verzorging

Henri heeft verzorging nodig. Hij heeft nog altijd van die soortement beten op zijn benen, waar hij aan blijft krabben, en hij heeft ergens op een teen een wrat groeien. De verzorging van die zaken is een taak des moeders, niet omdat ik per se van een dergelijk rollenpatroon afhankelijk ben, maar omdat de moeder in kwestie –zoals u best weet– van opleiding geneesheer is. Jawel, dermate ben ik ontvoogd dat ik er niet bij stil sta mijn vrouw een heer te noemen. Misschien omdat ik er niet mee getrouwd ben en ze dus stricto senso ook al mijn vrouw niet is. Maar ik dwaal af, zoals men pleegt te zeggen.

Henri heeft verzorging nodig. En ik weet begod niet wat dat allemaal inhoudt.

Hij wel.

“Ik zal u wel roepen als het klaar staat”, verklaart hij zelfverzekerd, en hij tuigt aan het werk. De stop gaat in de wasbak, zout wordt aan het lauwe water toegevoegd, en een hele resem medicijnachtige toestanden worden op de wastafel bijgezet.

“Nu zou ik daarop moeten geraken”, kijkt hij me onschuldig aan. Ik pak hem op en zet hem op de rand van het wasbassin. Hij corrigeert mijn handelingen: “één voet moet er maar in, geen twee.”

Als ik alle wondjes heb ontsmet en ingezalfd, en de wrat heb aangestipt, neem ik hem weer in mijn armen om hem terug op de grond te zetten. Een kus is mijn beloning. “Dat heb je goed gedaan, paps.”