Gans mijn leven (of toch op zijn minst sinds mijn puberteit) houd ik al schriftjes bij. Dat kon gaan van simple spiraalgebonden schriftjes (geen atoma’s), geniet, of gebonden en gelijmd, tot een oud kasboek uit de zaak van mijn ouders. Maar schrijven zou ik.
Een tijdje heb ik, omwille van de daaraan toegewezen romantiek, ook op een oude tikmachine (in of uit diezelfde zaak van mijn ouders) mijn tekstjes getikt. Vaak met een velletje carbonpapier ertussen, zodat ik toch minstens over twee exemplaren van mijn ‘manuscript’ beschikte. Velletjes die nadien in één van de schriftjes werden bijgestoken.
Maar meer dan met die tikmachine, schreef ik met de hand. Ik ben altijd een grote fan van potloden geweest, niet omdat ik tekeningetjes bij mijn teksten maakte, maar omdat het een extra gevoel van vergankelijkheid aan de teksten gaf. En omdat zo’n potlood heerlijk over een blad kan glijden. Gewone potloden heb ik niet zo lang gebruikt, ik ben zeer snel overgeschakeld op portemine.
In het middelbaar heb ik ook wat geëxperimenteerd met rotring rapidographs, hoe fijner hoe beter (0,25mm bvb), maar als je daar echt snel mee wilt schrijven (kwestie van niet je gedachten te moeten achterna hinkelen), dan verbruik je al gauw een heleboel van die fijne pennetjes.
Mijn absolute voorkeur, naast de portemine, is een Parker Jotter Stainless Steel Ballpoint. Ooit ben ik er zo eentje verloren (of gepikt), maar nog geen uur later had ik al een nieuwe, identiek dezelfde (gekocht bij de papetterie destijds in de Korte Dagsteeg). En ik heb die nog steeds.
Al ben ik ook altijd al uiterst geïnteresseerd geweest in pennen. Voor mijn 18e verjaardag heb ik van mijn vader een Mont Blanc Meisterstuck 146 (nu heten die LeGrande) gekregen, helaas met medium nib, zodat ik de pen slechts zeer sporadisch heb gebruikt. Ik heb een paar andere (veel goedkopere) pennen versleten, maar ik was vooral aangetrokken tot het systeem van de klassieke vulpennen (vs de pennen met inktpatronen). Niet zo lang geleden heb ik de site van P.W. Akkerman in Den Haag ontdekt, en ik ben vreselijk aangetrokken door de pennen van Stipula en Visconti (vooral de Wall Street).
De schriftjes zijn al eerlang gestandardiseerd op Moleskines (inclusief de agenda –geen digitale agenda voor mij, dankuwel), maar dit weekend heb ik dus twee prachtige in leer gebonden schriftjes gekocht, die met een leren ‘lint’ kunnen worden dichtgebonden. Al is het elastiekje van de Moleskines nog net iets handiger (sneller) misschien.
Maar eigenlijk maken de middelen mij niet zó veel uit (getuige daarvan mijn zeer verscheiden ‘archief’). Als ik het maar op papier kan zetten.
Ik wil een foto zien van de nieuwe schriftjes!
Zelf vind ik die lederen gevallen veel te duur meestal, want ik kladder nogal in mijn schriftjes. Er kan vanalles inkomen: telefoonnummers, mooie woorden, een leuke zin uit een boek, maar ook een recept dat ik net bedenk, een kladje van een brief die ik wil schrijven of nota’s voor een recensie. Grappig is dat je dan eigenlijk een soort dagboek krijgt dat enkel uit flarden bestaat en dat je aan de hand daarvan de gebeurtenissen kunt reconstrueren. Veel leuker dan een gedetailleerde journal!
Bic M10 clic forever, met het topje dat steevast afbreekt! Een designklassieker om u tegen te zeggen, en als je ‘m kwijt speelt, neem je gewoon een nieuwe uit de doos. Meer moet dat niet zijn. Bestaat, helaas voor jou, alleen in medium dikte, jammer…
Wat de Moleskines bij au Bon Marché betreft, die hebben ze gewoon uit het aanbod genomen tijdens de uitverkoop, net als de nieuwe collectie opex-horloges. Eveneens jammer…
Ik volg je reeds enkele maanden tot grote ergernis van mijn vrouw, weet ongeveer waar je woont, herken enige gemeenschappelijke interesse(s), maar wat doe je eigenlijk gans de dag buiten schrijven en fotograferen en treinen en motorijden en je ergeren op foutparkeerders. Overigens Visconti is een prachtige pen.
Raphael
een fan! bruno heeft een fan!
@Raphael: naar muziek luisteren, natuurlijk 😀
(ik voel een entry opborrelen)