Films 201109

Zo’n ontgoochelende filmmaand, september. Nog goed dat ik geen sterren meer uitdeel, want het zouden er maar heel weinig geweest zijn. Enfin, het is gemakkelijk deze keer: ik hoef u niets aan te raden.

  1. A Nightmare on Elm Street / Samuel Bayer / 2010
    Tsja, de remake van de gelijknamige film uit 1984 die ik tientallen keren heb bekeken. Maar ja, Jackie Earle Haley is Robert Englund niet, en Haleys stem laat mij eerder weglopen van walging dan van schrik. Regisseur Samuel Bayer slaagt er niet in om de magie van het orgineel in deze remake binnen te brengen, en ik kijk dan ook met vertwijfeling tegemoet naar de sequels die nog op stapel staan.
  2. Feast / John Gulager / 2005
    Verwar Feast niet met Festen, en u bent al een heel eind ver. Ik vond deel drie in de franchise beter dan dit eerste deel, maar veel wil dat niet zeggen, vrees ik. Deel twee heb ik nog niet gezien.
  3. The Guru / Daisy von Scherler Mayer / 2002
    Er zit een schoon liefdesverhaal in, maar het is bedolven onder een dikke laag erm… een dikke laag… van iets.
  4. Who Is Clark Rockefeller? / Mikael Salomon / 2010
    Het op VijfTV-niveau verfilmde levensverhaal van Christian Gerhartsreiter, die zich uitgaf voor een telg van de befaamde Rockefeller-familie en daar járen mee wegkwam tot hij werd ontmaskerd in een echtscheidingsprocedure. Na een paar jaar kwamen er nog meer feiten an het licht, waaronder de moord op een koppel in 1985. Véél potentieel, dat helaas iet boeiend genoeg werd uitgewerkt.
  5. The Heavy / Marcus Warren / 2010
    Pft. Een matig onderhoudend, weinig origineel en te complex gepresenteerd verhaal maakt van deze film niet meteen een hoogvlieger. Het is wel altijd leuk om Shannyn Sossamon in een film te zien.
  6. Komt een vrouw bij de dokter / Reinout Oerlemans / 2009
    Misschien is het boek beter dan de film. Er zitten ernorm veel interessante elementen in het begin van de film, maar naarmate het verhaal vordert, vervalt alles steeds meer in een groter cliché, al wordt er veel goedgemaakt met een sterke slotscène. Er wordt goed geacteerd, dat wel, én het is mooi in beeld gebracht ook.
  7. Abandoned / Michael Feifer / 2010
    Weinig origineel, weinig geïnspireerde fotografie, maar min of meer onderhoudend; en dit is de voorlaatste film van Brittany Murphy.
  8. Eat Pray Love / Ryan Murphy / 2010
    Gelijk er staat op IMDB: A married woman realizes how unhappy her marriage really is, and that her life needs to go in a different direction. After a painful divorce, she takes off on a round-the-world journey to “find herself”. Maar dan nog onnoemelijke keren saaier dan wat er staat.
  9. The Bounty Hunter / Andy Tennant / 2010
    Voor mij nen bounty, en geef die juffrouw er ook één, we gaan ons eens ontspannen met zo ne dwazen film.
  10. Predators / Nimród Antal / 2010
    De ganse film wordt gestoord door de belabberde en totaal cliché verschijning van Ronald Noland (Laurence Fishburne), waarzonder de rest eigenlijk nog best genietbaar was. Deel zoveel van de Predator-franchise eindigt met een voorset voor een *zucht* sequel.
  11. The Experiment / Paul Scheuring / 2010
    Net zoals Predators hierboven, is ook deze film met Adrien Brody. Voor de rest is deze film gewoon een gigantisch gemiste kans. Het is een remake van de Duitse film Das Experiment (2001) –die ik niet gezien heb– en gebaseerd op het Stanford prison experiment uit 1971. Terwijl dat experiment voornamelijk een psychologisch doel had (dat totaal uit de hand is gelopen), is er in deze film bijzonder weinig psychologische opbouw merkbaar. De film bevat slechts minimale uitwerking van de personages en op geen enkel moment (behalve helemaal in het begin) komt de academische kant van het onderzoek eraan te pas, waardoor de film eigenlijk niet veel meer voorstelt dan een gemiddelde gratuite geweldfilm.

(films vorige maand)

La Resistenza

La Resistenza door Bruno Bollaert

Gisteren ging in de Brabantdam 82 in Gent een nieuw jazzcafé open, La Resistenza. Christian Mendoza mocht er voor de eerste keer op de piano tokkelen, gevolgd door een trio met Erik Vermeulen, Manolo Cabras en Marek Patrman. Wij keren alvast terug, zeker donderdag voor het concert van The Thing, en binnenkort leest u er alles over op Gentblogt.

Favoriete dingen

Terwijl de zoon in Animato *moest* zijn –tussen de trompetles en het middageten, en de schermlessen in– om er een demper voor zijn trompet te kopen, kon ik er niet aan weerstaan om toch ook iets van de winkel mee te brengen.

