Categorie: algemeen

eigenlijk verkies ik toch de delhaize boven de carrefour. carrefour is groot, je moet nooit (lang) aanschuiven, en ze hebben het overgrote deel van wat er beschikbaar is op de markt. de delhaize lijkt steeds eivol, de parking is er kleiner en ze hebben er vooral wat zij denken dat goed is. maar delhaize is zoveel gezelliger. en ze hebben een aantal dingen die je niet in andere grootwarenhuizen kan vinden (tenzij bvb de match), en ze hebben een veel beter aanbod van wijn. (en je kan er nog steeds papieren zakken gebruiken.)

gisterenavond ging ik dus naar delhaize, vastberaden enkel mee te brengen wat er op mijn korte lijstje stond. een onmogelijke taak, want ik had al gauw ook een fles wijn vast, en gedroogde abrikozen, en olijven, en ‘verse’ tagliatelle. en het water ben ik vergeten. of liever, ik heb henri zijn melk gekozen boven tessa’s water. gekozen, want beide stonden op mijn lijstje, maar daar ik geen zin had mij met een winkelwagentje door de krappe gangen te begeven, was mijn draagkracht beperkt.

maar goed, toch een beetje geladen, dus snel de kortste rij gezocht, uit het mandje laden, verdelen over een paar zakken, en betalen. al duurde het nu wel erg lang voor ik mijn code mocht ingeven. zo lang zelfs, dat de caissière op handen en voeten onder haar toog de stekker uit het stopcontact ging trekken om hopelijk zo het onding te resetten.

ondertussen werd de lange rij aan ‘mijn’ kassa steeds korter en de gezichten van de mensen die mij passeerden steeds meewariger. de rekening aan een andere terminal betalen kon niet, zo verzekerde men mij, tenzij we de ganse procedure opnieuw doen (aanschuiven, inscannen, betalen). maar ziet, het ding werd wakker en voor ik het goed wist vroeg het om mijn kaart. om opnieuw vast te lopen. en opnieuw.

er waren nog drie andere mensen in de winkel toen ik kon (eindelijk) afrekenen.

–’t is altijd wat hé meneer, met die electrische betalingen.

tsja. en wat moet een mens daar dan op zeggen.

gisterenavond is tessa naar de dokter gegaan –gebracht, door haar vader. terwijl ik bij henri thuis bleef.

in diplomatische termen werd over het plaasteren onderbeen verteld ‘dat men dat nu meestal niet meer doet voor tendinitis’. het geeft een onmiddellijk maar wel een slechts tijdelijk resultaat, en de kans is groot, dat als de plaaster er na twee weken afgehaald wordt, de patiÎnt hervalt. donderdag krijgen we het verdict te horen, wat alles kan zijn van twee tot ongeveer zes weken thuisblijven (al dan niet voorzien van metalen tuig). ondertussen blijft de plaaster waar hij is –kwestie dat tessa het anders wel weer in haar hoofd zou kunnen krijgen terug te gaan werken.

boodschappen doen kan knap vervelend zijn. maar elke zaterdag doen we de ronde van gent, henri en ik. we beginnen meestal in de fnac. eerst de cdtjes voor papa, en dan de boekjes voor henri. op die manier krijg ik hem toch een tijdje stil.

daarna naar de vis, soms naar de aula (vlees), en dan naar fructus op de kalandeberg (groenten en fruit). soms naar collin (wijn), meestal naar de olivade (alles olijf), en dan terug naar huis. vaak zit daar ook nog ergens de krantenwinkel tussen, vooral als er een special trekking voor de lotto is (begin februari opnieuw). oh, en ik vergat de kaas, bij peeters, en bloch voor brood en gebak (pizza !).

de ‘belangrijkste’ aankopen gebeuren eigenlijk vooral door henri.

–voor mij van die olijfjes alstublieft.
-en mogen dat er groene of zwarte zijn? vraagt de juffrouw in de winkel elke keer opnieuw, terwijl ze maar al te goed weet dat hij een portie zwarte wilt.
–en dan nog zo’n olijvenbroodje ook alstublieft.
(we hechten duidelijk nogal wat belang aan beleefdheid in zijn opvoeding)

geduldig kijkt hij dan tot het potje en de broodzak gevuld zijn, en tot papa een portie halfdroge tomaten en pikante olijven heeft besteld. tot er betaald is, en we bepakt en bezakt weer buiten staan.

