eindelijk (herbegonnen)

Als ik mijn fancy hartslagmeter-cum-uurwerk mag geloven, was het vandaag exact een maand geleden dat ik nog eens gelopen had. Tijdgebrek, maar vooral aanslepende ziektes (lees: verkoudheden en andere snotneuzen) en vriestemperaturen hadden mij genoopt mijn collant aan de haak te hangen (nee, ik ben niet in mijn onderbroek gaan lopen ondertussen –tsss, sommige mensen hé), in afwachting van betere weersomstandigheden en dito gezondheid.

Dat ik vandaag herbegonnen ben heeft niets te maken met nieuwjaars- of andere resoluties, maar wel met het einde van de vakantie. Henri is terug naar school, en ik heb mijn tijdsindeling weer helemaal voor mijzelf. Wat wil zeggen dat ik moet afwassen, fruit persen, eten maken, inkopen doen, brood maken, en andere verschrikkelijk leutige zaken. Nee, dat is niet ironisch bedoeld –euh, op dat afwassen na. Een van de beste aankopen vorig jaar was overigens een paar afwashandschoenen.

Lopen dus, mijn kortste ronde (één keer rond de Blaarmeersen en terug), maar deugd dat het deed! De Blaarmeersen zijn ondertussen onherkenbaar veranderd. Waar er eind november molshopen zand werden geplaatst, is het water bijna uit de vijver weggepompt (over hoeveel hectoliters zou het eigenlijk gaan, en moeten die er allemaal weer in, en moet dat niet ontzettend veel kosten en is dat niet wreed belastend voor het milieu). Ik zal deze week nog eens met een fotokodak langsgaan en wat negatiefjes belichten en dan heb ik meteen weer voer voor mijn fotoblog –u wist toch dat ik een fotoblog heb?

Mijn hartslag ging meteen de lucht in –niet zozeer van het aanschouwen van de ravage op de Blaarmeersen, maar wel van de inspanning– en ik kan alleen maar hopen dat de langzaam opgebouwde conditie weer zo snel terug is als ze klaarblijkelijk aan de einder is verdwenen. Helaas is mijn Nike+ iPod Sensor (het deeltje dat in de schoen moet) zonder electriciteit gevallen, dus moet ik een nieuwe kopen (19 EUR volgens de Apple Store), al zit ik te twijfelen tussen dat en een Suunto Foot POD. Of niets. Dat kan ook altijd.

Maar deugd dat het deed –woensdag loop ik opnieuw.