rossellini). En daar is meteen ook de toon mee gezet. Fauteuils d’Orchestre is een wervelende film die kan bouwen op Thompsons ervaring in het genre om tegen het einde geen oog meer droog te laten in het kleinste zaaltje van de Studio Skoop.

Catherine draait ’s avonds de 100e episode in de soap waarin ze speelt, maar repeteert overdag voor een theaterstuk van Feydeau dat op de 17e in premiére zal gaan. Jean-François is een getaleneerde, succesvolle, en overboekte pianist, die repeteert voor een stuk van Beethoven dat de 17e zal worden opgevoerd. Jacques, kunstverzamelaar bereidt een veiling voor. Op de 17e verkoopt hij zijn hele collectie.

Rode draad tussen deze mensen is niet alleen de datum, maar ook Jessica, die in contact komt met alle personages in de film. Het jonge meisje komt van Mâcon naar Parijs, in de ban van haar grootmoeders verhalen over het bruisende Parijse leven. Op de Avenue Montaigne, waar de 17e zoveel staat te gebeuren, vindt ze werk in het Café des Théâtres als dienster. Het café is de plek waar ze elkaar allemaal vinden: de pianist, de actrice, de verzamelaar, de regisseur, de dienster. De verhaallijnen worden op volkstrekt vanzelfsprekende manier met elkaar gekruist, en dat levert een aantal heel mooie scènes op.

Een zeer indrukwekkende cast, en dat laat zich ook zien. Met Fauteuils d’Orchestre gaat u een ontspannende en boeiende avond tegemoet met een film die niet alleen een evenwicht kan bieden voor de Amerikaanse films in het genre, maar de balans meteen in het voordeel van de Europese cinema doet overslaan.

Laat ik vooral ook niet vergeten de muziek te vermelden, met de prachtige Franse chansons van Bécaud en Aznavour uit het einde van de jaren ’60 (o.a. Je reviens te chercher).

Fauteuils d’Orchestre, van Danièle Thompson met Cécile De France, Claude Brasseur en Sydney Pollack, te zien in Studio Skoop (aan St.-Anna).

(Deze entry is ook terug te vinden op Gentblogt)

Three Times (ofte Zui hao de shi guang) is een mooie maar naar het einde toe wat saaie film. Maar daarmee is lang niet alles gezegd.

Oorspronkelijk had regisseur Hou Hsiao-hsien het idee opgevat de driedelige film ook door drie verschillende regisseurs te laten maken. Door allerlei problemen liep het project evenwel vertragingen op, waardoor de subsidies in het gedrang kwamen. Om die subsidies niet mis te lopen, heeft Hsiao-hsien dan maar beslist de drie luiken zelf te maken. In recordtempo, want de film werd in amper 2,5 maand ingeblikt.

De rode draad in het drieluik is de liefde en de problemen die haar omringen. Dit thema wordt geplaatst in drie verschillende tijdsperiodes, waarbij de hoofdrollen worden gespeeld door steeds dezelfde twee acteurs, wat sterk bijdraagt tot de continuïteit van de film.

Het eerste deel, de tijd van liefde, is meteen ook het sterkste (sleutelwoord: herinnering). Het is een stylistisch juweeltje, dat zeer tastbaar en associatief de fragiliteit maar ook de vastberadenheid van de liefde portreteert.

Het verhaal is gebasserd op Hsiao-hsiens eigen ervaringen: net zoals in de film heeft ook hij een vrouw aangeschreven toen hij van het leger terugkwam. In tegenstelling tot het verhaal in de film, werd zijn tweede brief echter beantwoord door een man, die zich voorstelde als de verloofde van de vrouw die hij schreef, met het uitdrukkelijke verzoek zijn verloofde niet langer lastig te vallen.

In dit eerste deel speelt ook de soundtrack een belangrijke rol. Zowel Smoke Gets In Your Eyes (The Platters) als Rain and Tears (Aphrodite’s Child: Vangelis en Demis Roussos) komen hier volledig tot hun recht, zonder ook maar enige hint van melodramatisch cliché. Vermoedelijk speelt daarin het cultuurcontrast een rol, maar ook de exceptionele fotografie is een doorslaggevende factor.

Het tweede deel, de tijd van vrijheid, speelt zich af in 1911 (sleutelwoord: tragedie). Dit gedeelte van het verhaal werd geconcipieerd als een stomme film, al werd dat eerder ingegeven door praktische redenen. In die tijd sprak men immers een nu verouderde vorm Chinees (klassiek Mandarijns), wat betekende dat de acteurs eerst die taal zouden moeten leren. Omdat daar geen tijd voor was (omwille van de subsidies), besliste de regisseur dit onderdeel tot een stomme film te verwerken, en de dialoog op pancartes tussen de shots door te tonen. Er loopt wel een soundtrack mee, zodat u niet gespannen in een stille zaal hoeft te zitten. Bijzonder aan die soundtrack is dat die wel deel blijkt uit te maken van de film, wanneer blijkt dat de vrouwelijke hoofrol de gezongen gedeeltes voor zich neemt.

Een tijd voor de jeugd is de titel van het derde deel (sleutelwoord: communicatie). Het is een radicale breuk met wat vooraf ging, zowel visueel als auditief. De geluiden en de rusteloosheid van de stad zijn omnipresent, en gunnen de kijker geen moment rust. Het zijn dan ook die overvloed aan informatie en de onafwendbaarheid van miscommunicatie die in dit deel centraal staan. De personages worden tot radeloosheid gedreven, en lijken amper zelf de weg te vinden in hun eigen leven, laat staan in de driehoeksverhouding waarin ze eigenlijk alledrie een passieve rol spelen.

Een meesterwerk is Three Times niet geworden. Jammer, want het eerste deel is wél een parel van een (kort)film. Wij zijn daarom eigenlijk best benieuwd naar hoe de film er had uitgezien indien hij was gemaakt zoals oorspronkelijk bedoeld: een samenwerking tussen drie regisseurs.

En indien het nog niet duidelijk was: deze film moet het niet van de actie hebben, maar bevat tal van lange, uitgesponnen scènes, waarin de nadruk op beleving en stylistiche fotografie ligt. Is dat uw ding, dan staan u twee overheerlijke uren te wachten.

Three Times (ofte Zui hao de shi guang) van Hou Hsiao-hsien, te zien in Studio Skoop (Sint-Annaplein).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)