Categorie: computers & internet

foutje

Gisteren had ik het nog maar over mijn naamgenoot, en ik vreesde al dat ik, gezien de geringe opslagruimte bij hotmail, berichtjes zou moeten verwijderen.

Vanochtend vind ik echter dit in mijn inbox:

In onze bezorgdheid naar permanente verbetering van de gebruikerservaring zullen we de opslagruimte van je MSN® Hotmail®account van 2 MB naar 250 GB vergroten, en de grootte van de bijlagen van 1MB naar 10MB aanpassen. En dit volledig gratis natuurlijk! [mijn bold]

Woehoe! 250 GB. Tweehonderd vijftig gigabyte! Gratis en voor niets. Eat this, gmail.

Hmm. Twee paragraafjes verder staat er echter:

Als je over meer dan 250 MB wil beschikken of als je grotere bestanden (zoals meerdere videos, presentaties of liedjes) wil versturen dan zou MSN Hotmail Plus, met zijn 2 GB opslagruimte en 20 MB voor bijlagen, een betere oplossing zijn. [mijn bold]

250 megabyte. Ah.

interessant

Vooral de geschreven pers (cfr DS, DM) ontfermt zich over het mysterie van de Piano Man (02). De Piano Man, zo u het heeft gemist, liep begin april in Sheerness (Kent) rond, in een keurig, maar doorweekt pak, volledig in de war, en zonder enige indicatie van identiteit. Toen hem een blad werd aangereikt om zijn naam op te schrijven, tekende hij een piano, en toen hij naar een piano werd gebracht, speelde hij uren na elkaar de ene compositie na de andere.

Deze middag leek de oplossing eventjes dichterbij (‘Piano Man’ said to be French street musician), maar de ‘Franse straatmuzikant’ blijkt maar een van de meer dan driehonderd mogelijke identiteiten te zijn die worden nagegaan (Piano Man Theory ‘Neither Proven Nor Discounted’).

Even zelfs werd de man –nadat hij niet alleen een piano, maar ook een Zweedse vlag had getekend– verward met de Zweedse pianist Martin Sturfalt (26), who has homes in London and Stockholm. But Sturfalt said from Sweden last night: “It is not me.”

Ondertussen heeft Remmery een nieuwe dreigbrief ontvangen, wordt er schoon schip gemaakt met rokers in de ambtenarij, en wordt ook de strijd aangebonden met fietsterroristen.

Het gaat vooruit in de maatschappij.

Godver. Dat komt ervan als ge nog rap een cut & paste doet en op publish drukt alvorens naar een laatste vergadering te spurten. Ik had hier een ander einde aan gebreid, maar het zal ondertussen wel ergens op ’t werk verloren gegaan zijn.

persoonsverwarring

Het is u waarschijnlijk ook al overkomen, zij het als zender dan wel als ontvanger. Deze keer bevind ik mij aan het onvangende eind. (Ik hou mijn relaas zo discreet mogelijk –al is het niet onmogelijk te achterhalen over wie het gaat.)

Sinds ik opnieuw over een hotmail account beschik –louter ende allene om deel te kunnen nemen aan MSN Messenger— ontvang ik berichten bestemd voor een Franstalige (achter)naamgenoot (wiens eerste letter van de voornaam ook al gelijk is aan de mijne).

Het begon met een obscure opmerking, die ik eerst als spam beschouwde:

Charlotte ex – de Sagazan a lu ton book, nice, non ?
cf comments plus bas

Met in die comments:

Juste un petit mot pour te dire que j’ai lu avec bcp de plaisir le roman de ton papachéri. J’ai trouvé ca tres sympa et ca m’a fait marré de retrouver des tas de choses que j’ai tellement entendu par toi, genre St cast, la belle menuière, la pointe de la garde, Rome, la passion pour le Golf, …

Zo ontving ik achtereenvolgens een aantal familiefoto’s, een uitnodiging voor deelname aan een persconferentie:

Nous vous prions de trouvez ci-joint l’invitation à la conférence de presse au sujet du référendum sur la Constitution européenne en présence de Monsieur Valéry Giscard d’Estaing.

en een kladversie voor een oproep van een Europese lobbygroep, voorzien van een ganse hoop ronkende Franstalige namen (Nous partageons au moins 54 valeurs fondamentales.).

