gent – Pagina 25

publiek geheim

Wat heel Gent al meent te weten, nog voor de aanvang van de Feesten: Schepen Termont: ‘Gentse Feesten barsten uit hun voegen’ (DM 20050711).

“De veiligheidsmaatregelen die genomen worden voor Clouseau doen bij me de vraag rijzen of dit nog wel de Gentse Feesten zijn. Eigen aan de Gentse Feesten is dat er in de hele stad van alles te doen is en dat de mensen vrij kunnen komen en gaan waar ze willen en niet om een plein op voorhand af te sluiten voor het publiek.” Termont zou dan ook graag zien dat de pleinorganisatoren wat bescheidener zijn in hun programmering: “Volgens mij is de limiet bereikt. We moeten niet meer ‘groter, groter, groter’ roepen, want dan maak je de Feesten kapot. Gent is Lotenhulle niet, maar het is ook New York niet. Iedereen moet goed beseffen dat als we de Gentse Feesten op lange termijn leefbaar willen houden we wat minder ambitieus zullen moeten zijn.”

Termont voor burgemeester? (Oei, een anglicisme.)

albertlaan 20050625-26

Dit weekend waren de werken gevorderd tot vlak voor de deur. Het laatste stuk van de nieuwe tramrails werd geplaatst tot tegen de reeds gedeeltelijk vernieuwde Albertbrug.

Dat betekede helaas ook dat wij zaterdagochtend om vijf uur werden gewekt door het gedaver van de pletwals, en zondagochtend op hetzelfde uur, door de werkmannen die net dan stukken isolatie met kettingzaaggeweld moesten te lijf gaan. Het weze hen vergeven.

Zondag heeft Henri er niks van gemerkt, maar zaterdag kwam hij om acht uur naar beneden gestormd (vroeger mág hij niet tijdens het weekend), vol enthousiasme. Papa, mama, ik heb de pletwals gehoord, nee gevoeld, het was net een aardbeving. Gans ons huis was aan ’t schudden! En kijk, ze zijn nu nog bezig, ga maar eens kijken. Papa! Kom eens kijken! Allez kom!

Met bovenstaande machine werden de nagels of vijzen uit de oude tramenrails verwijderd. De meneer van Afrikaanse origine was bezig het geheel van de werken te filmen.

Het meest spectaculaire was evenwel nog steeds het plaatsen van de nieuwe rails: er liepen een twee mannen rond met telegeleide-bakjes, die daarmee elk een kant van de kraan bedienden.

Toen ik in de namiddag voor de zoveelste keer weer naar buiten sloop om nog maar eens foto’s te nemen, begonnen de werkmannen mij al een beetje gewoon te worden.

Geen van hen heeft overigens het portretrecht ingeroepen.

[GB] de stationslaan

Er wordt gewerkt op de Koning Albertlaan. Al een tijdje (sinds 4 oktober 2004 om precies te zijn). Voorlopig blijft het beperkt tot de Koning Albertlaan (en de Albertbrug), maar binnenkort gaat ook de Groot-Brittanniëlaan eraan mogen geloven. En het was nodig. De Albertlaan lag er nog redelijk bij, maar in de Brittanniëlaan was het reeds lange tijd uitkijken geblazen voor de putten in de straat.

Nu plannen ze er mooie dingen. Er komen opnieuw bomen in de straat, de 2×2 rijvakken worden er 2×1, er komt een gluidsdempende trambedding, bufferzones op oversteekplaatsen, en een ruim bemeten voet- en fietspad.

We zijn dan wel onze haag kwijt, in het midden van de straat (wat hebben ze daar overigens mee gedaan), maar in ruil krijgen we bomen, en een veel leefbaardere straat. Vroeger werd er wel eens duchtig doorgevlamd, vandaag wordt in het onlangs (op 17 mei) opengestelde nieuwe gedeelte reeds aan veel redelijker snelheid gereden. Eenmaal de bufferzones in plaats, kan het er alleen maar (nog) beter op worden.

