Categorie: algemeen

• Uit drie verschillende bronnen is het nu bevestigd: het restaurantje op de hoek van de Breydelstraat en de Graslei heet ‘Sarabande’ (cfr valentijn I)
• Remember de grote census uit 2001? De eerste resultaten zijn beken, en kunnen zelfs on-line bekeken worden. Gent doet het lang zo slecht niet. Je kan je natuurlijk wel afvragen hoe relevant de cijfers van anderhalf jaar geleden zijn over de penetratie van PCs en GSMs in de Belgische huishoudens.
• Het nieuwe analfabetisme is digitaal. Net gehoord op het nieuws dat te weining leerlingen op school geleerd wordt met de computer te werken.
• En wat te denken van het volgende: A notorious e-mail scam has resulted in the murder of a Nigerian diplomat in the Czech Republic. [in Wired News]
  

  According to police reports, the suspect was a victim of the 419 scam, a thriving industry that employs thousands of people around the world. The scammers successfully manage to extort money from thousands of victims by promising them compensation for assistance in moving funds from foreign countries to banks in the United States.

• Momenteel in de fnac (gent): 5 EUR voor de originele Ring, en 22 EUR voor Romeo & Juliet van Zeffirelli met Olivia Hussey.

Jawel, ik geef het toe. Ik ben altijd al een gadget freak geweest. Getuige daarvan de palm pilot (Palm II); de reeks gsms (Nokia 6110, Nokia 3210, Sony CMD-Z5, Ericsson T39m + nog twee daarvoor); de vier-vijf jaar oude digitale videocamera (Sony DCR TRV9), de al ongeveer even oude digitale fotocamera (Fuji MX-2700), en de zwart-wit webcam (op de seriÎle poort); de radio-man (of hoe heetten die dingen –met zo’n dun wit draadje en slechts 1 oortje), de Walkman, de Discman, de MiniDisc-man, de iPod; en dan heb ik het nog niet over de rist computers die de revue zijn gepasseerd.

Eigenaardig echter hoe ik toch steeds weer naar analoge produkten blijf teruggrijpen. De agenda, het notitieboekje, de fotocamera.

Niet dat er in die produkten geen evolutie merkbaar is. De agenda bijvoorbeeld: drie verschillende filofaxen geprobeerd, verscheidene zakagenda’s en thema-agenda’s (Van Gogh, Fotografie, Jazz), om ten slotte uit te komen bij de Mignon Racine (week op twee pagina’s). Formaat van de kleine filofax, alleen breder (bijna een vierkant), zodat je je vingers en schrijfgerief niet in allerlei bochten moet wringen om iets toe te voegen of te wijzigen.

(Of nog: dit is slechts een kladblok.)

Gisteren, op die Academische Zitting dus, een paar bekend klinkende namen gehoord, zoals Dominique Baeten, Bruno Van Vlem, en Wim Waelput. Allemaal Barbaristen, allemaal gedoctoreerd in de geneeskunde.

Tijdens de receptie met Wim een praatje geslaan. Wim en ik namen, samen met zijn broers, en de dochter van een leraar op SB, ’s avonds, en vaak ook ’s ochtends, dezelfde bus. Wim nam de bus van (of tot) de Dampoort, waar hij zijn aansluiting met de trein had. Nu ik eraan denk, stapten wij ’s ochtends vaak af aan de Dampoort om daar te wachten tot Wims trein er was.

Leuke babbel, maar aan het hoofdstuk ‘en wie ken/zie jij nog van SB‘ gekomen, blijkt plots dat er al een aantal mutual acquaintances overleden zijn. Ik was er even niet goed van. Twee leraren, Van Herreweghe, dat wist ik al (de man die mij Engels heeft geleerd); maar ook Van Herreweghen (ik weet niet of beide namen correct geschreven zijn), leraar L.O.; de vrouw van een godsdienstleraar; een medeleerling (tc); en dan is er nog fdw die vorig jaar met vrouw en kinderen ergens in of boven Zuid-Amerika verongelukt is.

En we zijn nog maar net de dertig wat voorbij.