Nu blijkt dat het boek bestaat, en dat de naamgenoot een niet onbelangrijke positie bij Le Figaro bekleedt. Was mijn Frans goed genoeg, ik schreef hem een briefje.

tube

Richard Box creëerde Field, een installatie van 1.301 TL-lampen in een veld in Bath (was te bezichtigen van 15 feb tot 6 maart), gevoed door de electrische velden gegenereerd door de overhangende electriciteitskabels.

In The Guardian: How does this field of lights work?

Richard Box, artist-in-residence at Bristol University’s physics department, got the idea for the installation after a chance conversation with a friend. “He was telling me he used to play with a fluorescent tube under the pylons by his house,” says Box. “He said it lit up like a light sabre.”

Box decided to see if he could fill a field with tubes lit by powerlines. After a few weeks hunting for a site, he found a field, slipped the local farmer £200 and planted 3,600 square metre with tubes collected from hospitals.

een veld vol buizen

Ook grappig (Pylon Ambient Energy Lights Fluorescent Bulbs):

As you walk up to the tubes, which are buried in the ground by about 6 inches, the tubes go out. When you move away they light up again. This is because your body is a better conductor of the electromagnetic radiation than the air is, so your body shorts out this potential to the ground.

Gevonden via Mo(nu)ments

boullée

Een post over Étienne-Louis Boullée kan ik toch zomaar niet laten links liggen.

Boullée was het onderwerp van mijn eerste Greenaway film, The Belly of an Architect, die voor mij de wereld van Peter Greenaway, Wim Mertens, Michael Nyman, Les Disques du Crépuscule en het minimalisme ontsloten.

newton mausoleum

Vergaap u even aan de afbeeldingen bij Giornale Nuovo, en als u meer over Boullée wilt weten, kijk dan ook eens naar de (korte) entry bij Wikipedia. Heerlijk.

ernest (bis): from hero to zero

‘Cringe‘, was eigenlijk ook een goede titel geweest, of ‘de vuile was buitenhangen’.

Het kan best zijn dat Pascal Vyncke zich heeft overgegeven aan wat mogelijks kan omschreven worden als bedenkelijke praktijken. Het kan evengoed zijn dat dit alles een storm in een glas water is, dat er een paar mensen zijn die zich de bal van voor hun neus hebben laten wegkapen, en die zich daarmee nog niet hebben kunnen verzoenen. Dat is allemaal begrijpelijk; het is des mensen eigen (een uitdrukking die ik tegenwoordig wel meer hoor).

Maar in al mijn arrogantie wil ik toch even verzoeken om die vuile was binnenskamers te houden. Wat moet je in godsnaam denken als de chef binnenland van DS, Michel Vandersmissen, in een edito bij het onderdeel De Grootste Belg, in een reeks waarbij elke andere Belg de hemel wordt ingeprezen, volgende kleinzierige bijdrage levert:

  • Minder prettig wordt het als je zoiets voor jezelf doet. Dan wordt het wel een beetje zielig.
  • Enfin, zoals de zaken er nu voorstaan, is die fan van het eerste uur gewoon zijn oma.
  • Pascal Vyncke knutselde op zijn veertiende zijn eerste website in mekaar. Tja, je moet wat in je vrije tijd als je niet kunt voetballen.

Ugh? Context? Vlaamse kwaliteitskrant? Het zou niet misstaan in Privé of Story of Dag Allemaal, maar in De Standaard? Een minimum aan objectiviteit alstublieft. Het lijkt wel pus uit pas uitgeknepen puberpuisten.

Dergelijke onzin wil ik nog wel op het internet lezen (of zelf neerschrijven, hoor ik u suggereren), maar alstublieft niet in de krant. En zoek er maar niet naar, ik spreek me niet uit over Vyncke; maar een krant als De Standaard mag dringend opnieuw gaan bewijzen dat ze kwaliteit brengt.

the importance of being ernest

Het gaat van kwaad naar erger met De Grootste Belg. Dat de verkiezing meer en meer tot een populariteitswedstrijd verwordt, was al langer duidelijk, maar het Dag Allemaal-gehalte is er de laatste tijd weer met een sprong op vooruit gegaan. Eerst was er de hetze rond de benoeming van Eva Pauwels, en nu smijt de redactie van DS nog maar eens een steen in de modderpoel. Panem et circences.

