Gisteren in Gent Jazz Club: Tony Malaby (tenor- en sopraansax), Bob Stewart (tuba), Christopher Hoffman (cello) & John Hollenbeck (drums, geprepareerde piano). Een eclectisch veelvoud van ahem ‘ballads’ en energieke free nummers, die zelfs de gezapig indommelende grijsaard weer wakker schopten.
The Hughes cottage vacation is violently interrupted by a family on a murderous and identity stealing journey, in search of the “perfect” life.
Regisseur: Jeremy Power Regimbal
Schrjvers: Joshua Close, Justin Tyler Close & Jeremy Power Regimbal
Met: Selma Blair, Joshua Close, James D’Arcy
IMDB
Het schrijvers- en regisseursdebuut van de mondvol Jeremy Power Regimbal, kan –als debuut– best tellen. Het is geen opvallend scenario, noch een opvallende film, maar het steekt min of meer goed in elkaar, al zijn de omstandigheden misschien weinig geloofwaardig. Maar dat is niet altijd aan de orde in dergelijke verhalen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=KRAW6jKKC8k&w=560&h=315]
Zowel Joshua Close (heeft zijn stempel gedrukt op het scenario) als James D’Arcy kunnen een aanzienlijke lijst onopvallende rollen voorleggen, maar ik heb vooral een zwak voor Selma Blair. En dan heb ik eigenlijk niet eens zoveel films met haar gezien. Maar ik herinner me bijzonder goed Cruel Intentions, die inspeelde op Pierre Ambroise François Choderlos de Laclos hype, geïnstigeerd door de dubbele verfilming van zijn Les Liaisons dangereuses in Dangerous Liaisons en Valmont (met f-ing Colin Firth en Meg Tilly –wie kent Meg Tilly nog?) op het einde van de jaren 80. Een tiental jaar later verscheen die Cruel Intentions, eigenlijk een young adult versie van dat boek dat bijzonder veel aandacht kreeg, niet alleen om de geslaagde vertolking van Blair, maar (vooral) ook om de kus tussen Kathryn Merteuil (Sarah Michelle Gellar) en Cecile Caldwell (Blair). Gellar was toen razend bekend om haar rol als Buffy in de Joss Whedon serie Buffy the Vampire Slayer, en de scènes van die kus heeft toen menig internetserver plat gekregen.
In Their Skin is dan weer een matige home invasion thriller, die waarschijnlijk graag de mosterd is gaan halen bij Michael Hanekes beide Funny Games. De film is matig onderhoudend, twijfelt een beetje tussen inhoud en actie, en dat is zelden goed voor de continuïteit. Als u geïnteresseerd bent in dat soort dingen, raad ik u ten sterkste Funny Games zelf aan. De versie van 2007, met Naomi Watts en Michael Pitt, is het gemakkelijkst verkrijgbaar.
Famed social psychologist Stanley Milgram, in 1961 conducted a series of radical behavior experiments that tested ordinary humans willingness to obey authority.
Regisseur: Michael Almereyda
Schrijver: Michael Almereyda
Met: Winona Ryder, Taryn Manning, Peter Sarsgaard
IMDB
Miljaar, dit is een moeilijke.
Ik ben hevig fan van het Milgram Experiment sinds ik het in mijn jeugd bijzonder bondig en zeer to the point zag uitgelegd in de erg ondergewaardeerde film I… comme Icare van Henri Verneuil, waarin Yves Montand de procureur speelt die de moord op Kennedy moet oplossen. Enfin, Kennedy heet in de film Marc Jarry, maar al de rest is bijzonder sterk overeenkomstig. Bekijk die film als u de kans daartoe hebt!
