het probleem (ii)

Met slechts twee e-mails kom je plots een heleboel te weten over iemands leven. Er waren er nochtans 278 in haar inbox, teruggaand tot december 2004. Maar net die twee moest ik openen. “We moeten praten?” “Wat is er aan de hand?” Het waren vooral de vraagtekens die me hadden aangetrokken.

Hoe graag hij haar nog wel ziet, maar hoe zij twijfelt omdat hij voor haar een grens heeft overschreden. Dat ze zwanger waren, maar dat het is misgelopen. Dat hij er niet bij kon zijn voor de echo, en dat hij –door alweer een stomme ruzie destijds– nog steeds geen afdruk van de echo –van hun kindje– heeft gezien. Dat er in een zomer van 2004 een trio was geweest, een ervaring die ze ook nu nog steeds, geen van beiden volledig hebben verwerkt. Dat hij haar heeft bedrogen, maar zij ook hem. Dat ze al heel lang samen zijn, maar misschien te veel verschillen om nog verder te kunnen. Dat ze geen zin meer heeft in seks, of toch niet met hem, maar wel nog in de occasionele one night stand. Hoe zij zich maar op één manier kan geven, en vaak alleen maar in haar werk, en hoe hij altijd maar meer wil, en haar altijd voor zichzelf.

Tussen twee films door waren we aan de praat geraakt. En na de tweede filmpauze en een vierde koffie had ze mij naar haar flat meegetrokken omdat ze mij iets te tonen had. Nu zit ik aan de computer waar ze zonet haar e-mail heeft gecheckt en waarbij ze achteraf vergeten is uit te loggen. Haar borsten en dijen waren zacht, zoëven nog, en haar omhelzing warm. Maar toen moest ze weg. Dringend weg.