Categorie: recensies

De Behandeling (2014)

Inspector Nick Cafmeyer seems to have it all – looks, brains and a successful career. But a dark cloud hangs over his life: since the age of nine, he has been haunted by the unsolved disappearance of his younger brother, Bjorn. Plettinckx, a known sex offender, was questioned but quickly released. Plettinckx lives close by and takes fiendish pleasure in harassing Nick. Then, when a disturbing case comes to light involving a missing nine-year-old, Nick heads a massive search which turns into a relentless manhunt.

Regisseur: Hans Herbots
Met: Geert Van Rampelberg, Ina Geerts, Johan van Assche
IMDB

Iemand heeft mij ooit eens voorgehouden dat ik die boeken van Mo Hayder eens moet lezen. Eigenaardig genoeg is van haar boeken enkel De Behandeling verfilmd.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=-YkneLHoORs&w=560&h=315]

En die film is goed gemaakt. Herbots heeft een puike regie, gesteund door een heel erg mooie fotografie, en gedragen door de krankzinnigheid van Geert Van Rampelberg. Herbots is u hopelijk bekend als regisseur van Het goddelijke monster (naar de romancyclus van Tom Lanoye), Bo (naar de roman Het engelenhuis van Dirk Bracke), Windkracht 10: Koksijde Rescue (jaja), en het schrijnend hilarische Verlengd Weekend.

De Behandeling is een zeer harde film, met niet alleen een moeilijk onderwerp, maar waar bovendien nog een toegevoegde complexiteit bij komt. Het Britse boek heeft een duidelijk Vlaamse bijklank gekregen –een beetje jammer, maar het draagt wel bij tot de beleving van de kijker. Van Rampelberg is, zoals gezegd, krankzinnig, maar kan op geen enkel moment op ook maar een vleug overacting betrapt worden. De wanhoop is bijna tastbaar, in deze film, en dat tilt hem ook boven een ordinaire crimi.

Jurassic World (2015)

A new theme park is built on the original site of Jurassic Park. Everything is going well until the park’s newest attraction–a genetically modified giant stealth killing machine–escapes containment and goes on a killing spree.

Regisseur: Colin Trevorrow
Met: Chris Pratt, Bryce Dallas Howard, Ty Simpkins
IMDB

Het is bijna niet te geloven dat de eerste Jurassic Park film uit 1993 dateert. De film was gebaseerd op het gelijknamige boek van Michael Crichton, waarvan de filmrechten reeds waren verkocht, nog voor het boek was gepubliceerd. Crichtons boeken werden bijna allemaal verfilmd, en leverend bijna allemaal schitterende films op. Zijn verhalen waren verscheiden, steevast met een technologische inslag. Tot zijn oeuvre behoren onder meer The Andromeda Strain, The Terminal Man, Sphere, Rising Sun en Disclosure –zeer de moeite om te lezen en te bekijken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=RFinNxS5KN4&w=560&h=315]

Ondertussen zitten we aan het vierde deel van de franchise, en hoewel Crichton is overleden nog voor er aan het script werd gewerkt, geeft dit vierde deel een mooie dynamiek aan het verhaal –met voldoende verwijzingen naar de vorige delen. Een toegevoegde waarde, maar niet noodzakelijk voor de kijker om de film te begrijpen (geheel in tegenstelling tot de laatste Terminator).

Chris Pratt is niet meteen mijn favoriete acteur, maar zet hier een degelijke rol neer, en Bryce Dallas Howard is goed gecast in de rol van afstandelijke manager die emotioneel helemaal ontdooit onder invloed van haar neefjes en tegenspeler Pratt. Het verhaal is wat u er van mag verwachten (dino-achtigen, paniek en hersenloze slechte mensen), en biedt ruimschoots de ontspanning die u kan verwachten. Mja, ik zou hem nog wel eens opnieuw bekijken.

Friends with Benefits (2011)

While trying to avoid the clichés of Hollywood romantic comedies, Dylan Harper and Jamie Rellis soon discover however that adding the act of sex to their friendship does lead to complications.