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=O1VOZhwRvWo&w=560&h=315]
Michael Almereyda is een weinig bekend regisseur, maakte een aantal films waarvan ik er mij geen enkele kan herinneren, en zal ook met deze film geen blijvend zitje in het pantheon der filmmakers verkrijgen. Let wel: het is een goed gemaakte, interessante film, met een aantal bijzonder interessante filmtechnieken –en dan heb ik het niet over special effects. Almereyda deinst er niet voor terug om de barrière tussen acteur en kijker te overschrijden, door Milgram (Peter Sarsgaard) het publiek direct te laten aanspreken. Hij maakt gebruik van een soort theatrale (= ontleend aan het theater) aanpak waarbij scènes gebruik maken van een duidelijk gekunstelde achtergrond (zoals een scènedoek in het theater) met een artificiële raamvertelling. Hij laat Milgram verder vertellen over wat er gebeurd na zijn dood. Kortom, Experimenter is een cinematografisch interessant gegeven, dat consistent wordt uitgewerkt.
Het Milgram Experiment is bovendien een niet te overschatten gegeven. Milgram wou in de eerste plaats onderzoeken wat er was gebeurd tijdens de tweede wereldoorlog, d.w.z. waarom mensen zomaar blindelings de bevelen van hun oversten opvolgden, en de resultaten van het onderzoek waren zo onthutsend dat ze in eerste instantie door de academia werden verworpen. Ondertussen blijken die resultaten nog steeds actueel –de mens conformeert– en zal Milgram voor eeuwig hebben bijgedragen aan de supporters van het cultuurpessimisme.
Maar ga vooral naar de film kijken. De vertelling is boeiend, het onderwerp belangrijk.
A young married couple’s lives are thrown into a harrowing tailspin when an acquaintance from the husband’s past brings mysterious gifts and a horrifying secret to light after more than 20 years.
Regisseur: Joel Edgerton
Schrijver: Joel Edgerton
Met: Jason Bateman, Rebecca Hall, Joel Edgerton
IMDB
Joel Edgerton was zo tevreden over zijn idee dat hij niet alleen het scenario voor deze film schreef, maar hem ook regisseerde, en zich vervolgens een lelijke ringbaard en een dito kapsel aanmat, om deze film helemaal naar zijn hand te zetten. Het begint allemaal spannend. Het verhaal schept bepaalde verwachtingen, die op een andere manier worden ingevuld dan via het pad waarop Edgerton u wandelen stuurt, en de kijker zit voortdurend de wachten op een aanzet, voorzet, of ontknoping. De film ken een grote dosis ambiguïteit, die helaas ook wat de doodsteek wordt.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=bAMybD0PHvE&w=560&h=315]
Het wachten duurt eigenlijk net iets te lang, en de ontknoping, na één uur en tien minuten film, transformeert deze prent van interessante thriller naar VijfTV-drama. Wat kan ik dan meer doen, dan dit alweer bijzonder jammer vinden. Het zag er echt wel goed uit, maar opdat de ontknoping het juiste effect zou gehad hebben, hadden we eigenlijk veel meer achtergrond nodig gehad. Die ontknoping, is trouwens eigenlijk stof genoeg voor een film op zich, en de afwikkeling had baat gehad bij veel meer diepgang en een correcte spanningsboog, die nu als een donderslag bij heldere hemel op de kijker wordt losgelaten. Kijk, zegt Edgerton, hier hebben we een boosaard, hier hebben we een fatalistisch, deterministisch gegeven. Trek er uw plan mee. Het zit erin, maar dat was mijn bedoeling niet.
De acteerprestaties zijn naar behoren. Ondanks zijn verschrikkelijke vermomming, geeft Edgerton zelf heel mooi gestalte aan Gordo, en zelfs Jason Bateman is op zijn beste doen sedert… tsja, sedert Juno zeker? Wat Rebecca Hall betreft, ik ben nog steeds benieuwd naar haar A Promise (van Patrice Leconte), want haar vele transformaties in deze The Gift blijven steeds geloofwaardig.
Een goede aanzet, deze film, maar een belabberd einde.
An assassin teams up with a woman to help her find her father and uncover the mysteries of her ancestry.
