Categorie: dokter! dokter!

ge zult maar ziek zijn

“En? Genezen?”

– Jaja, nog een beetje koppijn, maar anders gaat ’t wel. De dokter had wel geen ziekenbriefkes meer, dus hij heeft mij dit gegeven (duwt alternatief briefke van artsenorganistie in de richting van de HR juffrouw).

“Haja. Dat kan niet hé. Gaat maar een nieuw halen.”

– …

DS: Ziekteverzekering. Geen ongewone artsenbriefjes aannemen.

Patiënten mogen geen ongewone artsenbriefjes voor het ziekenfonds aannemen van hun huisarts. Die briefjes zullen niet aanvaard worden door de ziekenfondsen. Dat zeggen de toplui van de ziekteverzekering en van het ministerie van Financiën.

Een Vlaamse artsenorganisatie had voor zijn leden eigen briefjes ontworpen omdat de overheid er maar niet in slaagt nieuwe briefjes te drukken voor de artsen. Blijkbaar kan alleen de drukkerij van het ministerie van Financiën die biefjes drukken, en daar was een pers uitgevallen. Dat sleept al maanden aan. Veel artsen zitten zonder briefjes. En zonder briefjes, kunnen hun patiënten hun kosten niet recupereren bij het ziekenfonds.

[…] Opgelost, is het probleem nog niet. Dat kan nog even duren, zo blijkt. Al vragen veel artsen zich af waarom absoluut de drukkerij van het ministerie van Financiën het monopolie moet hebben en behouden op het drukken van deze briefjes. “Heeft België geen andere drukkerijen?”

België ten voeten uit, of werd het probleem overschat?

[Update:] in DM: Vanaf vandaag installeert Financiën een speciale lijn waar artsen die bijna door hun voorraad heen zitten terecht kunnen. Zij krijgen dan voorrang en ontvangen normaal gezien binnen tien dagen getuigschriften. De lijn is gratis.

umbilical

Geen EHSAL voor mijn kind. Of toch op zijn minst geen studies gezondheidszorg aldaar.

De EHSAL help u de navelstreng door te knippen, moeten ze gedacht hebben. Maar wat te denken van een school die nog niet eens weet waar de navelstreng met het kind verbonden zit?

de navelstreng?

Onder de navel, jawel.

(“Associatie KUL“; hopelijk doen ze er toch maar niet te veel stamcel onderzoek met navelstrengbloed.)

populisme

De kleinste gemene deler. Judge Judy, daar doet Recht van antwoord mij nog het meeste aan denken. Het volk opjutten, de mensen onderbreken, de meest populaire naar de mond praten, cafépraat verkopen; álles behalve nadenken, onderbouwen, of uitdiepen.

Laten we maar eens kijken naar het debat over het loon van de artsen-specialisten, klonk het hier. Het wát? Debat? “Artsen verdienen te veel, hé meneer Moens,” vroeg de seksuologe uitdagend. “Artsen verdienen niet te veel Goedele.” Over, en weer, over, en weer, over, en weer. Een ping-pong spelletje waar de échte cafébaas (Stevaert) heel rustig bij bleef. Dat sierde hem tenandere.

Stevaert was waarschijnlijk naar Vilvoorde getrokken omdat hij het nu eenmaal politiek verplicht was, en met de gedachte alles mooi over zich heen te laten gaan, rustig zijn standaard argumenten opdravend. En dan zetten ze daar een moegetergde en heetgeblakerde Moens tegenover. Ze hebben tenslotte een programma te maken bij VTM. Vol spektakel en sensatie, want hadden ze echt willen informeren, dan hadden ze de mensen volzinnen laten gebruiken, en misschien ook wel één van die onderbetaalde specialisten erbijgehaald, zoals een pediater of een gynaecoloog (dag buurman), ipv van een klinisch bioloog en een cardioloog.

Zeer spitsvondig was het ook, de huisarts te laten opdraven, wiens vrouw net een vreselijk verkeersongeval had meegemaakt en slechts nipt door ’s mans collega-specialisten werd gered. Mijn sympathie voor wat die mensen hebben meegemaakt, maar wat daar nu de relevantie van was? (Ook dit kon Stevaert niet uit zijn lood slaan. Pech voor de VTM.)

