Fotografen willen het nog wel eens hebben over de teloorgang van hun ambacht. Die klacht is eigenlijk niet specifiek hun beroep, maar is waarschijnlijk inherent aan de technologische vooruitgang. Studenten weten vaak niet eens meer wat een diafragma doet, en waarom je deze boven die lensopening zou verkiezen. Waarom zou je, is de redenering vaak, het toestel houdt al die factoren wel voor jou in de gaten.
Bij concertfotografie merkt je dat vaak, dat de fotograaf zichzelf afhankelijk maakt van het toestel. Als ik maar lang genoeg op de ontspanner duw, dan zal er tussen de 5 foto’s per seconde toch wel één zitten die een beetje geslaagd is. Mitrailleren, noemt Jos dat. En daar moest ik heel hard aan denken toen ik deze What the duck vanochtend in mijn RSS reader vond.
WTD 292 © 2007 Aaron Johnson
Idd. Ik heb wreed inwendig gegrinnikt op Boombalfestival met een mens die een top-notch camera meezeulde, altijd nét toevallig naast mij stond als ik mijn camera richtte, en dan tack-tack-tack zijn mitraillette liet afgaan. En dan altijd, en iedere keer onmiddellijk op het reviewknopje drukte. Waardoor hij niet meer door zijn zoeker keek, en ‘het shot’ meestal miste. 🙂
🙂