Mathias Van De Wiele en Ben Sluijs vormden het vervangprogramma voor het soloconcert van Ivan Paduart, gisterenavond bij Opatuur in De Centrale. Paduart had redelijk laat afgezegd, maar Tuur was er toch nog in geslaagd Van De Wiel en Sluijs te verleiden tot een optreden. Ben Sluijs had eerder deze week al in de Negocito en de Hot Club opgetreden, en om eerlijk te zijn, hij zag er wat moe uit. Beide optredens, in de Hot Club met het Augusto Pirodda Quartet en in de Negocito met Kristof Roseeuw, heb ik helaas gemist –en die helaas wordt er alleen maar erger op na het concert van gisterenavond.
De gitaar van Van De Wiele en de sax van Sluijs lijken wel voor elkaar voorbestemd. De soms wat rauwe bluesklank –op het rockerige af– van de gitarist bracht de perfecte tegenpool voor de lyrische sax. Al liet Sluijs niet na ook steviger geluid uit zijn sax te blazen. Het repertoire bestond uit standaards, maar ook eigen werk –zoals dat dan wordt omschreven. Veel Monk –beide muzikanten zijn fan– maar ook Coleman; en net in de uitvoering van die standaards blijkt maar weer met wat voor een virtuoze muzikanten we te maken hebben. Wat redelijk braaf begint (nu ja), verwordt al gauw tot een spannende interpretatie en dialoog tussen Van De Wiele en Sluijs.
En er was dus ook ruimte voor eigen composities, waaronder een stukje uit de nieuwe Brick cd die momenteel in de maak is. Maar als dit een voorsmaakje is, dan kan ik al niet wachten om de rest te horen.
Gehoord en (meer dan) goedgekeurd.
’t was inderdaad behoorlijk geweldig fantastisch…
wie weet ben ik nu wel helemaal genezen van mijn aanvankelijke gitaar-aversie…