Wie is Joke Staerlinck? (DS 29/04 – PDF); Pascal of oma Vyncke? (DS 02/05 – PDF); Heeft oma Vyncke het gedaan? (DS 03/05 – PDF)? (ijverig overgenomen door de redactie van DM overigens, voeg ik er maar aan toe, voor iemand mij van DS-bashing beschuldigt).

Blijkbaar in gang gezet door Radio 1 tijdens het programma De grootste Belg, trok de redactie van DS on-line alle truken uit de internetdoos open om te achterhalen wie zich schuilhield achter de naam Joke Staerlinck. Familienamen, schuilnamen, e-mail adressen, IP nummers, computernamen, Clarice Starling, alle passeerden ze uitgebreid de revue in de Vlaamse kwaliteitskrant.

De on line-redactie ploos daarom de technische gegevens uit die meegestuurd werden met deze e-mails. Wat blijkt? De mailtjes van Joke Staerlinck werden verstuurd vanop dezelfde computer als die vanwaarop Pascal Vyncke een tijd geleden een e-mailtje naar de redactie stuurde (voor de liefhebbers: PV1800).

De geëtaleerde kennis boekte resultaat, want, gisteren reeds, naderde de zoektocht naar Joke Staerlinck […] zijn ontknoping. […] “Mijn oma”, zegt Pascal. Niet dat de erudiete redactie van DS on-line in een dergelijke voor de hand liggende val trapt, want de 72-jarige oma Vyncke, die ze diezelfde namiddag nog aan de lijn kregen, klonk danig overstuur. Bovendien herinnert ze zich haar pseudoniem niet naar behoren, bedient ze zich eigenlijk van een ander alias, komt haar schrijfstijl niet overeen met die van een senior, en is ze eerder ’s nachts dan overdag actief. Eigenlijk is het allemaal Pascal Vyncke zelf, impliceert DS, al zal je hen, als gedegen journalisten, dergelijke roddels niet horen uiten.

Best grappig, al dat gesjoemel achter de schermen, en op een of andere weblog zou het waarschijnlijk niet misstaan. Want, kijk, ook op de site van De Grootse Belg wordt er over de Zaak Vyncke bericht. Alleen ziet men daar de absurditeit van dergelijk detectivewerk iets beter in.

Groothartig sluit Bart Van Belle af: Voor ons is de zaak gesloten. Wij gaan gewoon op zoek naar de Grootste Belg. Wat was dat alweer over die apophase? (Of is het een paralipsis? Of zelfs een zorgvuldig opgebouwde proslepsis?)

ambetant

Daar word ík nu ambetant van: wil ik op mijn gemak de nieuwe buit naar mijn iPodje uploaden (en dus eerst in iTunes importeren), en dan word ik met het volgende geconfronteerd:

itunes window

Zodra het maar naar klassiek riekt, gaat het de mist in de song names en de artist. En ik weet niet of het aan iTunes dan wel aan Gracenote (CDDB) ligt.

not a chance in hell

Voor wie het zich afvroeg (en ook voor u, die er helemaal geen zin in heeft), en voor wie straks moeite zou hebben de slaap te vatten; de “simpele redenering” waar ík daarnet mee in slaap ben gevallen, komt uit het artikel We leren kinderen hun gezond verstand te negeren (DM 2/05/05).

“We vroegen leerlingen uit het hoger middelbaar hoeveel kans ze maakten op een zes als ze twee keer na elkaar met een dobbelsteen mochten gooien. Een kans van twee op zes, dacht de meerderheid en dat klopt niet.”

[…]

Hoe zit dat trouwens met die dobbelsteen? Van Dooren: “Als je één keer gooit, heb je één kans op zes. De truc is dat je de redenering dan moet omdraaien: de kans om geen zes te gooien is vijf op zes. Tweemaal na mekaar geeft dat 25 op 36. Als je twee keer na mekaar mag dobbelen, heb je dus 11 op 36 of net geen twee kansen op zes op het cijfer zes. Ik heb het zelf ook even moeten navragen, ja.”