–mag ik nu mijn olijvenkoek alstublieft papa-lief toeoeoeoeoe?

meestal is het antwoord een besliste nee, maar daar neemt hij best vrede mee, omdat hij weet dat hij van de bakkerij aan de overkant toch een chocoladebroodje krijgt.

alleen boodschappen doen sucks. al stond hij me natuurlijk wel thuis ongeduldig op te wachten om zijn rantsoen aan te slaan.

en ondertussen zit tessa thuis met haar rechteronderbeen in de plaaster. tendinitis. ze had al een hele tijd weer last van haar been (zo’n 10 jaar geleden sinds de laatste keer), en sinds ze toch de godganse dag in een ziekenhuis zit, was ze maar eens bij ‘de dokter’ langsgegaan.
om me vervolgens vrijdagvoormiddag te bellen of ik haar ’s avonds kon komen halen, want met de trein naar huis gaan zag ze gelukkig niet zitten. wel blijven werken tot 18u natuurlijk. ondanks het advies van de dokter zoveel mogelijk te rusten en zo weinig mogelijk te stappen.

en eigenlijk was ze gisteren (+vannacht) van wacht, maar dat heeft ze gelukkig afgezegd. tot grote consternatie van een aantal mensen. ‘het zit toch in de gips?!’ ‘het is toch maar het onderbeen!’ (ondertussen zat er al een barst in de plaaster van teveel op te lopen)

enfin. ze gaat nu gelukkig ook maandag en dinsdag niet werken, om naar de dokter in gent te kunnen gaan die haar ook 10 jaar geleden geholpen heeft. en die twee dagen en dat bezoek zijn er natuurlijk alleen maar gekomen onder zachte dwang van haar ouders en mijzelf. en omdat haar ander been ook pijn begint te doen.

voor de rest is het hier vreugde en jolijt, want mamma is eindelijk nog eens een volledig weekend thuis.

–nee pappa, ga jij maar alleen boodschappen doen. ik wil de ganse dag thuisblijven. bij mama.

(this leads to nothing)

-jij hebt zo zacht haar, fluisterde hij in het donker
–jij ook, zei ik flauwtjes terug
-mama’s zijn zacht en papa’s zijn hard. dat staat in het boekje van de kusjes.
–(dat moest eventjes bezinken)
-…maar jij bent ook zo zacht.
–maar ik denk dat het in dat boekje over de kaken van papa gaat.
-ah. ga je je dan nog eens scheren? met dat schuim uit dat flesje?
–zullen we dat dan zaterdagochtend samen doen?
-JAAAAAAA!

…

-papa?
–ja jongen
-maar jij bent toch heel zacht hoor.
–slaapwel lieve jongen
-slaapwel zachte papa

dzju zeg, die luizen zijn hardnekkige dingen. twee keer hebben we nu al allemaal onze haren gewassen met die anti-luizen shampoo. eergisteren was henri bij opa en oma gaan slapen, en gisterenavond hebben we opnieuw beestjes gevonden in zijn haar (wat niet onmiddellijk een verband ts opa, oma en de luizen moet leggen).

tessa heeft wel tien luizen uit henri’s gehaald, en nu voel ik ze natuurlijk weer overal kruipen (tot onder mijn oogleden).

dus vanavond is het weer zover. met zijn allen een half uur shampoo op onze kop, alle kleren en beddegoed wassen, en de school nog maar eens waarschuwen. ik was nog eventjes bezorgd voor overdracht via onze twee katten, maar luizen houden niet van huisdieren.

