Foto, foto, foto, foto. Het is niet meer uit mijn gedachten te krijgen. Eénmaal ik mij ergens in vastbijt, laat ik het niet meer los. Borderline obsession. En niet enkel met fotografie.
Een tijdje geleden was het nog audio. Uren heb ik doorgebracht op de relevante forums. Ik wist perfect welke versterker ik zou kopen, en welke CD-speler voor erbij, en waarom. Door omstandigheden (beperkingen) wordt de zolder voorlopig niet (akoestisch) afgewerkt (hoewel hij geheel bruikbaar is –op vloer en verwarming na), dus is het absoluut niet nodig aan nieuwe hifi (high-end?) aparatuur te denken.
Akoestische isolatie was nog zoiets. Ik weet al perfect hoe ik mijn vloer en de muren ga opbouwen. Waar ze mogen raken, en hoe, en waar juist niet (zwevende constructie). Ik wist er op den duur meer van dan onze aannemer (die dan ook in daken gespecialiseerd was, en niet in akoestische isolatie van wat dan ook).
Boeken, CDs en films; auteurs, componisten en cineasten; noem maar op. Op een bepaald moment laat het me niet los. En dan ben ik ook bijna exclusief daarmee bezig. Bepaalde zaken blijven wel (fotografie, motoren, muziek, boeken, koken), maar niet met de errm diepgang als tijdens die periode van onderzoek.
En bladvulling. Daar begin ik ook mee overweg te kunnen.