Gisterenavond waren we uitgenodigd op een Academische Zitting van de Faculteit Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen. Op de agenda stond o.a. de huldiging gedoctoreerden 2001 en 2002, door Prof. dr. E. Veys, coördinator Facultaire Doctoraatscommissie; en vermits Tessa zich sinds vorig jaar Doctor in Genees-, Heel- en nog-iets-kunde kan heten…

Fun. Het gaat er heel statig aan toe, op zo’n zitting. Eerst gaan de genodigden binnen, de meeste mensen hebben een gereserveerde plaats, en dan komt de blijde intrede van het geprofte. Kompleet met wambuis en al.

(De meesten hadden een roze-rode afzoming, maar er waren er enkele die een groene zoom en ditto kwastjes aan hun traditionele kledij hadden. Some kind of pecking order?)

(Bovendien waren er twee proffen uit een Finse universiteit, die een Gouden Medaille en Diploma in ontvangst mochten nemen, en hun traditionele klederdracht vereiste duidelijk een hoed. Zo’n soort hoedje als men wel eens op een koetsier pleegt te zien.)

(Over pecking order gesproken, naast de kleuren waren er ook een aantal met een soortement barret, ook al in verschillende groottes etc…)

De twee-en-een-half-uur durende zitting werd opgeluisterd door de Medical Faculty Band, die voor het tweede deel werd aangevuld door een zeker PVC (niemand minder dan Prof. dr. P. Van Cauwenberge, Decaan van de Faculteit). Blijkt die mens al een CD te hebben ook. Errrmmm… laat het ons maar niet over de muzikale gedeelte van de zitting hebben.

Het Belgisch Volkslied en de Vlaamsche Leeuw aan het eind van de zitting verwees mij in deze tijden iets te veel naar een Amerikaans-patriotistisch gebeuren, maar ik was al blij dat we het niet hoefden te zingen.

Allemaal zeer verdienstelijke mensen op zo’n gebeuren, maar ik kon me de ganse tijd niet ontdoen van het gevoel dat ik een deel uitmaakte van een inside joke, waarvan ik de pointe niet kende. Maar zeer genietbaar, dat wel.

Geen entry gisteren, want we hadden een company field trip: een bezoekje aan Sidmar (Gent/Zelzate). Ik denk dat het de eerste keer was dat ik een staalbedrijf van dergelijke grootte heb gezien. Dit ding is enorm.

Je komt binnengereden bij het hoofdgebouw, en dan denk je al van waw, hier werken een hele hoop mensen. In de receptie ondekt je dan een maquette, en dan zie je pas dat je je nu in dat speldekopje rechts onderaan bevindt. De site van Sidmar staat op een bescheiden lapje grond van 2km breed op 10km lang. Voor de plant tour werden we met een busje rondgereden.

Weinig echt spectaculaire dingen gezien, want er waren een aantal dingen in onderhoud: de blast furnaces lagen stil, net zoals de cold en hot rolling mills, maar we hebben wel de gigantische slabs gezien.

Het staal wordt via mallen in een lange platte balk gegoten, met een breedte variërend van 1,6 tot 2,6 meter, die dan continu op een lengte van 10 meter worden afgesneden (door meebewegende snijmachines). De hitte die daar afkomt… het was gisteren vreselijk koud, en we stonden twee verdiepingen (ongeveer vier huisverdiepingen) boven die slabs, maar de hitte daar was genoeg om ons comfortabel warm te houden.

(Helaas geen foto’s genomen.)

Op de site van Sidmar kan je een voorsmaakje van het productieprocess van staal krijgen. Wil je zelf eens proberen staal te maken, dan kan dat via de interactieve flash animatie op de ILSAP site.

Hoever gaan de gelijkenissen tussen het huidige Amerika (USA) en het vooroorlogse Duitsland? Zware recessie, oorlogszucht, willekeurige arrestaties, concentratiekampen, zware politiemacht, unilateralisme, patriot act (controle over de burger), etc, etc…

Moeten we nu wachten op WO III tot ze zich volledig isoleren van de rest van de wereld, of zoek ik het weer te ver?