Dat het allemaal last meebrengt voor de bewoners, is onvermijdelijk. Maar laat ons eerlijk zijn, die last blijft echt wel binnen de berken. Bij het (her)aanleggen van het voetpad, het fietspad, en de straat is het grootste probleem waarschijnlijk de waanzinnig grote hoeveelheid stof die in de huizen wordt binnengejaagd. Stoffer en blik helpen niet echt, en gedurende een korte tijd was de Albertlaan (richting station) herschapen in een urban duinlandschap.

In het stadium waarin de werken nu gevorderd zijn, zullen vooral de fietsers tevreden zijn. Zij beschikken immers over een van de auto’s afgeschermd fietspad, met een buffer van geparkeerde wagens tussen hen en de rijweg. Sommigen hadden in het begin nogal wat moeite met dergelijke ‘luxe’ en vrijheid, waarbij het vaak nodig werd geacht niet alleen het fietspad maar tevens het voetpad in te palmen. Maar ik heb de indruk dat de toestand zich momenteel heeft gestabiliseerd. Het is voor iedereen een beetje zoeken.

Het minst tevreden zijn ongetwijfeld de automobilisten. Niet alleen werd hun bewegingsvrijheid op de rijweg serieus ingesnoeid, het is ook steeds moeilijker een parkeerplaats te bemachtigen. Op het 1 km lange traject tussen de Martelaarslaan en het Sint-Pietersstation, verdwijnen er liefst 74 parkeerplaatsen (waarvan 25 voor de aanplanting van de bomen). Buurtbewoners die beschikken over een garage worden dan ook steeds meer geplaagd door wildparkeerders. De parkeerplaatsen zijn bovendien aan de smalle kant, al mogen de auto’s gedeeltelijk op de daartoe voorziene bermzone parkeren (gemarkeerd door de grijze stenen links van het rode fietspad).

Ondertussen worden ook de tramsporen op de Albertlaan vernieuwd. Dit gebeurt per zone, tijdens het weekend, waarin dag en nacht wordt gewerkt om geprefabriceerde tramsporen in een geluidsdempende bedding te plaatsen. Als alles volgens plan verloopt (en daar ziet het wel naar uit), wordt dit weekend de laatste zone aangepakt, en wordt het weekend daarop de volledige tram/busbaan (op de Albertlaan) in beton gegoten. Dat het ook voor deze mensen geen pretje is met dit weer, behoeft geen verdere uitleg.

(De presentatie die men heeft gegeven tijdens de tweede infovergadering over de werken in de Albert- en Brittanniëlaan is nog steeds beschikbaar.)

In de stationsbuurt blijft men trouwens druk bezig. Vanavond is er een bijeenkomst van het Actieplatform Gent Sint-Pieters over het stationsproject (Alternatieven zoeken voor het stationsproject). Wie interesse heeft: vanavond, donderdag 23 juni, om 20u in de parochiezaal Sint-Paulus (Patijntjesstraat 27). Morgen brengen wij –uiteraard– verslag.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

takelen (5)

Huug heeft gelijk: ze gaan blijven komen.

Toen ik daarnet opstond stond er weer een voor de deur. Normaal gezien plak ik een briefje op de ruit, en vertrek ik met de trein. Maar niet met dit goede weer. No Sir, dan wil ik, als het even kan, zoveel mogelijk met de motor. Minstens woensdag en vrijdag, omdat ik dan Henri niet van school moet halen, later kan vertrekken, en later kan terugkomen. En tijdens de schoolvakantie hopelijk de ganse week.

Dus hebben we weer maar eens naar de politie gebeld, etc etc. Iemand uit de Handbalstraat, die alweer best gezien had dat hij niet voor de poort mocht parkeren, maar deze keer wel degelijk een boete van de agent kreeg (“voor niets kunnen we niet afkomen, hé meneer“).

