(Zie ook deel 1: Parkjazz: nationaal)
Ben Allison is the coming man, en terecht. De man bedrijft een hevige liefde met zijn instrument, daar midden op het podium, en de klanken die hij aan zijn stijlvolle dame weet te onlokken zouden zelfs de meest doorwinterde New Yorker laten blozen. Helaas –voor mij dan– ben ik niet meteen een fan van die New Yorkse klankkleur die perfect past in een club, maar ook dan nog mijn oren niet kan verleiden.
Jammer (voor mij, alweer), want dit was een uitstekend concert, en de organisatie had met Ben Allison een schitterende naam op de affiche en op het podium. Het publiek kon het best smaken, en dan leg ik mij daar heer gewillig bij neer. Allison had zijn groep zeer goed in de hand, en vanuit de centrale positie die hij op het podium innam, zagen we hem bedaard maar dwingend de juiste wendingen aangeven.
De cd die hij recent heeft uitgebracht (Little Things Run the World) heeft ook goede kritieken gekregen –u kan er overigens fragmenten uit beluisteren op zijn site— en ik neem aan dat hij daar redelijk uit heeft geput voor het concert.
Zim Ngqawana: man, wat is mij dat. De groep had de TGV vanuit Parijs genomen om naar het festival te reizen, maar kreeg dat ding toch geen panne onderweg zeker? Eerst mochten ze terug naar Parijs trekken, om vandaaruit een andere trein opnieuw richting Kortrijk te nemen. Waar ze wonder boven wonder nog op tijd toekwamen voor hun optreden.
Bij ons sloeg onderhand de jetlag zwaar toe. Vooral Henri werd overmoedig, u kent dat wel, op dezelfde manier als u zegt “maar ik heb helemaal niet te veel gedronken”, was hij nog helemaal niet moe. We hebben na het derde of vierde liedje helaas afscheid moeten nemen om de voorlaatste trein naar Gent te nemen. Maar op die viertal muziekstukken hebben we zowat alles gehad wat er te krijgen viel –al is dat geen waar, werd mij achteraf verteld. Ngqawana speelt mondharmonica, fluit, saxofoon, en zingt nog ook. De stijl gaat van jazz naar etnisch-Afrikaans, van stilzitten naar wild opspringend dansen en zonder twijfel ook scanderen. Wat een afsluiter, welk een ambiance, maar toen het bisnummer werd ingezet, lagen wij waarschijnlijk al ijverig te snurken.
—
Parkjazz is een zeer gemoedelijk, klein, festival, dat het naar eigen zeggen weliswaar van minder bekende, maar wel kwalitatief hoogstaande groepen moet hebben. Wat Parkjazz 2008 betreft zijn ze daar alvast weer in geslaagd, en hopelijk kijkt u ook mee uit naar de editie van 2010.