Regisseur: Will Gluck
Met: Mila Kunis, Justin Timberlake, Patricia Clarkson
IMDB

Met vier mensen hebben ze aan dit verhaal hebben geschreven, en ergens wordt daarbij Harley Peyton vermeld, de mens die de roman Less Than Zero van Brett Easton Ellis tot een script heeft herwerkt voor de gelijknamige film. Net zoals de regisseur van die film (Marek Kanievska), heeft ook Peyton eigenlijk niets anders noemenswaardig op zijn palmares. Maar goed, vier man voor dit script, en voor één keer heeft dit een mooie genrefilm opgeleverd.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=CfJAps5vqRQ&w=560&h=315]

Niet dat ik een fan ben van Justin Timberlake, al moet het gezegd dat de man twee jaar later wel een zeer mooie prestatie heeft neergezet in Inside Llewyn Davis. Ook hier acteert hij naar behoren, en hij is de geknipte man voor de resem knipogen (de Kriss Kross – Jump scène bijvoorbeeld) naar zijn muzikale verleden.

Idem voor Mila Kunis, die vaak weinig opgemerkte rollen speelt, zoals die van de Black Swan in de gelijknamige film van Darren Aronofsky. Natalie Portman speelt daarin de hoofdrol, en een paar maanden voor de release van Friends with Benefits, speelde Portman in een film met een gelijkaardig verhaal (naar de synopsis laat vermoeden, ik heb hem niet gezien): No Strings Attached. In de film met Portman speelt Ashton Kutcher de tegenpartij –Kutcher en Kunis zijn dit jaar getrouwd, nadat ze eerder al samen een kind hadden. Kutcher en Kunis speelden al eerder samen in That ’70s Show –jawel, dáár kent u haar van!

Maar goed, Friends with Benefits dus. Een modern thema, dat gemakkelijk voor lachwekkende momenten zorgt en een redelijk voorspelbaar plot in zich draagt. Maar het is goed uitgewerkt.

Mijn films krijgen pas vijf (of meer) van de tien IMDB-sterren als ik hem opnieuw zou bekijken, en dat zal met deze film ooit nog wel eens lukken, denk ik. Niet voor de diepgang, maar zuiver voor de ontspanning en het mooi afgewerkt geheel. Voorspelbaarheid is nooit echt een criterium op zich (alles is al gedaan), wel de manier waarop met een plot wordt omgesprongen en de manier waarop de acteur met hun rol omspringen, en… en… en…

Terminator Genisys (2015)

When John Connor, leader of the human resistance, sends Sgt. Kyle Reese back to 1984 to protect Sarah Connor and safeguard the future, an unexpected turn of events creates a fractured timeline.

Regisseur: Alan Taylor
Met: Arnold Schwarzenegger, Jason Clarke, Emilia Clarke
IMDB

Het lot van het vijfde deel van de Terminator franchise was in handen van Thor: The Dark World-regisseur Alan Taylor. Die heeft er een voornamelijk donkere en nodeloos complexe film van gemaakt, die nauwelijks te begrijpen valt als men niet behoorlijk wat kennis van de eerdere films heeft.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=FqbOFjl7ZWE&w=560&h=315]

Arnold Schwarzenegger is terug –meerdere keren zelfs in de film– en diens verouderde spieren worden bijgestaan door de wenkbrauwen van Emilia Clarke, u weet wel: Daenerys Targaryen uit de serie Game of Thrones. Eerst en vooral een dikke pluim voor de (helaas ietwat weinig overtuigende) manier waarop Sarah Conner nog veel meer wordt neergezet als krachtige vrouw, die geen moment aarzelt om de boel in handen te nemen.

Voor de rest bestaat de film voornamelijk uit weinig doordachte gimmicks en wat sentimentele retrovisie, waarin gegoocheld wordt met filosofische (on)mogelijkheden van verschillende tijdslijnen. Blijkbaar moet Genisys het eerste deel van een trilogie vormen, zodat de schrijvers hopelijk de kans nemen om zich te herpakken.

Awaiting (2015)

Morris is a recluse with psychotic tendencies, whose life changes when his innocent daughter Lauren rescues one of his victims and befriends him. Jake, an ordinary businessman, soon realises that he is stranded and his presence in the house gradually reveals unexpected and dark mysteries from the past.

