Maand: januari 2003

eigenlijk verkies ik toch de delhaize boven de carrefour. carrefour is groot, je moet nooit (lang) aanschuiven, en ze hebben het overgrote deel van wat er beschikbaar is op de markt. de delhaize lijkt steeds eivol, de parking is er kleiner en ze hebben er vooral wat zij denken dat goed is. maar delhaize is zoveel gezelliger. en ze hebben een aantal dingen die je niet in andere grootwarenhuizen kan vinden (tenzij bvb de match), en ze hebben een veel beter aanbod van wijn. (en je kan er nog steeds papieren zakken gebruiken.)

gisterenavond ging ik dus naar delhaize, vastberaden enkel mee te brengen wat er op mijn korte lijstje stond. een onmogelijke taak, want ik had al gauw ook een fles wijn vast, en gedroogde abrikozen, en olijven, en ‘verse’ tagliatelle. en het water ben ik vergeten. of liever, ik heb henri zijn melk gekozen boven tessa’s water. gekozen, want beide stonden op mijn lijstje, maar daar ik geen zin had mij met een winkelwagentje door de krappe gangen te begeven, was mijn draagkracht beperkt.

maar goed, toch een beetje geladen, dus snel de kortste rij gezocht, uit het mandje laden, verdelen over een paar zakken, en betalen. al duurde het nu wel erg lang voor ik mijn code mocht ingeven. zo lang zelfs, dat de caissière op handen en voeten onder haar toog de stekker uit het stopcontact ging trekken om hopelijk zo het onding te resetten.

ondertussen werd de lange rij aan ‘mijn’ kassa steeds korter en de gezichten van de mensen die mij passeerden steeds meewariger. de rekening aan een andere terminal betalen kon niet, zo verzekerde men mij, tenzij we de ganse procedure opnieuw doen (aanschuiven, inscannen, betalen). maar ziet, het ding werd wakker en voor ik het goed wist vroeg het om mijn kaart. om opnieuw vast te lopen. en opnieuw.

er waren nog drie andere mensen in de winkel toen ik kon (eindelijk) afrekenen.

–’t is altijd wat hé meneer, met die electrische betalingen.

tsja. en wat moet een mens daar dan op zeggen.

gisterenavond is tessa naar de dokter gegaan –gebracht, door haar vader. terwijl ik bij henri thuis bleef.

in diplomatische termen werd over het plaasteren onderbeen verteld ‘dat men dat nu meestal niet meer doet voor tendinitis’. het geeft een onmiddellijk maar wel een slechts tijdelijk resultaat, en de kans is groot, dat als de plaaster er na twee weken afgehaald wordt, de patiÎnt hervalt. donderdag krijgen we het verdict te horen, wat alles kan zijn van twee tot ongeveer zes weken thuisblijven (al dan niet voorzien van metalen tuig). ondertussen blijft de plaaster waar hij is –kwestie dat tessa het anders wel weer in haar hoofd zou kunnen krijgen terug te gaan werken.

boodschappen doen kan knap vervelend zijn. maar elke zaterdag doen we de ronde van gent, henri en ik. we beginnen meestal in de fnac. eerst de cdtjes voor papa, en dan de boekjes voor henri. op die manier krijg ik hem toch een tijdje stil.

daarna naar de vis, soms naar de aula (vlees), en dan naar fructus op de kalandeberg (groenten en fruit). soms naar collin (wijn), meestal naar de olivade (alles olijf), en dan terug naar huis. vaak zit daar ook nog ergens de krantenwinkel tussen, vooral als er een special trekking voor de lotto is (begin februari opnieuw). oh, en ik vergat de kaas, bij peeters, en bloch voor brood en gebak (pizza !).

de ‘belangrijkste’ aankopen gebeuren eigenlijk vooral door henri.

–voor mij van die olijfjes alstublieft.
-en mogen dat er groene of zwarte zijn? vraagt de juffrouw in de winkel elke keer opnieuw, terwijl ze maar al te goed weet dat hij een portie zwarte wilt.
–en dan nog zo’n olijvenbroodje ook alstublieft.
(we hechten duidelijk nogal wat belang aan beleefdheid in zijn opvoeding)

geduldig kijkt hij dan tot het potje en de broodzak gevuld zijn, en tot papa een portie halfdroge tomaten en pikante olijven heeft besteld. tot er betaald is, en we bepakt en bezakt weer buiten staan.

–mag ik nu mijn olijvenkoek alstublieft papa-lief toeoeoeoeoe?

meestal is het antwoord een besliste nee, maar daar neemt hij best vrede mee, omdat hij weet dat hij van de bakkerij aan de overkant toch een chocoladebroodje krijgt.

alleen boodschappen doen sucks. al stond hij me natuurlijk wel thuis ongeduldig op te wachten om zijn rantsoen aan te slaan.

en ondertussen zit tessa thuis met haar rechteronderbeen in de plaaster. tendinitis. ze had al een hele tijd weer last van haar been (zo’n 10 jaar geleden sinds de laatste keer), en sinds ze toch de godganse dag in een ziekenhuis zit, was ze maar eens bij ‘de dokter’ langsgegaan.
om me vervolgens vrijdagvoormiddag te bellen of ik haar ’s avonds kon komen halen, want met de trein naar huis gaan zag ze gelukkig niet zitten. wel blijven werken tot 18u natuurlijk. ondanks het advies van de dokter zoveel mogelijk te rusten en zo weinig mogelijk te stappen.

en eigenlijk was ze gisteren (+vannacht) van wacht, maar dat heeft ze gelukkig afgezegd. tot grote consternatie van een aantal mensen. ‘het zit toch in de gips?!’ ‘het is toch maar het onderbeen!’ (ondertussen zat er al een barst in de plaaster van teveel op te lopen)

enfin. ze gaat nu gelukkig ook maandag en dinsdag niet werken, om naar de dokter in gent te kunnen gaan die haar ook 10 jaar geleden geholpen heeft. en die twee dagen en dat bezoek zijn er natuurlijk alleen maar gekomen onder zachte dwang van haar ouders en mijzelf. en omdat haar ander been ook pijn begint te doen.

voor de rest is het hier vreugde en jolijt, want mamma is eindelijk nog eens een volledig weekend thuis.

–nee pappa, ga jij maar alleen boodschappen doen. ik wil de ganse dag thuisblijven. bij mama.

(this leads to nothing)

-jij hebt zo zacht haar, fluisterde hij in het donker
–jij ook, zei ik flauwtjes terug
-mama’s zijn zacht en papa’s zijn hard. dat staat in het boekje van de kusjes.
–(dat moest eventjes bezinken)
-…maar jij bent ook zo zacht.
–maar ik denk dat het in dat boekje over de kaken van papa gaat.
-ah. ga je je dan nog eens scheren? met dat schuim uit dat flesje?
–zullen we dat dan zaterdagochtend samen doen?
-JAAAAAAA!

…

-papa?
–ja jongen
-maar jij bent toch heel zacht hoor.
–slaapwel lieve jongen
-slaapwel zachte papa