’t is weer vet

Ze zijn er weer hoor: McDonaldís op dieet. Ofte, hoe schuif ik de schuld op een ander af.

Vooral in de VS en Groot-BrittanniÎ maar nu ook in Europa wordt de voedingsindustrie met de vinger gewezen vanwege het toenemende aantal gevallen van overgewicht. Met de hele operatie komt McDonaldís ook tegemoet aan de aanzwellende kritiek van sommige ge zondheidsorganisaties. In de VS werden al processen tegen McDonaldís aangespannen door mensen die beweerden dat de keten verantwoordelijk is voor hun overgewicht. (bron: DM 10-maa-2004)

Juist. Elke avond staan ze daar weer, de mensen van McDonald’s. Ze zijn altijd met vier, meestal mannen, soms is er een vrouw bij. Maar telkens is het hetzelfde scenario: “eet!”. Weigeren heeft geen zin. Echt niet, geloof mij, ik heb het geprobeerd.

De grootste van de vier nam me in een dubbele nelson, en een tweede kneep mijn neus dicht. De derde duwde de frieten mijn strot door, terwijl de vierde voor hem het doosje aanreikte, en de rest van het Big Mac Menu binnen handbereik hield. De eerste keer dat ik weigerde dreigden ze er zelfs mee de hamburger met een stok naar binnen te schuiven –zoals bij de ganzen.

Maar anders zijn ze best vriendelijk. Zolang ik maar eet.

En vriendelijk is al meer dan wat ik te verwachten heb van de tabaksfabrikant, of de brouwer, of de wijnhandelaar. Je reinste mafia. En dan heb ik het nog niet over mijn dealer gehad. “Dat geld, dat is er maar voor de show,” wist hij me onlangs nog te vertellen. “Maar spuiten man, dat ga je sowieso doen.”

Een dezer dagen doe ik ze nog allemaal eens een proces aan.