Een non-event. Ik ben niks wijzer geworden, waarmee ik bij deze, en met gerust hart, Liekens terug naar het gat in mijn geheugen mag verbannen.

verantwoordelijkheid

Het zijn toestanden. Dan gaat ge naar het ziekenhuis, sterk tegen uw goesting, want zeg nu zelf, voor uw plezier gaat ge daar niet naar toe, wordt ge geöpereerd, en dan wilt ge natuurlijk zo snel mogelijk weg. Ah ja, hoe zoudt ge zelf zijn. De dokter ziet dat natuurlijk weer anders, ge zijt nog niet volledig genezen, zegt hij, maar kom, ge voelt u goed, zo goed, dat ge bijna een door de gang wilt dansen om de dokter van uw gelijk te overtuigen. Dat zal wel, dat die u nog in het ziekenhuis wil houden; hoe langer gij in ’t ziekenhuis blijft, hoe voller hun zakken worden gevuld. Maar niet met u, gij wilt naar huis, dus ge gaat naar huis.

Tot er thuis complicaties optreden, en ge u twee dagen later toch weer slechter begint te voelen. Want ja, misschien hebt ge uzelf een beetje overzet, dienen eersten dag. Misschien waart ge toch maar beter niet te voet naar de Delhaize gewandeld, en dan met vier zaken beladen teruggekeerd. ’t Was niet zover, en die nieuwe heup, die moet toch gerodeerd worden. Bovendien is het toch ook niet schoon van de dokter, dan had hij u maar niet naar huis moeten laten gaan.

Want dat is het toch weer allemaal hé. Meneer den dokter zegt, ja gaat dan maar naar huis, ik kan u hier toch moeilijk opsluiten, maar ondertussen zit ik met de gebakken peren. Straks mogen ze mij terug opensnijden, en kan gans de miserie van voor af aan herbeginnen. Godverdomme. Zie mij, ik geraak met moeite uit mijnen zetel. Zelfs met mijn kruk.

Frans heeft gezegd dat ik mij zo niet mag laten doen. En dat de dokter mij zo niet had mogen laten gaan, want dat hij goed wist dat ik nog verzorging nodig had. Ge zoudt hem beter een proces aandoen, dat waren zijn exacte woorden.

Ziekenhuis verlaten doe je het best met afspraken (DS 18/01/2005) —als PDFke

et pour les wallons

Het is goed voor een nobody zoals uw dienaar op een onbetekend weblogje voor een beperkt publiek wat keet te schoppen en (ander)halve waarheden te verkondigen goed voorzien van de nodige grootspraak. Maar van een minister –een persoon in openbaar ambt– verwacht men toch enige nuance.

Demotte zelf interpreteert de stellingname van de Vlaamse ziekenhuizen als “een weigering te besparen, ofschoon er ook in Vlaamse ziekenhuizen af en toe iets mis gaat, zie Dodoens”

Neem dan eens een voorbeeld aan dit:

SP.A-voorzitter Steve Stevaert zegt dat hij “ondubbelzinnig gewonnen is voor het gelijk leggen van de lat en voor het wegwerken van onverantwoorde verschillen”, maar dat het onjuist is “alles te reduceren tot het communautaire: de prijzen van de geneesmiddelen zijn te hoog in noord en zuid”.

(Al zou Stevaert zichzelf niet zijn als hij dit er niet aan toevoegde: Bovendien, merkt hij op, zijn er ook verschillen tussen Vlaamse ziekenhuizen: “Waarom zijn de Limburgse goedkoper dan de andere ziekenhuizen in Vlaanderen?”)

