Hebt u dat ook? Het wereldvreemde gevoel nadat u wordt verplicht uw vakantiecocoon opnieuw om te ruilen voor uw dagdagelijkse bestaan?
Bijna had ik deze ochtend in Noord de trein terug naar Gent genomen. Ik heb nog zoveel te doen; zoveel foto’s te editeren, een website te maken, boeken te lezen, films te zien, naar de Feesten gaan. Al zijn ze echt wel gedaan nu, zo wist een wazig koppel mij op het perron –met evenveel spijt als ikzelf– te vertellen.
Hoe lang gaat het duren, vraag ik mij dan af, wanneer ik de troosteloze gelaten, op het randje van het depressieve af, rond mij op de zitjes in de trein zie plaatsnemen, voor ook ik mij terug in die routine schik. Bladen worden uit de tas gediept, in neuzen wordt gepeuterd, zuchten worden geslaakt: het voorbije weekend is alweer twee dagen geleden, en het komende weekend nog veel te ver weg. En het weer helpt ook al niet.
“Meneer,” zo eiste een vermoeide vrouw, “laat mij alstublieft eens door. Sommigen onder ons moeten gaan werken.” Wat me dan weer deed denken aan het BNF, waar een ex-collega van Tessa ons wist te vertellen, nadat hij me vooraan aan het werk had gezien: “Ik kom naar Blue Note voor de jazz. Maar iedereen zijn goesting natuurlijk.”