Regisseur: Aleksander Bach
Schrijvers: Skip Woods, Michael Finch
Met: Rupert Friend, Hannah Ware, Zachary Quinto
IMDB
Ik heb ooit die eerste Hitman film gezien, maar ik herinner mij daar niets meer van. Bij deze Hitman: Agent 47 kreeg ik het gevoel middenin een lange franchise te zijn gesmeten, met allerlei geheime dingetjes waar ik niets van afwist, maar die toch relevant zouden zijn om het verhaal te begrijpen. Dat bleek echter niet het geval.
Deze Hitman: Agent 47 kan gemakkelijk op zichzelf bekeken worden –enfin, ik heb dat toch gedaan, niet gehinderd door enige vorm van voorkennis– en ik ben er probleemloos in geslaagd de verhaallijn te volgen. Ik was zelfs eventjes in slaap gevallen, maar ook toen kon ik nog verder kijken, al heb ik teruggespoeld, en verder gekeken van waar ik dacht dat ik was geraakt voor mijn oogleden waren dichtgevallen. Ik had namelijk wat migraine, en mijn concentratievermogen bevindt zich dan niet meteen op een hoogtepunt.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=alQlJDRnQkE&w=560&h=315]
De film laat zich niet opvallen door originaliteit en heeft ook niet meteen een richtlijn, houvast of zelfs maar een doel voor ogen, tenzij misschien –alweer– de aankondiging van de mogelijkheid op nog een sequel voor deze nogal desastreus ontvangen franchise.
As the staff of Good Friends Church Camp prepares for a spring break filled with “Fun Under the Son”, a demon logger rises from his sap boiler to wreak his vengeance and feast on flapjacks soaked in the blood of his victims.
Regisseur: Josh Bear
Schrijvers: Josh Bear, Bill Muehl, Ed Kuehnel & Matt Entin
Met: Michael Madsen, Hector Becerra, Jasmin Carina
IMDB
Lumberjack Man is een onvervalste slasher. Dat wil zeggen dat de film inhoudelijk niet echt relevant is, dat de horror zich voornamelijk beperkt tot mensen die één voor één vermoord worden, dat er een element van humor aanwezig is, en dat de dames schaars gekleed zijn. Welkom bij de lingerieshow. Zoals dit dus:
Faith (Ciara Flynn) heeft zich laten overhalen om zich in te smeren met esdoornsiroop, om zo de demonische houthakker proberen te overmeesteren. (Flynn speelt trouwens eigenlijk niet eens echt slecht.)
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=j1S9yqqb1Q0&w=560&h=315]
Als genrefilm valt het best mee, en als u niet mateloos geïrriteerd geraakt door de opeenstapeling van clichés –van seksistische rotzooi, homofobische opmerkingen, ongelooflijk naïeve meiskes, stereotyperingen allerhande, en dies meer– dan zal u zich ongetwijfeld te pletter amuseren. Maar hoe slecht het ook allemaal is, ik heb de indruk dat de acteurs zich wel bijzonder goed vermaakt hebben.
Ten stories are woven together by their shared theme of Halloween night in an American suburb, where ghouls, imps, aliens and axe murderers appear for one night only to terrorize unsuspecting residents.
Regisseurs: Darren Lynn Bousman, Axelle Carolyn, Adam Gierasch, Andrew Kasch, Neil Marshall, Lucky McKee, Mike Mendez, Dave Parker, Ryan Schifrin, John Skipp & Paul Solet
Schrijvers: Axelle Carolyn, Andrew Kasch, Neil Marshall, Lucky McKee, Mike Mendez, Dave Parker, Ryan Schifrin, Clint Sears & John Skipp
Met: Booboo Stewart, Ben Woolf, Cerina Vincent
IMDB
Ik heb geen idee waarom iedereen zo hyper doet over dit bijzonder ongeïnspireerde samenraapsel van vaak absurde horror verhalen, die al in de jaren 80 niet meer creatief konden worden genoemd. Bij Rotten Tomatoes geven ze daar begod een score van 88% fresh. Zot zijn doet geen zeer, hoop ik dan maar.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=C2tA1e8UAZ4&w=560&h=315]
Absoluut te vermijden. Kijk naar Howl. Of naar The Final Girls.
