Naar aanleiding van Michel’s reactie dacht ik even dat ik vastgeroest zat in mijn traditionele Beatles repertoire. Echter “leeg van klank” en “vlak” zijn epitheta waar ik mij best in kan vinden wat betreft deze plaat (Let it be… naked).
De ganse terugweg op loop laten staan (= 2 x beluisteren), en “vlak” of “monotoon” waren inderdaad misschien wel de woorden waar ik naar zocht (naast of ipv emotieloos). Enfin, elk zijn mening gelukkig.
Vanochtend dan nog maar eens de soundtrack voor I am Sam geluisterd (ik heb de film niet gezien), kwestie eens te zien hoe erg ik vastgeroest zat. (Opgelet: This Audio CD can not be played on PCs. Noch win, noch mac.)
Een aantal (7/19) interpretaties doen mij toch niet meteen naar het kotszakje grijpen, en Nick Cave’s Let it be moet zowat de beste versie zijn die ik al heb gehoord. Helemaal gewonnen ben ik voor Heather Nova’s We can work it out.
Maar voor de rest heb ik het blijkbaar moeilijk om naar de andere versies te luisteren. Meestal is het veel te gemanieerd of gewoon saai (vlak en monotoon). Een Beatles song is eenvoudig, maar blijkbaar toch gemakkelijk te verknoeien.
Vastgeroest dus.