(Nee, een muur is niet nodig, tenzij met Canada misschien; op de grens met Mexico is er immers al een)

Een tijd geleden (eind vorig jaar) zijn twee van onze vrienden (allez, twee koppels, dus eigenlijk vier vrienden) naar verschillende gebieden in de USf*ckingA getrokken. Vandaag (of gisteren) nog een mailtje gekregen:

Ondertussen zitten we hier in de rode of oranje alarmfase (gevaar voor terrorisme), de FBI vermoedt een aanval met giftig gas. ’t Jah wat hadden ze anders verwacht, 500 bommen droppen op Bagdad…Code naam voor de aanval is shock and awe en volgens Bush zijn de bommen bedoeld om de irakezen met verstomming te slaan, niet te doden, yep right….

Weer wreed goed gisteren. Om 5u30 opgestaan, getwijfeld of ik daar eigenlijk wel goed aan deed, kuchend en snuffend naar brussel gereden, daar een uur gebleven, om na anderhalf uur, twee dafalgans, een halve doos hoestbonbons en een liter water terug naar huis te moeten keren.

Terug thuis rond 10u30, constateren dat iemand de kraan in de keuken niet goed had gesloten –stond op het warmste, de ganse keuken was bedampt– en op bed in slaap gevallen. En nu is het de volgende ochtend zeker?

Een samenvatting, want ik zit ziek thuis. Het zat eraan te komen natuurlijk. Enfin, het heeft ook zijn voordelen. Ben ik eindelijk nog eens een dagje thuis, kan ik straks henri gaan afhalen van ’t school, en gaan we samen eten maken (chicken tandoori).

De geneugten van een lang bad herontdekt, Lanoye verder lezen, en ondertussen nog eens Eyes Wide Shut bekijken. De eerste keer stond ik er wat weigerachtig tegenover, maar de film zit echt wel goed in elkaar (lijkt een beetje traag, maar dat is een handelsmerk van Kubrick; voor de filmbluffer heet dat overigens niet traag, maar geprononceerd –woehahahaha… eergh sorry, dat zijn de medicijnen).

Vanochtend een SMS-je van Hugo: Vic is geboren om 9u16, 3kg770, 55cm.

Vandaag nog geen tijd/zin gehad om te surfen, dus for a change kan ik mij morgen misschien nog eens verwonderen over hoeveel informatie er eigenlijk wel in een gazet kan staan (vs tiens, dat heb ik gisteren al op internet gelezen).

Moet het nog gezegd: we zijn vrijdag alweer vreselijk vol aan ’t steken…

vanochtend bijna de garagepoort op het werk geramd. toen ik gent verliet was het poerdroog. de straten waren nat, de lucht zag grauw en donker, maar het regende of sneeuwde niet.
naarmate ik echter dichter bij brussel kwam, begon het eerst te regen, en op de ring rond brussel ging dat geleidelijk over van smeltende sneeuw tot ‘plak’sneeuw. en tegen de tijd dat ik nog maar een paar straten van het werk was, zag alles wit.

uiterst voorzichtig langs de ronde punten gereden, nog voorzichiger op de oprit gereden (gaat een beetje omhoog), en dan eventjes getwijfeld of ik wel in de garage zou rijden. de poort bevindt zich immers aan het einde van een stevige helling (naar beneden, als je de garage wilt binnenrijden), en die zag er spekglad uit.

letterlijk naar beneden geschoven. de voet voortdurend op de rem, geen gas gegeven, en hopen dat het bermpje onderaan hoog genoeg zou blijken om de wagen te stoppen (15 verveldende centimeters op normale dagen). het scheelde geen haartje. de wagen begon net schuin te komen, de muur rechts gevaarlijk dichtbij, toen ik met een fikse bonk tegen de berm werd gestopt.

toch nog getwijfeld of ik erover zou rijden, zodat ik niet moest uitstappen om de poort te openen, maar dat dan wijselijk toch maar niet gedaan. uitgestapt, in twee, drie tellen zelf sneeuwman geworden, de magneetstrook voor de ontvanger gehouden, terug in de wagen gespurt, en –eenmaal de poort volledig open– veilig binnen geraakt.

niks beter om goed wakker te worden.