When passengers on a train are attacked by a creature, they must band together in order to survive until morning.
Regisseur: Paul Hyett
Schrijvers: Mark Huckerby, Nick Ostler
Met: Ed Speleers, Holly Weston, Elliot Cowan
IMDB
Dat viel eigenlijk best. Dit is geen film voor het einde der tijden, maar rekening gehouden met het veelvoud aan belabberde films dat we de laatste tijd hebben gezien, was deze onderhoudend, consistent en met een aanvaardbaar einde.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=dHm8t9fCxeY&w=560&h=315]
Regisseur Paul Hyett is eigenlijk vooral bekend voor zijn exploten in de special effects en de makeup voor films (en zijn makeup is iets extremer dan wat sommige vrouwen voor de spiegel op hun gelaat aanbrengen). De man weet zich in zijn eigen film perfect te beheersen, maakt gebruik van minimalistisch aanwezige effecten en wéét hoe hij ze in beeld moet brengen.
Ed Speleers was al goed voor 17 episodes Downtown Abbey, en speelde mee naast Melissa George in het toch wel onderhoudende A Lonely Place to Die. Hij belichaamt in Howl de legendarische Britse ingetogenheid, en houdt schijnbaar kalm het vaandel hoog, ook in momenten van totale mislukking.
De film zit goed in elkaar dus, maar is geen hoogvlieger.
A professor frantically searches for his son who was abducted during a Halloween parade.
Regisseur: Uli Edel
Schrijvers: Tim Lebbon (roman), Dan Kay (scenario)
Met: Nicolas Cage, Sarah Wayne Callies, Veronica Ferres
IMDB
Uli Edel heeft een resem tv films gemaakt, waaronder het drie uur durende gedrocht Ring of the Nibelungs, maar die ons in 2008 ook The Baader Meinhof Complex heeft geschonken. Met deze Pay the Ghost daalt hij weer een paar treden.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=WPhCcc6EWVo&w=560&h=315]
Jongetje wordt ontvoerd door een boze geest, en de vader gaat het jongetje terughalen. We kennen de synopsis van Insidious, Poltergeist en in de mythe van Orpheus en Eurydice. In de versie van Edel, wordt die niet meer dan een afgezaagde flodder, waarin niets van aankleding zit voor die synopsis. Nicholas Cage lijkt (alweer) niet verder te kunnen dan zijn gebruikelijke acteertrucjes, de personages worden gedurende het anderhalf uur van de film nauwelijks uitgediepte, en de spanning, tsja… het is bijna een kinderfilm geworden.
Eight strangers go into a locked room for clinical trials on a new drug that gives them superpowers.
Regisseur: Robert Mond
Schrijver: Robert Mond
Met: Paul O’Brien, Charlotte Nicdao, Emily Wheaton
IMDB
Maar allez. Zoveel potentieel, heletegans om zeep geholpen door één personage: Giggles (Frank Magree). Het karikaturaal gezeik van Giggles kiepert de film zonder meer de vuilbak in. Waar Giggles in het begin even voor een aanvaardbare –maar nog steeds zeer irritante– hyperbolische karikatuur van een neanderthaler staat, doet hij voor de rest van de film niets anders dan op uw zenuwen werken.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=8xt1pR03x-w&w=560&h=315]
De premisse is nochtans interessant: acht mensen nemen een pil die hen nietsvermoedend super powers geeft, en ze weten niet hoe ze daar mee moeten omgaan. Ze werken zichzelf en de andere in de verdoemenis, ze worden jaloers op elkaars krachten, etc.
Er zitten zoveel kansen in de synopsis, maar het wordt helaas niet uitgewerkt. Hopelijk maakt iemand hier nog eens een deftige film van. Misschien had Mond het scenario aan iemand anders moeten overlaten?