Voor wie het liever in het Engels uitgelegd krijgt, is er Dice and the Laws of Probability.

(Het artikel in kwestie als PDF.)

stokske (the newspaper version)

Ook de kranten hebben een stokje. Alleen loopt het nog wel eens mis bij het geven van een persoonlijke invulling. Op 12 april publiceerde The Herald Tribune (IHT) een column van C.J. Moore, getiteld: Meanwhile: The world is Englishing. De Morgen was er als de kippen bij, en publiceerde, bij monde van Peter Dupont, op 14 april reeds een synthese van datzelfde artikel als De wereld spreekt Engels, maar de Engelstaligen begrijpen er niets van. En kijk, vandaag (21 april) treffen wij in De Standaard een gelijkaardig gewrocht aan in de katern debebouwde.com: Englishing is de mode (nu ook op het taalblog).

De aandachtige lezer heeft ondertussen al door dat, van de subtiliteit van de Engelse titel (“de wereld verengelst” en de verwijzing naar het oneigenlijk gebruik van de ‘gerund’) niet veel meer overblijft. Bij De Morgen blijft de titel nog duidelijk, maar bij De Standaard is dat al helemaal zoek. Die vergelijking gaat ook op voor de respectievelijke samenvattingen. En voor de bronvermelding: DM vermeldt nadrukkelijk IHT als bron, bij DS hebben we daar verder het raden naar. En ja, ze hebben beiden dezelfde bron gebruikt, want de gelijkenissen zijn al te frappant om van toeval te kunnen spreken.

Waar het oorspronkelijke artikel het vooral heeft over een verkeerde manier van verzelfstandiging van Engelse werkwoorden in een vreemde taal (onder het motto, hier al eerder aangehaald: ‘buitenlanders kunnen beter Engels dan native speakers‘ in internet is gelijk Engels), dwalen DM, maar veel meer nog DS, af van die boodschap.

Voorbeeldjes, voorbeeldjes!

DS: De nieuwe linguïstische trend heet “gerunding”. Om het even welk woord kunnen we van een -ing voorzien, kwestie van toch maar “Engels” te lijken. Het probleem is dat de Britten er zelf niets meer van snappen.

Om het even welk woord? Ik denk dat het voornamelijk om werkwoorden gaat. Ik ken de etymologie van footing niet, en ik heb die ook niet onmiddellijk teruggevonden, maar de gerund is een werkwoordsvorm.

DS: Grammaticaal wordt die uitgang gebruikt om de gerund te vormen. “I am eating” betekent dus “ik ben aan het eten”.

Case in point, zouden onze Engelstalige vrienden nu schrijven. Hoewel “I am eating” misschien wel kan vertaald worden als “ik ben aan het eten”, is ‘eating‘ in deze context bijlange geen gerund (verzelfstandigd werkwoord), maar een present participle (onvoltooid deelwoord). Letterlijk vertaald –maar volledig archaïsch, vandaar dat ik ook zeg dat de vertaling goed is– staat er: “ik ben etende”.

DS: Het gevolg van al dat ingen is dat de Engelse taal weer wat minder de “lingua franca” wordt.

Wablief? Lingua franca: A lingua franca or diplomatic language is language widely used beyond its native speakers, primarily for international commerce and extending to other cultural exchanges. (mijn bold). If anything dan zou ik zeggen dat ze net méér lingua franca wordt.

Het artikel in DM is stukken beter dan de versie in DS, maar ik mis vaak wat context. Zoals het plotse opduiken van ‘beasting‘: Hoe lang is het nog wachten op Chinese gevangenisbewakers die zich overgeven aan ‘beasting’? In de Engelse tekst staat dat als volgt:

But I wonder how long it will be before “beasting” and “monstering” find their way around the world. These unsavory words are slang terms for interrogation methods employed by the U.S. military, made public by court proceedings related to abuses at Abu Ghraib prison in Iraq.

Zelfs al ken je het woord niet, dan kan je de betekenis uit de context halen.

Tot zover, lees vooral het oorspronkelijke artikel. De kans is niet gering dat u zich dan ook afvraagt: waarom hebben ze niet gewoon het artikel aangekocht en vertaald?

Bronnen:

Referenties: