tempus fugit

“We slapen te weinig.” Vergezeld van deze eenvoudige constatie kwam Tessa mijn tas halen om ze met de koffie te vullen waar ik lief om had verzocht. Van het bed in de loopkleren, van de douche naar het Zuidpark, van de tram achter de computer en weer in het bed. Zo ongeveer zien de dagen eruit sinds we in juli terug thuis zijn gekomen. Voor één van de projecten die ik verkeerdelijk heb toegezegd is eigenlijk geen tijd, want al de rest slorpt gewoon met de tijd ook alle energie uit mij.

Mijn eerste prioriteit gaat uit naar mijn gezin, dacht ik vanochtend in bad terwijl ik alles op een rijtje trachtte te zetten. De tweede naar Het Project en ‘de jazz’ –en achter beide items gaat een onnoemelijk heelal van deelgebieden schuil. De derde naar lopen en lezen en muziek en film en andere dan de concertfotografie die onlosmakelijk met die tweede prioriteit is verbonden. En dan is er tijd voor al de rest. Of liever, geen tijd meer.

Vergis u niet, dit is geen klaagzang, en ik vind mijn leven fantastisch en interessant en boeiend –maar ook uitputtend soms. En dan ben ik nog geeneens aan verbouwingen begonnen en moet ik overdag geen tijd verliezen aan/bij een werkgever.

Soms zet ik hier wel eens van die lijstjes, met deadlines of zaken die ik niet mag vergeten. Zo staan er volgende week er drie artikels gepland voor Het Project; een resem aankondigingstekstjes; fotoverwerking van het voorbije weekend; een verjaardagslunch; een vergadering in Antwerpen; de wekelijkse persconferentie in Gent; Jazz in ’t Park; en mogelijks/hopelijk nog wat avondconcerten. Op iets langere termijn zou ik eigenlijk zou twee interviews willen afnemen (voor artikels op Het Project), en op nog langere termijn (klaar tegen volgende zomer) een nieuwe project in elkaar steken. (Nog goed dat ik die iPhone heb –samen met iCal en Things— om alles een beetje bij te houden.)

Oh, en heb ik al vermeld dat ik in de herfst graag zou beginnen fietsen? En –ergens volgend jaar in de herfst of zo misschien– zwemmen ook?

Carpe diem!