usa – Pagina 7 – volume12

Werkvolk

Het is hier gelijk niet veel anders dan thuis, wat Tessa betreft. Ze staat op voor de zon, komt thuis als de zon onder is, en gaat slapen… als het werk gedaan is. Enfin, which is: never, dus stopt ze maar als ik lang genoeg zaag en/of als ze zelf begint te voelen dat ze er daags nadien als een vod gaat bijlopen als ze nog drie minuten verder doet.

Henri is al niet veel beter. Die mat ik af met minstens één thema (Frans, wiskunde, spelling, taal) per dag, zodat we op tijd de lessen kunnen afronden. Het streefdoel is eigenlijk 2,5 thema’s per dag, maar als het bijvoorbeeld les Frans is, dan gaat dat iets minder vlot dan wanneer het over wiskunde gaat. Zelfs al moet hij getallen als 4.278.059 delen door 52 of 0,9 door 0,35 –zonder rekenmachine welteverstaan. Breuken, zegt u dat nog iets?

Volumineus

Waar ik telkens weer aan moet wennen, zijn aan de volumes waarin alles hier verkrijgbaar is. Een plastic fles van 1 gallon melk (3,7 liter dankuwel) of, als het echt niet anders kan (u ziet de drogist al zuchten), een karton van een halve gallon; shampoo in flessen van 40 fl oz (iets meer dan een liter); en water in bidons van 2,5 gallon (bijna 10 liter).

Uit eten is bijna vanzelfsprekend net zo copieus, al bekijken ze u gelukkig niet alsof ge een vrekkerige Hollander zijt als ge uw bord wilt sharen met een tafelgenoot, of als ge na de maaltijd de rest mee naar huis neemt. Dat hoeft zelfs niet in een doggybag, ze hebben daar allerlei recipienten voor –sommigen hebben zelfs steeds een tupperware pot mee in de wagen.

Henri deed vanochtend helemaal mee met de volumineuze trend. Ik was vertrokken met een normale kom voor zijn ontbijtgranen, waarin achtereenvolgens een banaan, een stuk of wat frambozen, en een viertal aardbeien gesneden werden. En toen zat de kom overvol, en moesten er nog ontbijtvlokken en melk bij. Dus heb ik de kom maar een maatje groter genomen. Hij zag het helemaal zitten. Smakelijk.

Waar is Henri?

Grmpf. Ik heb het grootste deel van de dag achter de computer doorgebracht (ttz de computer en de iPad), en inkopen gedaan. Ik had beter wat foto’s genomen van de schitterende omgeving waar we hier zitten; Queen Anne is quite different van Capitol Hill waar we twee jaar geleden zaten. Capitol Hill was eerder ouder geld, hier is het voornamelijk recent geld (‘oud’ en ‘recent’ in Amerikaanse en niet in Europese context; oud overspant amper een generatie). Twee buren hebben evenveel Porsches en de huizen gaan hier voor erm… veel geld. Twee straten verder zitten we op Queen Anne Ave N, vol restaurants, koffiehuizen, een Safeway en een Trader Joe’s, allemaal within walking distance.

Maar kijk, ik zal aan Henri (hierboven ergens op de foto) vragen dat hij me helpt herinneren dat ik eens wat foto’s van de omgeving maak, morgen. En dan zal ik ons huis alhier nog wel eens fotograferen ook.

Vancouver, Canada: 49th

“Tiens,” zei Tessa toen we richting Vancouver reden, “die koffie met die blauwe taskes, waar ge zo zot van zijt en die zoveel geld kost om te laten overkomen, komt die ook niet uit Canada?”

De branderij van 49th Parallel zit in Burnaby. Maar! Ze hebben een showcase cafe pal in Vancouver, op West 4th Avenue, wat telkenmale op een boogscheut bleek te zijn van waar wij heen moesten. We zijn er minstens vier keer koffie gaan halen. En fantastische chocoladekoeken en croissants, waar ge zélfs in België moeite moet voor doen om ze zo lekker te vinden.

En ik heb er een beker gekocht. En koffie (net zoals bij Blue Star). Blue Star had de beste espresso, 49th Parallel had de beste cappuccino. Eindelijk een koffiedrank met melk i.p.v. de melkdrank met wat koffie waar ik al de ganse reis aan overgeleverd was. Het was van bij OR in Gent geleden (waar ik altijd een doppioccino neem) dat ik nog eens een lekkere cappuccino had gedronken. (Vandaag heb ik overigens nog een heerlijke macchiato gedronken bij Caffé Vita hier in Queen Anne.)

Maar we zaten dus nog in Vancouver, waar Henri en ik de Girl in a Wetsuit ontmoetten (in Stanley Park, waar ook het VanAqua gelegen is). Het was net eb, en het strand lag vol zeewier en mosselen en halflevende krabben waar de meeuwen zich te goed aan deden.

En dat is de Lions Gate Bridge, die we tot op een boogscheut zijn genaderd, maar waar we uiteindelijk zelfs niet met de wagen zijn overgereden. Geen nood, bruggen genoeg in Vancouver, we hebben er wel zeker drie-vier verschillende gebruikt om van de ene kant naar de andere kant te rijden.

