Vier groepen, op de tweede en laatste dag van Parkjazz 2010. Het weer was wat luchtiger, al had ik om een of andere onverklaarbare reden besloten de ganse tijd in de tent te blijven zitten. Met uitzondering van die ene keer dat ik (fantastisch lekkere) mezze ging halen. U zou kunnen denken dat ik niet genoeg kon krijgen van de grappen en grollen van Jean Blaute en Eric Melaerts, maar ik moet u teleurstellen. (EM “Ik durf het woord foef niet in de mond te nemen.” — JB “Maar het ding zelf wel.” Jaha: niveau.)
Free Desmyter (met zijn trio feat. John Ruocco) speelde free-er (no pun intended) dan we onderhand van hem gewoon zijn, en mogelijks ook iets te vrij voor het aanwezige publiek. Meestal leverde dat spannende muziek op, maar er waren ook een aantal tergende saaie momenten. Ruocco past heel mooi binnen de klankkleur van Desmyter; de muzikanten spelen coherent en met aandacht voor elkaar.
Twee jaar geleden speelden de broertjes Belmondo met Dré Pallemaerts op Jazz Middelheim. Ze leken elkaar toen niet echt genegen, en de verveeldheid die ze voor elkaar hadden gereserveerd vertaalde zich dan ook in de muziek die ze toen brachten. Gisteren was alles koek en ei, en dit was dan ook zonder meer hét concert van zondag. Samen met het concert van Catherine en Fraanje op zaterdag, waren dit zonder meer twee topmomenten. Van samenspel tot solomomenten, het klopte allemaal, en het was genieten van begin tot eind.
Het was aandoenlijk om Jean Blaute in de coulissen te zien staan, met zulk een glimlach die hij sinds zijn puberteit niet meer heeft gehad. Ook Roland Van Campenhout was speciaal voor dit optreden naar het festival afgezakt.
De stem van Mose Allison is… apart, en passend bij de inhoud. Op redelijk monotone manier en onder hergebruik van steeds dezelfde akkoorden brengt de man zijn vaak hilarische lyriek. Ik onthoud vooral die stem, en een zeer interessante versie van You are my Sunshine.
Ray Anderson’s Pocket Brass Band was een geschikte afsluiter, een waar feest. Vier muzikanten –twee koperblazers en een drummer– maakten meer herrie dan een militaire taptoe. Mensen sprongen spontaan op om een danspasje te wagen, en bij het bisnummer ging het helemaal stoelen aan de kant: de Pocket Brass Band kwam het podium af en maakte nog een enthousiaste ronde in de zaal.
Voor elk wat wils, zo leek het wel voor deze editie van Parkjazz. Goede groepen, goed weer, lekker eten, gezelligheid troef, niets leek deze editie te ontbreken. Behalve dan dat er veel te weinig volk was om er van te genieten. Het festival mag er nochtans zijn, met aandacht voor zowel nationale als internationale muzikanten, vaak met een stevige reputatie. Afspraak binnen twee jaar?
Parkjazz, op zaterdag 3 en zondag 4 juli in het Begijnhofpark van Kortrijk.