Bladmuziek door Bruno Bollaert Bladmuziek door Bruno Bollaert

Coltrane voor tenor (en een beetje sopraan), en Bechet voor sopraan sax.

Bladmuziek door Bruno Bollaert

In The Real Book stond ook een versie van My Favorite Things, maar ik vrees dat die nogal recht uit de musical is gehaald. Mijn leraar suggereerde dat ik die van Coltrane eens zou proberen te transcriberen, maar het schoot maar niet op.

Bladmuziek door Bruno Bollaert

In dit boekje staat het ganse stuk in de versie van Coltrane mooi uitgeschreven op euh… 23 bladzijden. (Het duurt dan ook bijna 14 minuten.)

Avonturen

Onze wc loopt al een tijdje door. De uwe misschien ook, maar die van ons vertoont de eigenaardigheid van door te lopen ook als we niet doortrekken. Om het milieu te sparen draaiden wij dus al een week (of twee-drie) de wcwatertoevoerkraan open of dicht, naar gelang de nood. Maar kijk, ik moest nog naar de autokeuring, en SBAT in Sint-Denijs ligt vlak bij den Brico, dus ik ging eens binnenspringen. Ik had zelfs de tegenwoordigheid van geest om de flexibel reeds af te koppelen en mee te nemen on zeker te zijn dat die zou passen.

Alles klaar, ik open de poort, stap in de wagen, draai de sleutel in het contact en… niks. Of toch: reutel-reutel-niks. Ik had nog twee dagen om de wagen op tijd bij de autokeuring voor te rijden. Ik heb hem dan maar twee uur aan de druppellader gekoppeld, waarna de wagen de goedheid had om te starten. Het was de eerste keer niet, dat het probleem zich stelde, o.a. in februari en in april had ik hetzelfde voor.

Na twee uur kan ik vertrekken, en ik geraak probleenloos tot aan de keuring, waar ik de auto in de relatief korte wachtrij niet stil. Dat doet de meneer van de keuring wel natuurlijk, voor hij onder de motorkap kijkt. Edoch, wanneer hij de wagen wil verder rijden om op de rol te plaatsen…

Oeps.

Kom, zegt hij, we zullen hem op de rol duwen, en ik zal hem zo wel kunnen starten. De wagen start probleemloos met behulp van de rol, en wordt verder getest. Niet stilleggen als ge gaat betalen, waarschuwt hij nog, want het zou kunnen dat ge anders niet meer weggeraakt. De wagen was gelukkig wel geslaagd voor de keuring, en ondertussen zit er al een nieuwe batterij in.

De wc door Bruno Bollaert De wc door Bruno Bollaert

Thuis heb ik de wc vakkundig onthoofd, en er vervolgens een nieuw reservoir (met nieuwe flexibel) op gemonteerd –mét spaarknop. (Nee, ik ben de loctite draad niet vergeten.)

Miles!

Vandaag is het twintig jaar geleden dat Miles Davis is gestorven. Ik was toen nog niet zo ‘into jazz’ als nu, maar veel van die late Miles nummers zitten latent in mijn muzikaal geheugen: You’re Under Arrest, Tutu, en zijn laatste album Doo-Bop dat posthuum werd gereleased. Op You’re Under Arrest staan nummers zoals Time After Time (van Cyndi Lauper) en Human Nature (van het Thriller album van Michael Jackson). Op die plaat spelen John McLaughlin en John Scofield mee en Bob Berg en Darryl Jones en Al Foster en we horen zelfs Sting in het eerste nummer.

Miles Davis overspant een gigantische hoeveel jazzstijlen, neem nu

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=X8QhjwVy7Ng&w=500&h=369]

So What, met o.a. John Coltrane en Paul Chambers, tot

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=tTf_d30Anzk&w=500&h=369]

Time After Time met John Scofield en Bob Berg en Al Foster. Fenomenaal.

(ex-)vampyr Nagiko

“Papa, papa, Nagiko zijn tand is uitgevallen!”

Nagiko door Bruno Bollaert

Nagiko, onze aanhankelijke Abessijn, had al een hele tijd geleden zijn rechtertand verloren, en ging de laatste paar maanden door het leven met zijn ene overgebleven vampiertand, die hij wel met trots toonde, maar waar wij vooral moesten afblijven.

Nagiko door Bruno Bollaert

Vanochtend vonden we die ene tand op de grond, en Nagiko lijkt nu op een aristocratische, maar tandenloze oude man –hij draagt zijn 14 jaren goed.

Juij! Weekend!

Zoals steeds, de zaterdagen zijn zot. Ontbijten, lopen, middagmalen in het Lepelblad, schermen, koffie drinken, computer installeren, een zak kweeperen in ontvangst nemen (yummie!), naar een surprise verjaardagsparty gaan, en subiets het bed in. Morgen moet ik lopen, de computer verder installeren, dringend verder op de saxofoon oefenen, een mail beantwoorden, en een paar bewijsstukken opsturen naar de belastingen. Sorry, even geen tijd voor een postje.