Het is een fase. Dat maak ik mezelf altijd wijs als ik teveel op dergelijke dingen zit te broeden. Het mislukt steevast natuurlijk. (Jezelf ergens van overtuigen als je 13 jaar door de Jezuïeten bent opgevoed is niet vanzelfsprekend. Alles in vraag stellen, alles aanvechten, over alles kan gediscussieerd worden.)
Maar ik wijk –alweer– af.
Uit het oog. Tijdens de winter heb ik nog wel eens de neiging om mijn fotoarchief door te nemen. Hopen mensen passeren dan de revue. En ik ben altijd blij om die ene constante terug te vinden. (Erm, wel, twee constantes ondertussen.)
Wij gaan in elk geval op de (ondertussen dubbele) uitnodiging in. Ik laat nog iets weten vóór de deadline.