Maar hoe zit het nu met Henry Mancini? Ik weet het, het brandt op uw aller lippen, maar u was net iets te bedeesd om het te vragen. Zal ik u uit uw lijden verlossen?
Henry Mancini –de man ligt ondertussen al twaalf jaar onder de (groene) zoden– is een componist van soundtracks voor film en televisie. U (her)kent hem ongetwijfeld van het Pink Panther Theme, en Moon River — thema van de film Breakfast at Tiffany’s met de goddelijke Audrey Hepburn naar een scenario van Truman Capote, wiens vertolker nog maar net een oscar heeft gewonnen –geheel onterecht als u het mij vraagt, maar wie ben ik.
Nog meer?
U kent zonder enige twijfel de (het ?) Peter Gunn Theme, al is het hoogst waarschijnlijk niet van de serie, maar van de film The Blues Brothers met Dan Aykroyd en de in 82 overleden John Belushi.
(Op zijn wikipedia pagina wordt hem verkeerdelijk het Love Theme From Romeo & Juliet toebedeeld, maar ik dacht dat die compositie van Nino Rota was.)
“Waar heeft hij het in godsnaam over?”, denkt u onderwijl.
Verschoning. Enigte tijd geleden –ik ben al vergeten wanneer, want ik heb verzuimd het in de catalogus in te geven– heb ik mij laten verleiden tot de aanschaf van de 3 cd-box Henry Manicini – Legends (voor een belachelijk lage prijs). Die cds liggen hier nu al drie dagen continu te spelen, en ik krijg er absoluut geen hoogte van (of laagte). Een aantal composites zijn helemaal niet van Mancini: een zeemzoete Beatles Medley; Raindrops Keep Falling On My Head; The Magnificent Seven; The Good, The Bad and The Ugly; The Godfather; Shaft; Airport Love Theme; Love Is A Many Splendored Thing; en Everything I Do (I Do It For You) van Bryan Adams godbetert. Muzak van de bovenste plank.
De cds in de box bevatten dus niet alleen muziek gecomponeerd door Henry Manicini, maar tevens muziek die werd gespeeld door Henry Mancini and His Orchestra. Muziek voor de melodramatische mens, die appelleert aan James Bond en James Last. ’t Is maar dat u weet wat u in huis haalt. (En eigenlijk geniet ik er wel een beetje van.)
die godfather theme, die is ook van Nino Rota dacht ik.