De Staten-Generaal van de Vlaamse Ziekenhuizen (een primeur in ons landje) zette hun beweringen kracht bij met de volgende cijfers:

Ze staafden hun stelling met cijfers. In de medische beeldvorming moet volgens de minister 23 miljoen euro bespaard worden. Als men het ‘Vlaams profiel’ oplegt aan alle ziekenhuizen, wordt meteen 49 miljoen euro bespaard. Voor de klinische biologie wordt het budget met 12,8 miljoen euro overschreden. Als de Waalse en de Brusselse ziekenhuizen zouden werken zoals de Vlaamse, wordt 59 miljoen bespaard. Zo vonden ze op een drafje 130 miljoen besparingen.

Niemand verwacht dat Demotte beweringen zomaar aanneemt, maar wel dat hij er zich ontvankelijk voor stelt. Ik heb van Maerlant al genoeg horen opdreunen (Wat wals es Vals es) door de flaminganten.

scholar

Een nieuwe search engine van Google (in beta): Google Scholar.

De engine zoekt alleen in academische teksten (journal articles, theses, books, preprints, and technical reports across any area of research). Een search op “human genome” geeft via de gewone Google zo’n 2.810.000 resultaten. Met de Scholar versie krijg je er slechts 129.000

Allemaal academisch relevant natuurlijk.

Lees er meer over in het artikel bij Nature: Scientists get their own Google

(Pas maar op: straks telt een wetenschappelijk artikel pas mee voor de Science Citation Index als het in Google Scholar opgenomen is.)

sanctuary

California here I come? Basis voor alle wetenschap(pers) en vrijdenkers? De uitslag van het referendum van dinsdag lijkt alvast een stap in de goede richting: Californië voor onderzoek stamcellen.

De bevolking van Californië heeft dinsdag in een referendum ingestemd met extra geld voor menselijk embryonaal stamcelonderzoek. Die uitslag is een belangrijke nederlaag voor president George W. Bush, die een uitgesproken tegenstander is van dergelijk onderzoek.

Al heeft het natuurlijk wel weer (meer) met geld, prestige en een behoud van voorsprong (en macht) te maken.

Amerikaanse wetenschappers hopen dat Californië dankzij de uitslag van dit referendum een prominente rol kan opeisen op dit onderzoeksterrein. Zij hebben in de afgelopen jaren gewaarschuwd dat Amerika zijn positie op het vlak van embryonale stamcellen dreigt te verliezen aan landen als Groot-Brittannië, Israël en China. “Dit is een overwinning”, zei vanmorgen Paul Berg, hoogleraar aan de universiteit van Stanford tegen het persbureau AFP. “Wetenschappers uit Amerika en elders in de wereld die worden gehinderd in hun onderzoek zullen zich nu in California willen vestigen.”

Vooruitgang? Overwinning? Hmm.

basisgeneeskunde

In een (slecht gestructureerd) schrijven wordt gepleit om de duur van de basisopleiding geneeskunde terug te brengen van 6 jaar naar 7 jaar.

De structuur van het onderwijs maakt het mogelijk de doelstellingen voor de opleiding tot basisarts in zes jaar ruimschoots te bereiken, zonder kwaliteitsverlies (wat uiteraard een eerste vereiste is). Dat is zeker mogelijk nu de vervolgopleidingen tot huisarts en specialist meer en meer academisch onderbouwd zijn.

Feitelijk begint de driejarige interuniversitaire huisartsopleiding nu al in het zevende jaar arts. Maar de specialisatieopleiding start pas na zeven jaar. Als deze opleiding, net zoals de huisartsopleiding, gedeeltelijk interuniversitair georganiseerd zou worden, zou dit zevende jaar perfect geïntegreerd kunnen worden in de vier tot zes jaar durende vervolgopleiding tot specialist.

Kan ik inkomen. Het lijkt mij echter absoluut niet nadelig voor een specialist om dat ‘verdoken’ eerste jaartje opleiding tot huisarts mee te maken. Kwestie van toch laar al eerst met de practische basis kennis te maken voor ze zich verder gaan specialiseren. Het lijkt mij echter absoluut niet nadelig om dat ‘verdoken’ eerste jaartje voortgezette opleiding mee te maken. Bekijk het als een verdere oriëntatieronde.