BTW blijkbaar bestaat er een electrische luizenkam (het equivalent van de electrische stoel ?) –misschien moeten we dat ook maar eens proberen?

ondertussen nog een paar nuttige links:
luizen in vlaanderen
luizen bij de socialistische mutualiteit
luizen in nederland

sinds ze begon is tessa nog niet betaald voor de wachten die ze gelopen heeft. de inslapende wachten om precies te zijn.

ik heb het dus niet over de zaterdagochtenden (elke zaterdagochtend) dat ze om zes uur moet opstaan om de ganse voormiddag te gaan ’toeren’, en evenmin over de overuren die ze elke dag moet doen (weg om 6u30 ’s ochtend, thuis ten vroegste om 19u, zonder middagpauze).

nee, het gaat om de wachten waarvoor ze ’s ochtends om 6u30 vertrekt, en de volgende avond om 19u terug thuis is. zonder middagpauze. met –als het meevalt– een paar uur (2) slaap (zonder recup). die wachten zijn dus nog steeds niet betaald (de overuren worden sowieso niet betaald).

toen ze gisteren belde om te zien hoe dat zat, is ze eindelijk de tarifering te weten gekomen: iets meer dan 80 EUR.

–dat valt toch goed mee, zei ik verheugd aan de telefoon
-per wacht, bracht ze al gauw in. bruto.

qué? iets meer dan 80 EUR (vermoedelijk 3.500 oude frankskens) voor een ganse nacht, zonder recup. als we nog conservatief rekenen en dat haar nacht dus begint om 19u en eindigt om 7u, dan komt dat neer op zo’n 7 EUR per uur. bruto. zonder recup. dat is minder dan ik verdiende als 16-jarige jobstudent om spatofiliums ter verpotten. minder dan ik verdiende in de quick aan ’t zuid (22 jaar).

maar juist, ja. dokters (doctors in haar geval) zijn rijke mensen. (en dat moet van ganse dagen niets doen, hé. werken? van zijn leven niet, meneer.)

was op zoek naar de programmatie van de sphinx, en kwam dit tegen:

Lady P.: “De bevoorrechte positie van de man is verdwenen”
Heer Alken, Hoofd Design Sphinx: “Dankzij de komst van de Lady P. is de emancipatie van de vrouw ÛÛk op het toilet een feit! Tot voor kort kon alleen het mannelijk geslacht staand zijn behoefte doen, maar dankzij de Lady P. profiteren sinds kort ook de vrouwen van dit voorrecht. De Lady P. is volledig afgestemd op de anatomie van de vrouw waardoor de vrouw haar benen aanzienlijk minder belast dan de ‘zwevende’ positie waarin zij normaliter haar boodschap deed in een openbare ruimte.”

iemand al eens geprobeerd?

dat is nu al de tweede cd die ik dubbel koop. misschien moet ik toch maar eens overwegen om mijn oude palm pilot te hergebruiken. of om met een printout van mijn cd-lijst op stap te gaan. (caveat: eerst zo’n lijst hebben natuurlijk.)

’t wordt echt tijd dat dingen zoals de upcoming p800 gemeengoed zijn (lees: betaalbaar).

het ziet ernaar uit dat we net op tijd door het park gewandeld zijn. gisteren op weg naar de maria magdalena tentoonstelling in het msk passeerden we het kleine vijvertje langs de kant van de charles de kerkhovelaan (met de ‘grot’). volledig dichtgevroren (op een groot gat na, voor vogels en vissen). sterk genoeg om mijn (springend) gewicht te dragen, dus zeker goed genoeg voor henri, die nu gefascineerd op het water kon lopen en glijden. en door/in het ijs plots een verkeersbord zien. (en wat waarschijnlijk een stuk of wat bevroren/ingevroren condooms waren.)

de tentoonstelling viel mee (geen hoogvlieger) –henri was gefascineerd door de levensgrote ‘pop’ van berlinde de bruyckere (wilde haren)– vooral de permanante collectie is best de moeite waard (de ingang is gratis voor gentenaars).

we wilden eigenlijk ook nog eens naar het smak (aan de overkant), voor de tentoonsteling over fabre, maar henri had genoeg museum voor 1 namiddag.
staat dus nog op het verlangenlijstje (samen met het designmuseum).

(op de terugweg zijn we langs de grote vijver aan de parklaan gegaan, maar daar stond een bordje ‘verboden het ijs te betreden’, dus hebben we ons daar maar aan gehouden.)