U kunt er uw schoonmoeder op verwedden (al zou ik dat nooit doen) dat de blogosfeer er straks vol mee staat: het heeft gesneeuwd.
Een dikke maand geleden nog had ik het voorspeld. Off-line, want, contrary to popular belief heb ik ook nog een leven buiten dit weblog.
“Deze winter krijgen we pakken sneeuw. En het zal al zeer vroeg in december beginnen.”
Gisterenavond waren het eerst nog fletse snel wegkwijnende sneeuwvlokje, maar naarmate de avond overging in de nacht, werden het heuse sneeuwvlokken en bleef de sneeuw –hoewel nog steeds smeltend– op daken en wegen liggen.
Dikke, dikke pakken, die ook op ons dak werden opgehoopt, laag na laag. Rond zes uur deze ochtend verloor die sneeuw echter haar grip ons dak, en met een gedonder en geraas, aan een lichte aardbeving niet ongelijk –hoewel ik het in mijn ochtendslaap voor een voorbijrazende tram had gehouden– stortte een dik pak sneeuw naar beneden, daarbij zowat de helft van ons dak weer blootmakend.
Helaas stortte de helft van dat pak langs de achterkant op een drie verdiepen lager gelegen plat dak, dat het net niet heeft begeven. Op dat dak staat een lichtkoepel, en die was bijna geheel onder de sneeuw verdwenen. Door het gewicht, en de impact van de val, is er echter wel een scheur ontstaan, waarlangs het smeltwater, dat zijn normale weg naar de afloop door de sneeuw geblokkeerd zag, met graagte wist te ontsnappen. Naar onze benedenplaats.
Dus ben ik de ochtend begonnen met zowat vijftig centimeter sneeuw te ruimen, op een dak van een drie op vier meter, en ik kan u verzekeren, ik was meteen opgewarmd. Want, en alle goede dingen komen in drievoud, de verwarming had het natuurlijk begeven. (Niks onoverkomelijks: de vlam was gewoon gedoofd, en die ging zonder al te veel problemen terug aan.) Het derde ding, zo hoor ik u vragen? Toen we gisterenavond thuiskwamen merkten we dat door de hevige windvlagen van eergisteren, een regenpijp (zo’n twee verdiepen hoog) uit de muur was gerukt.
Er is weer werk aan de winkel.