boodschappen doen kan knap vervelend zijn. maar elke zaterdag doen we de ronde van gent, henri en ik. we beginnen meestal in de fnac. eerst de cdtjes voor papa, en dan de boekjes voor henri. op die manier krijg ik hem toch een tijdje stil.
daarna naar de vis, soms naar de aula (vlees), en dan naar fructus op de kalandeberg (groenten en fruit). soms naar collin (wijn), meestal naar de olivade (alles olijf), en dan terug naar huis. vaak zit daar ook nog ergens de krantenwinkel tussen, vooral als er een special trekking voor de lotto is (begin februari opnieuw). oh, en ik vergat de kaas, bij peeters, en bloch voor brood en gebak (pizza !).
de ‘belangrijkste’ aankopen gebeuren eigenlijk vooral door henri.
–voor mij van die olijfjes alstublieft.
-en mogen dat er groene of zwarte zijn? vraagt de juffrouw in de winkel elke keer opnieuw, terwijl ze maar al te goed weet dat hij een portie zwarte wilt.
–en dan nog zo’n olijvenbroodje ook alstublieft.
(we hechten duidelijk nogal wat belang aan beleefdheid in zijn opvoeding)
geduldig kijkt hij dan tot het potje en de broodzak gevuld zijn, en tot papa een portie halfdroge tomaten en pikante olijven heeft besteld. tot er betaald is, en we bepakt en bezakt weer buiten staan.
–mag ik nu mijn olijvenkoek alstublieft papa-lief toeoeoeoeoe?
meestal is het antwoord een besliste nee, maar daar neemt hij best vrede mee, omdat hij weet dat hij van de bakkerij aan de overkant toch een chocoladebroodje krijgt.
alleen boodschappen doen sucks. al stond hij me natuurlijk wel thuis ongeduldig op te wachten om zijn rantsoen aan te slaan.