CriCri is een feit. Christel en Christophe zijn zaterdag getrouwd. In een druilerige regen, maar met een grandioos geslaagd feest. Heel eventjes hadden we nog gedacht dat Christel marginaal wat depri zou kunnen zijn door de regen op hun hoogdag, maar niks van dat alles natuurlijk. Christel een beetje kennende, heeft ze gewoon gedacht “Pffff. Wel, fuck die regen. I don’t need no stinkin’ sun op onze trouwdag, dit gaat over ons, en niet over het weer.” En gelijk had ze.
Henri was page –zoals zijn vader hem dat een jaar of 25 geleden had voorgedaan– samen met Femke. Een schoon koppelken, mag ik het zelf zeggen aub. ’s Ochtends had hij nog gezegd “nu wordt ik weel een beetje zenuwachtig”, maar hij heeft dat schitterend gedaan. Braaf en opgewekt, zich conscientieus van zijn zware taak kwijtend.
Het ventje moest de ringen van het bruidspaar meedragen, op een fluwelen kussentje. De ringen waren met linten stevig (?) vastgemaakt, en er was hem verteld dat hij die alleen aan meneer pastoor mocht afgeven.
(Een detail dat men ten andere tegen mij was vergeten zeggen. “Brunooken, ge moet die ringen mooi meedragen, en ge moogt die aan niemand afgeven, hé.“. Wat ik –mij zeer bewust van de ernst van mijn taak– dan ook niet gedaan heb, ook niet toe de priester probeerde de ringen van mijn scharlaken rode kussentje te nemen om ze te zegenen.)
Christel was de kalmte zelve. Ze genoot. Bij het binnenkomen van de kerk, pagekes voorop, de bruid en haar vader erachter, ontdekte ze plots een glanzend voorwerp op de rode loper. “Er ligt daar een ring,” fluisterde ze beheerst, en tot groot jolijt van de omstaanders. (De ring van de bruidegom.)
Christophe heeft zijn aanzoek gedaan op de top van het Belfort in Gent. Hij kon geen betere plek bedenken om dat te doen, dan op een van de hoogste punten van Christels geliefde stad. De tranen zijn toen ongetwijfeld rijkelijk gevloeid. Ze zijn echt wel een mooi koppel, die twee.