Het begint saai te worden.

takelen (4)

Ge houdt het niet voor mogelijk. Weer een buitenlander, alweer van Het Hotel, nen Hollander deze keer.

Het moet gezegd, de jongeman van Het Hotel (Jens) was zeer vriendelijk en behulpzaam (dit geheel in tegenstelling tot zijn vrouwelijke collega). Er waren twee wagens van hetzelfde type, met dezelfde kleur, met verschillende nummerplaat, maar beide uit Nederland, behorende aan mensen die voor hetzelfde bedrijf werken. Bij de eerste klant klopte de nummerplaat niet, bij de tweede gaf het bezet.

“Als u mij uw telefoonnummer achterlaat, dan bel ik u op als ik hem te pakken krijg,” zei Jens. “En ik zorg er in elk geval voor dat ik voor 19u iets laat weten.”

We zaten net terug buiten. “Hij komt eraan, meneer. Binnen de minuut is die wagen weg. Nogmaals onze excuses voor het ongemak.”

En wat denkt ge? De man, wiens beschrijving ik u verder ga besparen, stapt in volle collère naar zijn voertuig, bemerkt de papiertjes die ik op zijn venster heb geplakt (“Verkeerd geparkeerd! Dank u om in het vervolg niet meer voor onze poort te parkeren.” en “Proficiat! U bent egoïst van de dag. Volgende keer wordt u onverbiddelijk weggetakeld.”), en wordt zo mogelijk nog woester. Hij krabt de stickers van zijn wagen (niet eenvoudig, ze plakken nogal goed), en stapt verbolgen naar onze poort, waarachter ik ondertussen heb postgevat.

De stickers bonkt hij woedend tegen de poort, waarop ik de deur opentrek, en hij wit wegtrekt. Deze keer was er geen agent om mij in te tomen, dus stak ik maar meteen van wal, terwijl meneer zich naar zijn wagen terug haastte.

Of hij soms blind was? “Nou, dat is toch gewoon een parkeerplaats, toch?” Of hij misschien liever 250 EUR betaalde voor zijn arrogantie? “Nou, in Nederland plakken ze gewoon een stickertje hoor.” En of ze daar allemaal dan zo onbeschoft waren?

Hoe meer weerwerk hij bood, hoe sneller ik mijn vragen op hem afvuurde. Toe, scheer u maar weg, sneerde ik hem nog toe, nadat ik de stickerpropjes naar zijn hoofd had gesmeten.

Soms ben ik een échte held.

takelen (3)

Stond er deze nacht toch weer geen mispunt voor onze poort zeker? Een Duitser, dus wellicht verbleef hij in Het Hotel. Het was een tijdje geleden, én ik had geen zin om mijn nachtrust te laten, dus hoopte ik er maar op dat hij tegen vanochtend zou verdwenen zijn.

Helaas. Den Duits (ze zullen het wel nooit afleren) hield deze ochtend nog steeds mijn poort bezet. Hij verbleef inderdaad in Het Hotel, werd op verzoek van de politie wakker gebeld (part 3), en kwam, met de slapers nog in zijn ogen, en met zeer grote tegenzin, zijn wagen verplaatsen. “Ge hebt geluk, meneer, want normaal gezien kost het u in totaal 250 EUR voor sleepkosten en boete,” waarschuwde de agent.

Hij meesmuilde: “Ja, aber ich hatte es gesehen.”

Ex-fu*ckin-cuse-me? De *** had het gezien dat hij niet voor de poort mocht staan, en had er zich toch voor geplaatst?

De agent negeerde hem. Nee, hij zou geen boete krijgen, want voor de toeristen moet ge vriendelijk zijn, en bovendien had hij zijnen opschrijfboek niet mee. Nog een prettige dag meneer.

Proper maat, zeer proper.

takelen

Sommige entries beginnen aldus: het moest er een keer van komen. Dit weekend was het bijzonder erg geweest; er is een duidelijk crescendo waarneembaar sinds de Albertlaan (langs onze kant) opnieuw werd opengesteld.

