slechte ouders

Wij zijn slechte ouders, wij. Gisteren lag Henri pas om 23u in zijn bed. Voorwaar een goed begin van zijn vakantie. Het is allemaal de schuld van Roy Hargrove. De man wist gewoon niet van ophouden; het goed geoliede kwintet schudde de ene song na de andere uit de mouw (als was dat gezongen stukje er net iets te veel aan, Roy), en voor we het wisten was het way past bedtime. Nog een geluk dat we een lift naar huis kregen (en dus niet meer op de trein hoefden te wachten).

Gisteren zat hij (Henri) op de eerste rij tijdens dat laatste concert, mee te drummen met twee rietjes, en met open mond naar de trompetsolo’s van Hargrove te luisteren. Het eerste wat hij deed, vanochtend, was dan ook zijn trompet uit de koffer halen. “En in september mag ik naar de muziekschool hé!” (Die drang zal niet meteen veranderen denk ik, met Jong Jazztalent in Gent, Blue Note, en Jazz in ’t Park in ’t verschiet.)

(’t Is te hopen dat het hier rap de 30 graden overschrijdt. Ik wil naar huis, foto’s gaan bewerken en mijn drie filmpkes binnendragen.)