Regisseur: Mark Murphy
Met: Tony Curran, Diana Vickers, Rupert Hill
IMDB

Mark Murphy is de scenarist van zijn eigen film, en dat levert niet altijd overtuigende cinema. De fotografie is bijwijlen uitmuntend, maar de kijker moet vaak behoorlijk wat moeite doen om in het verhaal mee te stappen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=BKmZcXbEf8o&w=560&h=315]

Het probleem ligt niet zozeer bij de synopsis –het verhaal toont veel belofte– maar veeleer bij de uitwerking daarvan en bij de soms toch erg ongeloofwaardige acteertalenten van zowel Diana Vickers als Rupert Hill. Vickers, een product van de Britse versie van X-Factor, speelt een totaal ongeloofwaardige rol, zowel inhoudelijk als door de occasionele overacting, die totaal niet in de verhaallijn past. Soap opera acteur Rupert Hill, verdwijnt in een overdreven pathos en dermate groot gebrek aan initiatief (van zijn personage), dat ik mij eventjes in een poppentheater waande waarin ik verondersteld werd de poppen tot actie aan te manen.

Jammer.

The Overnight (2015)

Alex, Emily, and their son, RJ, are new to Los Angeles. A chance meeting at the park introduces them to the mysterious Kurt, Charlotte, and Max. A family “playdate” becomes increasingly interesting as the night goes on.

Regisseur: Patrick Brice
Met: Adam Scott, Taylor Schilling, Jason Schwartzman
IMDB

The Overnight is de tweede langspeelfilm van Patrick Brice, totaal verschillend van zijn debuut Creep, waarvoor hij ook al het scenario had geschreven.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=R54tN3njkpE&w=560&h=315]

De playdate waarvan sprake in de synopsis wordt al gauw een playdate voor volwassenen, met vanzelfsprekend een paar ongemakkelijke situaties voor iedereen (mogelijks zelfs de kijker). The Overnight is inderdaad een relatiekomedie voor volwassenen, en het beste gegeven is ongetwijfeld de manier waarop met het 18+ wordt omgesprongen. Het minst goede aan de film is mogelijks het abrupte en inderhaast afgewerkte einde. Weinig beklijvend.

Met Taylor Shilling, die de fans waarschijnlijk herkennen als Piper Chapman uit Orange Is The New Black.

Minions (2015)

Minions Stuart, Kevin and Bob are recruited by Scarlett Overkill, a super-villain who, alongside her inventor husband Herb, hatches a plot to take over the world.

Regisseur: Kyle Balda, Pierre Coffin
Met: Sandra Bullock, Jon Hamm, Michael Keaton
IMDB

Banana!

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=eisKxhjBnZ0&w=560&h=315]

De gele wezentjes uit Despicable Me krijgen hun eigen film, als prequel op de film die hen zo populair heeft gemaakt. De grapjes bevatten vooral verschrikkelijk veel verwijzingen, maar ik kon me niet van de indruk ontdoen dat de makers toch niet iets meer hun best hadden kunnen doen. Vaak liggen te clichés er al te dik op, en lijkt het alsof er gewoon geen moeite is gedaan om de gratuite lol op te zoeken. Natuurlijk heb ik gelachen, maar ik had beter verwacht.

The Omega Man (1971)

Army doctor Robert Neville struggles to create a cure for the plague that wiped out most of the human race.

Regisseur: Boris Sagal
Met: Charlton Heston, Anthony Zerbe, Rosalind Cash
IMDB

The Omega Man is de tweede verfilming van Richard Mathesons boek I Am Legend, vooraf gegaan in 1964 door The Last Man on Earth, toen met Vincent Price in de hoofdrol. Regisseur Boris Sagal ging voor zijn versie in 1971 uit van hetzelfde bronmateriaal, waarbij scenariste Joyce Corrington een aantal jammerlijke wijzigingen in het verhaal aanbracht.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=JVZsWNbx_IQ&w=560&h=315]

Een plaag heeft de wereldbevolking zo goed als uitgeroeid, en –in het boek– werden de overblijvers veranderd in vampierachtige creaturen. In het nieuwe scenario worden de vampiers een nachtelijke albino-mutanten, die nog over een soort denkvermogen beschikken. En precies daar loopt het mis met deze film. De tegenspelers van Charlton Heston, die twee jaar later in het wonderlijke Soylent Green zou spelen, zijn totaal ongeloofwaardig, en trekken het niveau van deze film helemaal naar beneden. Serieus. Nachtelijke albino-mutanten.

