Categorie: de krant

Interessant initiatief bij DS en Michel is bij de tien gelukkigen die het mogen testen (ik heb maar meteen een e-mailtje DS-waarts gestuurd om te zien of ze nog meer testers kunnen gebruiken).

En ondertussen zal ik nog maar even ‘gefrustreerd’ halve artikels blijven copy-paste-en 😉

Hoe frustrerend is het niet als je vanop je weblog wil linken naar een artikel op een betalende website? Of om te merken dat een artikel dat gisteren nog open stond, vandaag alweer afgesloten is. Bloggers die de actualiteit op de voet volgen en hun blog doorspekken met vaak uitstekende links naar krantenartikels, botsen steeds vaker op de betaalmuur. De Standaard Online wil die muur slopen en wil bloggers de mogelijkheid bieden om toch een ‘open’ link te kunnen leggen naar een betalend artikel. Een tiental geïnteresseerde bloggers die op hun weblog de actualiteit op de voet volgen mogen het systeem testen. Binnen enkele weken wordt het systeem geëvalueerd en mogelijk ruimer aangeboden.

Het was al een tijdje geleden, maar vandaag nog eens wat hoogtepunten uit de gazet:

• DM: In tegenstelling tot de premier droeg zijn chauffeur geen veiligheidsgordel. Om medische redenen had hij daarvoor een vrijstelling. / DS: Zowel de chauffeur als de premier droegen op het ogenblik van het ongeval een veiligheidsgordel. Dezelfde dan?
• Een nieuwe, nietszeggende, uitspraak van ‘Goed Gevoel’ in een advertentie in DM: 4 op 10 vrouwen vinden sporten kommer en kwel. We zullen het maar weer met een pot zout nemen zoals de vorige keren zeker?
• Beginbod kasteel Argenteuil verhoogd tot zeven miljoen. Een spotprijs voor een domein van 136 hectare, vooral met dit als achtergrond: Daarvoor wordt verwezen naar de vraagprijs van een ander kasteel dat momenteel te koop staat in Overijse. De eigenaar daarvan vraagt 9,8 miljoen euro. Maar dat domein is slechts 52 hectare groot.
• ‘Niet actieve wachtdienst’ moet niet betaald worden. Een dokter die tijdens zijn wachtdienst in het ziekenhuis overnacht of een brandweerman die dat doet in de kazerne, is volgens de Europese Commissie niet aan het werk en moet dus niet betaald worden. Maar de lidstaten mogen dat anders regelen door een wet of een collectieve overeenkomst. Great. Maar als iemand niet aan het werk is, dan mag die volgens mij ook niet verplicht worden op het werk aanwezig te zijn. Gevolg: geen wachtdiensten meer. Probleem opgelost. De volgende alstublieft.

Een tijdje geleden, maar toch nog even dit stukje logica van Fred Lens, woordvoerder van De Post (uit een interview met De Morgen van dit weekend).

Georoute-ongevallen bestaan niet. Ongevallen hebben te maken met de hoge druk op de wegen. We hebben het bovendien nagetrokken, geen van die ongevallen was een Georoute-ongeval.

Tsja.

In onze reeks: over het werk, geeft DS zeer pertinent informatie op haar voorpagina deze ochtend. (Wel onder een nogal sensatieverzuchtende kop: Artsen verspreiden griep).

Dr. Avonts zegt dat overheden en werkgevers bevorderen dat griep wordt doorgegeven via huisartsen. Ze eisen een doktersbriefje bij korte afwezigheden zoals bij griep. Dat is onzin. Voor de meeste patiënten is het trouwens beter “gewoon uit te zieken”. Als de huisarts moet langskomen voor dat stomme briefje, zijn patiënten weer geneigd geneesmiddelen en antibiotica te vragen die in de meeste gevallen onnodig zijn en zelden helpen. En meteen wordt de huisarts verspreider in plaats van genezer van de ziekte.

Meuh. Een waarheid als een koe.
(Het inleidende artikel is vandaag overigens nog volledig te lezen op hun site.)

Een lange (block)quote uit een nog langer, zeer interessant artikel uit DS: Mentaal verzuim kost bedrijfsleven miljoenen euro’s (mentaal verzuim: wel op de zaak aanwezig, maar niet met de zaak bezig)

Collectief mentaal verzuim leidt tot productieverlies en wordt veroorzaakt door spanning, onvrede, onmacht, onwil en zelfbescherming, of een combinatie daarvan. Frustratie over een promotie die niet kwam, irritatie over collega’s die weinig uitvoeren (“dus waarom zou ík wel hard werken?”) of gebrek aan plezier in het werk, er zijn tal van redenen die kunnen leiden tot mentaal verzuim. “Je kunt mentaal verzuim omschrijven als het verschil tussen wat een werknemer kan, durft en doet als hij optimaal gemotiveerd is, en het gedrag waarin hij blijft steken als die motivatie weg is”, legt Hans Visser uit.

Ook op individueel niveau komt mentaal verzuim veel voor. “En dan hebben we het niet over iemand die bedroefd uit het raam staart omdat de hond dood is”, zegt Visser. “Dat is een tijdelijk verschijnsel.” Hij doelt op werknemers die “vergroeien van actieve werkers tot mensen die niets meer klaarspelen. Dat zijn voorbeelden van verkeerd gelopen wisselwerkingen tussen werknemer en bedrijf. Want zo iemand had veel potentie toen hij werd aangenomen.” Het gevaar van dat soort mensen is dat ze het verzuimvirus verspreiden, aldus Visser. “Als hij altijd te laat komt, waarom zou ik dan wel vroeg komen?”

