triptiek: stokje

Een tijdje geleden werd mij een stokje toegeworpen. ’t Is te zeggen naar mij en naar twee lotgenoten, bij wie ik tot nog toe evenmin veel zelfportretten heb zien verschijnen.

Niet te veel over nadenken, gewoon doen, had ik elders gelezen (al ben in vergeten waar), maar dat ligt niet meteen in mijn aard. Hoe portretteer ik mijzelf, en waarom. En eigenlijk waren de antwoorden redelijk voor de hand liggend.

Een triptiekje. En redelijk close-up, met de 50mm, omdat die lichtsterk genoeg is (f/1.8), en licht genoeg om –met een redelijke mate van stabiliteit– op armafstand te houden. Een tripod heb ik niet (meer), en het ding gewoon op een tafel zetten met de zelfontspanner gaf mij niet genoeg mogelijkheden. De onderwerpen zijn zaken die mij nauw aan het hart liggen: muziek (de koptelefoon); fotografie (de camera zelf is in focus); en mijn tattoo.

Voila. Heren, ’t is nog aan jullie.

Wie zich verder geroepen voelt, neme het stokje aan. (Ik ben bijvoorbeeld benieuwd naar Henk en Djivy en Perre. Maar voel jullie zeker niet verplicht.)