Gehoord

“Pardon?” Ik verslikte mij bijna in mijn met een dikke laag chocopasta besmeerde boterham. Henri kijkt mij verbaasd aan.

’s Ochtends hebben wij zo een aantal rituelen. Met koffies, melkschuimen en versgeperste appelsiensapjes dient eerst uitgebreid te worden geklonken alvorens we er maar aan mogen denken om de beker of het glas aan de lippen te zetten. Ik weet niet meer wie daar ooit op gekomen is, maar ik denk dat het Henri is. Henri klinkt eerst met mij, dan ik met Tessa, dan Tessa met hem, en vervolgen tikt hij nogmaals tegen mijn glas of tas. Als er én koffie (melkschuim in zijn geval) én fruitsap wordt gedronken, kan het een tijdje duren eer dat ritueel voltrokken is.

“Jah,” stiet Tessa vanochtend uit, “sorry juffrouw, moogt ge straks zeggen Henri, ik was op tijd klaar en alles, maar we moesten nog een paar keer klinken thuis, voor we aan het ontbijt konden beginnen, en daardoor ben ik nu wat later op school.” Waarop wij allen ijverig ook met botervlootjes, messen en beleg begonnen te toasten.

Henri toastte tot slot met het brood, waarbij ik mij dus verslikte. “Wát hebt ge gezegd?”, vroeg ik hem geheel verwonderd.

“Santé broodzakje”, vroeg hij met mogelijk nog meer verwondering in zijn stem.

Ik proestte het uit. “Weet ge wat ik verstaan had”, vroeg ik retorisch. “Santé klootzakje.” Ik denk dat ik met mijn verklaring beter gewacht had tot hun beider mond leeg was.