Zondag heb ik minstens vier mensen van de plaats voor onze poort moeten wegjagen. Vier keer, en dat zijn dan die keren waarin ik toevallig uit het raam aan de voorkant keek of Henri, die vruchteloos trachtte de werken vlakbij het station in de gaten te houden. Vermoedelijk zijn het er dus meer geweest.

De vijfde keer waren we te laat. Het was een Fransman, met een (zeer volumineuze) bestelwagen bovendien. Niks aan te doen.

Iets voor tien (de Star Academy Live Show was net afgelopen), wou ik nog even nakijken of de onverlaat onze poort al had vrijgegeven toen ik op straat beweging zag. Een paar huizen verder moest een buurman de politie hebben gebeld, en was ondertussen een takelwagen, geflankeerd door een agent van de gemotoriseerde politie, een wagen aan het verwijderen. Daar was mijn kans.

– Hm. Excuseer, meneer. Maar als u hier klaar bent, zou u dan ook de wagen voor ónze poort willen verwijderen alstublieft? vroeg ik heel opportunistisch aan de agent.

“Wel ik draai momenteel al overuren, maar als ú nu naar de 101 belt, dan roep ik ze tegelijkertijd ook op, en dan komt er straks iemand van mij overnemen. Binnen de tien minuten staat die ploeg hier dan.”

Die tien minuten werden er gemakkelijk veertig, maar toen dienden zich twee agenten aan, die eerst nog –zonder gevolg– het nummer probeerden te bellen dat op de zijkant van de camionette stond, daarna het hotel wat verder in de straat bezochtten, een takelwagen bestelden, en en passant nog een fietser tegenhielden omdat die zonder licht reed.

Rond half twaalf was het zover, en gaf er niet één, maar gaven er twee takelwagens present om de onverlaat weg te slepen. Twee, want de bestelwagen stond langs beide kanten geflankeerd door andere voertuigen, en zo’n bestelwagen kan je niet gauw in 1-2-3 met een autokraan de lucht in takelen. Al snel werd er voor geopteerd een pastelgroene BMW Sedan (3 of 5 serie) uit zijn wettelijk correcte verblijfplaats te tillen, en tijdelijk op een van de takelwagens te stockeren. Ondertussen stond de halve Albertlaan veilig van achter het raam de actie(s) gade te slaan.

De tweede takelwagen was achteruit de straat opgereden, positioneerde zich schuin achter de bestelwagen, waarop tussen beide een stalen kabel werd gespannen, en voor je fahrvergnugen kon zeggen, bevond het ding zich op de laadwagen.

“Ze zouden hier toch duidelijke markeringen moeten aanbrengen hé meneer,” zeiden de agenten nog unisono, voor ze hun blauwe zwaailicht aanzetten. “Enfin, u belt maar als er zo nog een is. Nog een goede nachtrust gewenst.”

albertlaan

Hm. Ik kon toch moeilijk de eer aan Huug laten *grijns* Aldus, mede onder het mom Flickr wat verder te testen, heb ik vanochtend samen met Henri (op weg naar de GB aan het Hendrikaplein) nog snel wat foto’s genomen.

Toen we gisteren de werken voorbij gingen, waren ze net een geprefabriceerd tramspoorpaar van zo’n oplegger aan het takelen. Helaas (bij verschrikkelijk hoge uitzondering) had ik mijn fototoestel niet bij me. Geen nood, want zoals u kan zien, hebben ze nog een hele weg te gaan.

Kwestie van er geen millimeter naast te zitten:

We hadden toch een beetje geluk, ze hadden net beton gegoten tussen de sporen (de afwerking volgt later).