De grensovergang gaf overigens geen enkel probleem. Het was raar om nog eens met een wagen aan een grenspost te moeten stoppen, en uw pasport te laten afstempelen. Zowel in de USA als in Europa is het tegenwoordig gewoon doorrijden. Ik ben eigenlijk blij dat ik dat allemaal nog heb mogen meemaken (al ben ik nog wat blijer dat het allemaal niet meer hoeft).

Waar is Henri?

Vancouver, Canada: VanAqua

Wat doet een mens als hij in Canada is? Minstens twee dingen (tenzij uw naam Tessa Kerre is, want dan doet ge dingen voor uw werk).

Vandaag deel 1: Henri en Bruno in het Vancouver Aquarium (ge kunt ook nog aan whale watching doen, en hoogboomklimmen, maar een mens moet kiezen). De toegang kost 22 Canadese dollars voor een volwassene, 14 voor een kind jonger dan 12 (resp. 16 en 10 euro); de joelende peuters krijgt ge er gratis bij. Ik was een beetje ontgoocheld. Goed, er zijn veel visbakken, ze hebben een koppel otters, wat dolfijnen en een Beluga of zes, maar alles zat bijeen gekramd op te weinig plaats. (Al was het nu ook weer niet zo erg als in het Downtown Aquarium in Houston.) Ik zou graag nog eens naar het Aquarium of the Americas in New Orleans gaan, ik denk dat ik daar een té positieve herinnering aan overhoud.

Maar ziet, ik was absoluut in de wolken over twee onderdelen: de reptielen en amfibieën, en de kwallen. Mooi opgesteld, er was veel te zien, en er was een redelijke verscheidenheid. De ‘shows’ met de dolfijnen en de Beluga’s waren een beetje te gekunsteld, en de otters herhaalden maar steeds dezelfde zwembewegingen en capriolen. “They’re really quite… robotic, aren’t they? I wonder if that’s healthy behaviour“, vroegen de twee gasten naast mij zich af.

—

Kikkers en padden

—

Kwallen. Ik ben gek op kwallen (achter glas toch).

Waar is Henri?

North Cascades

De North Cascades, waar Henri zo graag langs wou, waren eigenlijk een beetje een ontgoocheling. Let wel, het was een overweldigende natuur –we werden echt serieus verwend op dat vlak tijdens onze trip– maar er waren maar weinig trails te volgen deze keer. En het Visitor Center verkeerde nog in winterslaap (m.a.w. het was gesloten), dus ook daar vielen geen tips te rapen (en al evenmin een Junior Ranger badge).

100 mijl bergkronkels bracht ons door Okanogan National Forest, Lake Chelan National Recreation Area, Ross Lake National Recreation Area, North Cascades National Park en Mt Baker National Forest. Allemaal zonder echt vreselijk veel te stoppen, want (1) we moesten naar Canada en (2) alles was afgesloten.

Ook wat cascades betreft was er weinig te zien; langs de weg waren er veelal dunne stroompjes (veel water bevond zich nog in sneeuwvorm), en dit (foto hierboven) was van het wildere type.

Al veel tegengekomen, maar nog nooit een foto van gemaakt: het mos dat op de bomen groeit. Er zijn vreselijk veel verschillende soorten, ik ga er eens wat meer fotograferen. Dit is een licht, halfvastzittend soort, een beetje bleek en droog, maar er is ook van dat donkergroen en vochtig gedoe dat stevig op de boom vastzit. Jaja, fascinerend, ik hoor u wel.

En ziet, we passeerden een Tessa Lane, waar we niet voorbij konden zonder een foto te nemen. Opgelet: private drive, no trespassing.

Waar is Henri?

Twisp & Winthrop

Winthrop is, samen met Twisp, het coolste stadje van de USA (Seattle is vanzelfsprekend de coolste stad, maar Winthrop of Twisp met Seattle vergelijken is een beetje zoals Hansbeke met Gent –qua grootte, welteverstaan). Niet alleen hebben ze in Twisp de beste koffie dusver, ze hadden er ook heerlijk ontbijt, en een verharde weg die halverwege afgesloten was. Déjà vu, noemen ze dat. Nog goed dat er geen sneeuw lag.

In Winthrop hebben ze dan weer een onvervalste Amerikaanse hardware store, waar bij valavond geen kat meer te vinden was, maar waar even voorheen een ganse collectie 4x4s en pickups te bewonderen was –van fonkelnieuw tot in verregaande staat van ontbinding. Ze hebben er ook de beste pizza ever, met heerlijke bodem en korst en onwaarschijnlijk verse ingrediënten er bovenop. In East 20 Pizza was er 10% korting in april, maar ze rekenden er wel 1 USD extra om met visa te betalen. Of het echt zo lekker was? Om het met Henri te zeggen: “Ik zou ervoor naar Amerika vliegen.”

In het hotel waar we verbleven was er een (onafgewerkt) zwembad, maar ook een hot tub, waar Hugh Hefner, pardon: Henri, zich de bubbels liet welgevallen.

—

Langs de afgesloten weg