Zaterdag heb ik hem dan van stal gehaald, de motor. Proper afgestoft, geschrokken van de te lage bandenspanning, en naar buiten gerold. Om vervolgens gedurende toch wel een vijf/tiental minuten te proberen hem aan de praat te krijgen.
…wat uiteindelijk ook gelukt is. Maar niet zonder toch wel geruime tijd binnensmonds te vloeken terwijl bijna het angstzweet op mijn rug verscheen. Maar hij startte.
Daarna gaan tanken, en de banden op spanning gebracht (ook een first). Een beetje onhandig, want het procédé daarvoor verschilt nogal vs het slangetje van de gemiddelde fietspomp op een ventiel te vijzen. Hier viel niks te vijzen, maar een soort ‘dop’ werd gewoon op het ventiel geplaatst (ik hoorde al lucht ontsnappen –paniek!) waarna je een hendel indrukt. Iets te lang geduwd bij de voorband, want de drukmeter toonde plots 2,8 ipv de benodigde 2,5.
Vanochtend naar het werk vertrekken was zalig.
(Al is mijn lichaam duidelijk de zithouding niet meer gewoon, en al evenmin de druk op de polsen.)