Voila. En ik heb de banner van het weblog nog maar eens aangepast. (’t Was weer een tijd geleden.)

opties

Sinds iets voor negen vanochtend tot ongeveer een half uur geleden, heb ik vandaag geen seconde binnen doorgebracht (een paar winkels niet te nauw genomen). Ontbijten bij Bloch, een e-mailadres gaan halen bij de fnac (om een klacht naar toe te sturen), op het gemak de Veldstraat door, middagmaal op het terras bij de Sarabande, een ijsje in de Kortedagsteeg, naast Romain op het terras van de Marimain in de Walpoortstraat, Bal in de Straat hier om de hoek. Een zongevulde dag.

Zonder het te weten, heb ik i.’s raad opgevolgd: in het naar huis komen, zijn we in de Koningin Elizabethlaan (aan het station) in de Limerick binnengestapt. “Goh, ik ben op zoek naar dat boek van dingske, Koebla, dacht ik, maar ik ben de naam kwijt. En iets Frans, niet te moeilijk van taal, ik heb Grangé al gelezen, en dat lag me wel, maar ook Claudel. Tsja, zoiets hé.” En even later stond ik terug buiten met Bart Koubaa’s Lucht, en Un long dimanche de fiançailles van Sébastien Japrisot (nee, ik heb de film nog niet gezien). Daarmee weet ik meteen waar ik in het vervolg mijn boeken ga halen.

(Voor strips meed ik sowieso al de fnac, die komen in 90% van De Poort. Waar ik vandaag de box met de eerste twee delen van The Complete Peanuts heb meegebracht.)

Hoewel ik altijd al tevreden ben geweest over het departement ‘Klassiek’ in de fnac, ben ik nu nieuwsgierig geworden naar de eventuele alternatieven. Vandaar: weet er iemand waar je klassieke CDs kan vinden in het Gentse? En jazz? Ik weet dat er in Antwerpen een zeer goede jazzwinkel is, maar in Gent? Iemand?

stand: 5-3

Vijf dagen geleden werd de hernieuwde Albertlaan langs onze kant terug voor het autoverkeer opengesteld. Vijf dagen.

Op die vijf dagen zijn maar liefst drie automobilisten erin geslaagd een ganse dag (tot een stuk in de nacht of de vroege ochtend) hun wagen voor onze (garage)poort te laten staan. Alledrie Nederlanders, vermoedelijk op bezoek in het hotel wat verderop in de straat.

Niet dat ze behulpzaam zijn, daar in dat hotel: “tjsa, dan laat u ze wegslepen hé meneer.”

– En als ik u nu de nummerplaat van die wagen geef, kan u dan niet nakijken van wie de wagen is?

“Ah. Maar zelfs al hadden wij die informatie, meneer, en ik zeg niet dát wij die hebben, dan nog kunnen wij de identiteit van onze gasten niet vrijgeven.”

– Dat vraag ik ook niet. Ik zou het enkel op prijs stellen als u die mensen zou willen verzoeken hun wagen te verplaatsen, zodat wij boodschappen kunnen doen.

“Dat kunnen wij niet doen meneer.”

Om de muren van op te lopen. De politie bellen haalt geen zak uit, dan mag ik hier nog thuis zitten wachten tot ze tijd hebben om die wagen weg te slepen –en ik zou maar al te goed kunnen begrijpen dat dit voor hen geen prioriteit is. Dus hebben we maar de (schoon)ouders opgetrommeld om onze boodschappen thuis te krijgen.

Zo kan het wel niet verder. OK, we gebruiken onze wagen niet vaak, maar ik hanger liever niet af van anderen om hem te kúnnen gebruiken. OK, de straat is pas heraangelegd, en de parkeerplaatsen zijn daardoor nu op zo’n vijf meter van de gevels verwijderd, maar zelfs een slechtziende (Nederlander) kan een poort vanop die afstand wel herkennen.

Misschien bel ik morgen maar eens naar Gentinfo: Een suggestie om uw buurt aangenamer of veiliger te maken? Gentinfo bezorgt uw suggestie aan de juiste stadsdienst.. Of rechtstreeks naar het parkeerbedrijf. Kunnen ze niet een soort markering op de plaats-voor-de-inrit aanbrengen?