Wie benieuwd is naar het verder uitstekende verhaal, raad ik van harte aan het boek van Matheson te lezen, of de gelijknamige film uit 2007, I Am Legend, te bekijken. (Wat de versie uit 1964 met Richard Price betreft, die heb ik zelf nog niet gezien.)

Exam (2009)

The final candidates for a highly desirable corporate job are locked together in an exam room and given a test so simple and confusing that tension begins to unravel.

Regisseur: Stuart Hazeldine
Met: Adar Beck, Gemma Chan, Nathalie Cox
IMDB

Heb ik die film niet al gezien, vroeg ik mij af, toe ik de synopsis las? En toen ik kwam ik terecht bij El método, de mooie film van Marcelo Piñeyro die ik zo’n tien jaar geleden op het filmfestival had gezien. Beide films vertrekken van dezelfde premisse: een aantal mensen doorloopt de laatste stage van een sollicitatie voor een bedrijf, door in één kamer een onorthodox examen af te leggen. De gelijkenissen tussen beide films zijn eigenlijk te groot om zomaar aan voorbij te gaan, maar toch wordt nergens gewag gemaakt van Piñeyro bij Hazeldine. Of van Jordi Galceran Ferrer, de auteur die het toneelstuk El mètode Grönholm (De Grönholm Methode) heeft geschreven, waarop de Spaanse film was gebaseerd.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=bkdt2Sygew0&w=560&h=315]

Exam is het debuut van Stuart Hazeldine, die de film niet alleen geregisseerd, maar ook geproduceerd heeft, en het scenario heeft geschreven. De film heeft het evenwel moeilijk om de aandacht van de kijker te behouden, en vervalt al te snel in stereotypering om het plot gaande te houden. De voorspelbaarheid van een aantal plotelementen en de arrogantie over het valse vernuft dat wordt herleden tot een aantal technische goochelarijen, kelderen het potentieel van het scenario –al zeker in associatie met het Spaanse voorbeeld.

Self/less (2015)

A dying real estate mogul transfers his consciousness into a healthy young body, but soon finds that neither the procedure nor the company that performed it are quite what they seem.

Regisseur: Tarsem Singh
Met: Ryan Reynolds, Natalie Martinez, Matthew Goode
IMDB

Het is geleden van het onderschatte The Cell (2000), met Jennifer Lopez in een glansrol, dat ik nog eens iets van Tarsem Singh had bekeken. Geen idee of ik daardoor iets gemist heb.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=3agaVwt0tb8&w=560&h=315]

Self/less opent zowat met de dood van Damien (een rol voor Ben Kingsley, een acteur die absoluut niet to mijn favorieten behoort), maar wiens bewustzijn wordt getransfereerd in een nieuw, kunstmatig ‘gekweekt’, lichaam (gespeeld door Ryan Reynolds). Reynolds zette vorig jaar nog een zeer overtuigende Matthew neer in Atom Egoyans The Captive.

Zo’n overdracht verloopt natuurlijk niet vlekkeloos, en Damien wordt zich steeds meer bewust dat zijn lichaam een verleden blijkt te hebben. Het personages wordt geplaagd door flashbacks, en gaat –het onderwerp van de film– op zoek naar de oorzaak daarvan.

Het scenario zit vol potentieel, dat helaas niet of slechts halfslachtig wordt uitgewerkt. Het eerste deel van de film zet een veelbelovende premisse (de overdracht, en de problemen die daarbij te pas komen), maar het tweede deel is niet maar dan wat actie, verpakt in een plot dat niet vreemd is aan de ideeën van The Bourne Identity –maar dan veel minder goed uitgewerkt. Gemiste kans.