En toegegeven, de opleiding duurt lang, heel lang, vooral indien men daarna nog eens gaat specialiseren. Langer wordt het nog indien men daartussen of daarna een doctoraat aflegt wat nog eens drie tot vier jaar aan het curriculum toevoegt.

Maar waar wringt nu eigenlijk het schoentje?

Komt men tot een zesjarige basisopleiding, dan blijft de totale opleidingsduur van negen jaar tot huisarts onveranderd en wordt de specialisatieopleiding met één jaar ingekort tot tien à twaalf jaar. Het blijft een lange opleiding, maar op die manier wordt de vervolgopleiding één jaar vroeger gehonoreerd (men verwerft een inkomen na de zesjarige basisopleiding). [mijn bold]

En om heel eerlijk te zijn, kan ik daar nog meer inkomen (en van meespreken). Maar tegelijkertijd zou ik er toch voor willen pleiten om dit op een andere manier aan te pakken. Ik ben er namelijk niet zo van overtuigd, in tegenstelling tot de schrijvers van het opiniestuk, dat een inperking van zeven naar zes jaar zonder kwaliteitsverlies kan verlopen. Tenzij we de opleiding van specialist en huisarts verlengen natuurlijk –met een algemeen oriëntatiejaar bvb. Tenzij we de opleiding van specialist en huisarts laten voorafgaan door pakweg een algemeen oriëntatiejaar.

tetanos

“Allez, gaat gij mij nu die tetanos-shot geven?”
– Huh? Wie is hier eigenlijk den dokter?
“Ik kan het toch moeilijk aan mijn eigen geven…”

Eergisteren kreeg ik van mijn privé arts mijn tienjaarlijkse tetanos inenting (tegenwoordig samen verpakt met een gelijkaardig voorbehoedsmiddel tegen difterie). Het leek mij toen opportuun: het medicijn lag al een week of zo in onze ijskast te onderkoelen, en ik was net daags tevoren begonnen aan de ‘groten opkuis’ van onzen hof (meer daarover later –denk ik). Kortom: tetanosrisico’s alom (let op het subtiele binnenrijm).

Even de broek afsteken, ’t klein kind uithangen uit schrik voor de prik, niks gevoeld, en gelijk nen groten in den hof gaan verderwerken. (Maar geen lekstok gekregen van mevrouw den docteur.)

Toegegeven, Tessa kon moeilijk in haar eigen derrière gaan prikken. Ik al evenmin, om eerlijk te blijven: als het dan misgaat, kan ze immers niet overnemen en corrigeren. In de arm dan maar.

– Enne, hoe diep moet ik steken?
“Intramusculair.”
– Jaja, en hoe diep is dat?

“Nijp mijn vel hier zowat samen, kijk zo, en dan reinigen met ontsmettingsalcohol, en dan steken.”
– Errrr…
“Och, ’t is al goed, geef hier…”

Naald erin, vaccin in de spier, naald eruit.

“En nu nog ne keer duwen, en wat wrijven, zodat het middel wat verdeeld wordt. Allez, zo.”

Eh voila, gedaan. En anders dan ne keer in haar vel genepen en met een watteke vol ontsmettingsalcohol gewreven, heb ik niks gedaan.

“Broekschijter,” zei ze nog net niet, maar ik zag het haar zo denken.

mug mug

Tsja. Voor de mensen die zich zouden afvragen wat er gebeurt als de MUG in een ongeval betrokken raakt: dan sturen ze gewoon een andere.

Gisteren was het zover: Tessa was als MUGarts opgeroepen voor een ‘gebeurlijk ongeval’ ergens ten lande, en voorwaar, op een van de stillere wegjes ten westen van Gent, raakte hun voertuig in een ongeval betrokken.

Resultaat: MUG perte totale (ander voertuig ook, denk ik), en alle inzittenden in min of meerdere mate gewond. In Tessa’s geval een whiplash, dus ze is vijf dagen thuis, en zit hier te niksen met zo’n dikke halsband.

(En nu weet ik ook wat het is een telefoon te krijgen: “liefje, ik heb een ongeval gehad…”)

Het had allemaal veel erger kunnen zijn (pleegt men dan te zeggen).