boeken 200806

Kerouac is gestorven twee maanden voor ik ben geboren. The Dharma Bums is geschreven in twee weken tijd (26/11-7/12/1957), op een rol TTY (teletype, een soort telexmachine) papier zodat hij geen vers papier in de tijpmachine hoefde te steken en zo ongestoord kon verder schrijven. Stel u voor hoe content die mens zou geweest zijn met een computer. Ik vond The Dharma Bums heel erg aangenaam om te lezen, ik was er waarschijnlijk voor in de juiste mood, daar in Seattle, niets eens zo ver van waar het zich alemaal afspeelde (op weg naar zijn berg passeert hij overigens door Seattle). Het is allemaal heel vloeiend, heel zen of “la vie est un longue fleuve tranquille“. Ik ben deze maand begonnen in Big Sur, wat een beetje in het verlengde daarvan ligt, en dan ben ik stilletjesaan klaar voor On the road denk ik.

Iemand schreef vorige maand dat Palahniuk niet meteen zijn/haar ding was. Lees anders deze Fight Club eens. Tenminste als u de film nog niet hebt gezien, want ik heb zelden zo’n letterlijke verfilming gezien. De schrijver bracht overigens net een nieuw boek uit, en dat heb ik dan meteen ook maar gelezen. Snuff moet het op het eerste gezicht hebben van het controversiële onderwerp, maar bij lezing wordt dat helemaal niet zo uitgespeeld. Tuurlijk, het is niet meteen een alledaagse situatie –t.t.z. ik heb toch nog niet deelgenomen aan een poging het wereldrecord gang-bang te verbreken– maar het verhaal zit heel leuk in elkaar en blijft verrassen op een verhaal technische –en dus niet louter inhoudelijke– manier.

The Monster of Florence is een true crime novel van Douglas Preston en Mario Spezi. De Italiaanse moordenaar was een bron van inspiratie voor Thomas Harris, de auteur van de Hannibal Lecter boeken (zoals Silence of the Lambs). Al werd Pietro Pacciani in 1994 en 1996 voor de moorden veroordeeld, is men nog steeds niet zeker of men daarmee wel de echte moordenaar te pakken had. Het verhaal laat denken aan de Zodiac-moorden uit de late jaren 60 (het monster pleegde zijn eerste moord in 1968). Een iets kortere (en dus leesbaarder ?) versie van het tweede deel van het boek “The Story of Douglas Preston” is te lezen in het artikel The Monster of Florence is te lezen in het artikel dat Preston in 2006 voor The Atlantic Monthly heeft geschreven (lees ook het aansluitend interview). Niet onverdeeld goede lectuur.

Van de twee McEwans is zonder enige twijfel The Child in Time het beste. Enduring Love is veel meer een stijl- of schrijfoefening; Nothing to Lose is vlot leesbare, maar niet noodzakelijk sprankelende Child; en terwijl I Am Legend leuk om lezen is, is de recente verfilming met Will Smith eer zeker een geïnspireerde interpretatie te noemen. The Dark River ten slotte, was de moeite van het wachten waard (let op, dit is deel twee uit een cyclus van drie).

  1. I Am Legend / Richard Matheson / 1954 / **
  2. The Dharma Bums / Jack Kerouac / 1958 / ***
  3. Nothing to Lose / Lee Child / 2008 / **
  4. Fight Club / Chuck Palahniuk / 1996 / ***
  5. The Child in Time / Ian McEwan / 1987 / ***
  6. Snuff / Chuck Palahniuk / 2008 / ***
  7. The Monster of Florence / Douglas Preston / 2008 / *(*)
  8. Enduring Love / Ian McEwan / 1999 / **
  9. The Dark River / John Twelve Hawks / 2008 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

3 gedachtes over “boeken 200806”

  1. Het zegt uiteraard niets over de literaire kwaliteiten van The Dharma Buns, maar het was het voorafgaandeliijke On The Road dat op een scroll geschreven was. Voor hardcore fans heeft Penguin de oorspronkelijke scroll onlangs uitgegeven (weliswaar in een boekvorm, het was allicht te duur om er een een echte scroll replica van te maken). Behalve het historisch belang ervan, is On The Road overigens saaier dan de biografieën van Jean-Louis Lebris de Kerouac, die van Ann Charters is nog altijd goed, begrijpend en slim.

  2. Juist! Ik had dit eigenlijk al klaarstaan voor mijn bespreking van On The Road, maar heb beide dooreen gehaald. De versie die ik heb is overigens die “original scroll”-uitgave.

Reacties zijn gesloten.