Voor niets

“Dus jullie zijn hier allemaal voor niets gekomen, vandaag”, besloot de juffrouw. “Enfin, toch niet geheel,” herpakte ze zich, “want ik zal jullie meteen allemaal een afspraak geven met mij voor opvolging, en dan krijgt u binnen enige tijd een nieuwe brief voor een nieuwe oriëntatiesessie.”

Kan gebeuren natuurlijk, maar het was toch beleefd geweest indien men ons daarvan op de hoogte had gebracht. Ik was zelf ook ziek, Tessa was –wegens de aan mij opgelegde vereiste daar op dat vroege uur present te geven– een uur later op haar werk, én we hebben opvang moeten voorzien voor Henri die amandelloos thuis zat. Anderhalf uur na aankomst stond ik opnieuw buiten, aan een kant van de stad waar echt niets te beleven valt. Voor niets, maar met een nieuwe afspraak donderdag om 15u voor begeleiding.

Voor niets is maar hoe ge uw tijd indeelt of opvangt natuurlijk, met een boek bijvoorbeeld waar ge u anders fragmentarisch doorheen zit te worstelen en waar nu tijd voor vrijkwam. Of hoe ik op heel korte tijd twee maal met ethologie werd geconfronteerd –iets van Tessa enerzijds, en de rattenstudie van Maarten ’t Hart anderzijds (niet het boek dat ik aan het lezen ben overigens). Of waardoor ik nu toch heb kunnen middagmalen.