Hans Visser is eigenaar (samen met Evert Sluiter) van het Nederlandse United Sense, een “mentaal schoonmaakbedrijf”, zoals ze het omschrijven. Meer info ook op mentaalverzuim.nl.

(Ik kan het niet genoeg zeggen: kopen, die krant.)

President Bush’s re-election campaign insisted on knowing the race of an Arizona Daily Star journalist assigned to photograph Vice President Dick Cheney. The Star refused to provide the information.

Danny Diaz, a spokesman for the president’s re-election campaign, said the information was needed for security purposes.

“All the information requested of staff, volunteers and participants for the event has been done so to ensure the safety of all those involved, including the vice president of the United States,” he said.

Diaz repeated that answer when asked if it is the practice of the White House to ask for racial information or if the photographer, Mamta Popat, was singled out because of her name.

Die kans is niet onbestaand natuurlijk. Maar om daar meteen een racial issue van te maken. Door de subjectieve berichtgeving van de Arizona Daily Star (ADS) beschikken we waarschijnlijk niet over alle informatie, maar een bezoekje aan het discussie op sportsshooter.com geeft ons het volgende:

Our newspaper is right across the courtyard from them and it could be easily assumed that we would be covering VP Cheney’s visit -and we did. The fact is, we were also telephoned by the Bush-Cheney camp to verify my race and gang, my name is as anglo as they come. When I arrived at the event, I was subject to name verification. I was searched, they used a metal detector on me, two secret service guys searched my bag and a bomb/drug dog inspected my bag as well. I do not believe race had a thing to do with it.

En nog:

I don’t like these invasions anymore than the next person, but saying that this was racial profiling when our reporter is a white male and I am a white male, well, I just don’t see it, folks.

Ik vraag mij af wat het meest verontrustende is: dat je, wanneer je om distinctive features vraagt (en huidskleur is dat, mag je toch wel aanneemen), meteen van racisme beschuldigd wordt, of het feit dat iedereen die controles zomaar for granted neemt.

Read my lips: no more privacy.

Bij het vorige stukje (over de Coubertin) wou ik nog bijvoegen dat we best de Coubertins dwaling om vrouwen uit de sport te weren (om esthetische redenen !) met de mantel der liefde bedekken.

De man leefde tenslotte zo’n eeuw geleden, en ik vermoed de menschen in ’t Vaticaan ook nog: Het feminisme heeft voor vijandigheid tussen mannen en vrouwen gezorgd, zo de essentie van het gezin ondermijnd en tot de promotie van het homohuwelijk geleid. [DM]

Het blijft lachen.

Straks eens de volledige tekst (37 bladzijdekens) opsnorren. Want men zal (hopelijk) wel weer van de meest controversiële stukken de headlines gemaakt hebben. Toch?

Sport is aan mij niet besteed. Niet dat ik het verafschuw of beschimp, het is gewoon niet mijn ding. Ook de olympische spelen kunnen mij niet onmiddellijk bekoren, al ben ik weer zeer onder de indruk van het artikel in DS over Baron Pierre de Coubertin (opgevoed door de jezuïeten, jaja).

Een heerlijk idee van sport als bezieling, perfect passend in het (laat) romantische gedachtengoed. Echte sport, want (bijvoorbeeld) voor de 1.200m zwemmen werden de atleten per boot in zee gedropt en de zwemmer die als eerste opnieuw de kust bereikte, won.

Later blijkt de Coubertin ook een realist, want:

Dat hij de “bedreigende” bui van de commercie al zag hangen blijkt uit zijn afscheidsspeech in 1925, toen hij zich als IOC-voorzitter terugtrok: “Markt of Tempel! De sportlieden zullen moeten kiezen. Sportlieden kiest!”.

Later zou hij daar nog een bitter grapje over maken: “Indien reïncarnatie bestaat, dan zien jullie mij misschien wel op een dag terugkomen om datgene te vernietigen waar ik zoveel energie heb ingestoken om het op te bouwen.”

(Kopen, die krant!)

Het antwoord –in DS— van André De Leenheer, rector van de Universiteit Gent, op de vraag of hij ooit nog in Zele zou willen wonen (in 1959 was hij met zijn ouders van Zele naar Gent uitgeweken):

Nee, nooit. Het jeugdsentiment grift een beeld in je geheugen van hoe het vroeger was, maar de werkelijkheid is compleet anders. Door de urbanisatie en de modernisatie is het plattelandsdorp van vroeger verdwenen. Het is bijna een shock als ik nu door de straten rijd. Het aanschijn is totaal verwoest. Zelfs als je in de natuur gaat, zijn de weiden en velden niet meer wat ze geweest zijn, ook al ligt Zele aan het begin van het Waasland.

En in dat sentiment kan ik die mens volledig bijtreden. (Ik heb het zelf ook nog mogen ontdekken tijdens mijn tochtje met Henri in de Paasvakantie.)

In de serie “uitspraken waar men later nog spijt van gaat krijgen”, komt het citaat van den dag van Peter Adriaenssens over de zaak Fourniret.

Dit zou nu niet meer gebeuren.