Nu september om het hoekje tuurt, worden alle gebruikelijke (niet-vakantie) activiteiten opnieuw naar actief gebracht. Henri gaat volgende week opnieuw naar school, hervat de trompetlessen en zal opnieuw schermen. Tijd om wat aan de conditie te doen, dus gingen we (t.t.z. ging hij) vandaag wat zwemmen. Sinds hij terug is uit Venetië oefent hij ook opnieuw elke dag trompet, en zodra het echt september is, gaan we ’s ochtends ook opnieuw samen lopen.
En neuralgische amyotrofie be damned: het is mijn schouder, en hij gaat doen wat ik wil. (Al laat hij mij voorlopig toch serieus wat kermen.) Elke dag kan ik een paar minuten langer spelen, ik ben vastberaden de cellolessen te hervatten (de eerste les is 12 september, denk ik). De saxofoon laat zich gewilliger bespelen, en ik ben nog wel een paar andere dingen van plan.
“Ge gaat uw lichaam heletegans kapot maken, met uw lopen en uw cello en…”, houden ze mij voor. Jaja. Ik zou Kurgan kunnen citeren, maar dan gaat u mij onmiddellijk naar Kurt Cobain verwijzen natuurlijk.