Categorie: algemeen

Ghoh. Toch nog Telenet. Hebben ze dan toch nog een abonnement dat goedkoper is dan Belgacom. En de overdracht kan relatief snel gebeuren. Ttz ik heb naar vier verschillende nummers moeten bellen, en ik moet nog naar de bank bellen/gaan om de domiciliëring op te zeggen/te wijzigen.

Maar goed. We beschikken nu over ‘slechts’ 1 telefoonlijn (via 0800 66 111) en de facturatiegegevens zijn gewijzigd van de bvba naar de privé (via 0800 66 000). Nu nog de bank en dan wordt het boeltje ook privé betaald.

Sorry Belgacom.

(Maar dat internet blijft toch duur. Al is ADSL niet goedkoper. En toch trager.)

(Naar analogie met: ‘hier zet men koffie en over’.)

EGW wordt terug overgezet van de bvba naar de privé. Ik had eventjes gedacht dat dit een pijnlijke procedure zou worden (en ik ben het tijdens de vakantieweek vorige week natuurlijk vergeten doen), maar de laatste faktuur en de website van Electrabel brachten al gauw verlossing. Je kan die mensen blijkbaar telefonisch bereiken tot maar liefst 8 uur ’s avonds.

Een zeer vriendelijke en behulpzame mevrouw aan de lijn gehad, de nodige gegevens doorgegeven, en binnenkort krijg ik een afsluitingsfactuur. Eh voila, de overname is geregeld. En het duurde niet veel langer dan de tijd om dit in te tikken.

Morgen proberen we de telefonie + internet (bij Telenet blijven ze immers zo lang niet wakker). Als het eventjes kan blijft internet bij Telenet, en verhuist de telefoonlijn terug naar Belgacom (is met forfait blijkbaar goedkoper voor de vaste lijn, die we toch maar nauwelijks gebruiken).

Deel 1: Zottegem-Gent, zaterdag rond 8u30
Vrijdag was er een fuif voor/door een aantal collega’s van Tessa in Zottegem. Vermits zij daar al was, het ziekenhuis vlak bij het station is, wij vlakbij het station wonen, en Tessa sowieso elke dag pendelt, zou ik met de trein nakomen. Na de fuif konden we dan in een van de studio’s van de artsen-van-wacht blijven slapen, en de volgende ochtend met de trein terug naar huis.

Vol goede moed een retourtje Gent-Zottegem gekocht en fuiven maar. De volgende dag knipt de controleur mijn kaartje, en net als hij het mij teruggeeft, aarzelt hij en zegt:

– Dat ticket is wel van gisteren hé.
En ik, volkomen verrast, “Errr. Ja, is dat een probleem? Het is toch een retourticket?”
– Jaja, maar dat is niet meer geldig.
“Hoezo? Ik heb gisteren een retourticket gevraagd en dat hebben ze mij gegeven.”
– Jaja, maar ge had moeten zeggen dat ge niet dezelfde dag terugkwam.
“Errr. Pardon? Had die juffrouw mij dan niet moeten vragen of het voor de zelfde dag was? Hoe kan ik nu weten dat je dat moet specifiëren? Zit er een prijsverschil op misschien?”
– Neenee, maar het ticket is niet meer geldig. Iedereen weet dat een ticket alleen maar de dag zelf geldig is.
“Huh? Ja? Ik dus niet. Sorry. Ik zal er de volgende keer rekening mee houden.”
– Jaja, maar uw ticket is niet meer geldig, dus ge moet nu een nieuw ticket kopen.

Wat-the-fucking-blieft? En er was geen ontsnappen aan. De prijs was hetzelfde: 3,10 EUR enkele rit. Can you say bureaucratie? Het is niet alsof ik zwartrijder was. Ik had verdomme een ticket gekocht, ik heb recht op service. Of op zijn minst op soepelheid.

Deel 2: Knokke-Gent, zondag rond 18u15
De volgende dag (zondag) gaan we naar zee, en hoewel er ruim op voorhand voorspeld werd dat dit een topweekend zou worden, legt de NMBS geen extra treinen in. Gevolg, we staan als sardines op elkaar geperst in het gangpad en bij de deuren. Zo erg zelfs, dat er bij ons (aan de deuren) een jongeman een appelflauwte krijgt. Doet maar raar hoor, iemand die zo plots ineenzakt.

Een heel aangename dag aan zee gehad, en op de terugweg is het gelukkig veel kalmer (we hebben dan ook redelijk vroeg aangezet). Gezellig keuvelen, een beetje lezen, tot op het stuk tussen Brugge en Gent plots een controleur voorbij komt. Hij stopt waar wij zitten, kijkt me aan, en zegt me mijn bagage op het rek te plaatsen. (Mij ‘bagage’ zijnde een halflege rugzak.)

“Excuseer? En waarom dan wel?”
– Omdat de mensen moeten kunnen zitten.
“En welke mensen dan precies? We zitten op het stuk tussen Brugge en Gent, en de trein stopt niet meer voor wij eraf moeten. Maar ik kan u verzekeren, als er iemand een plaatsje wilt, zal ik met veel plezier mijn rugzak verwijderen.”
– Neenee, uw rugzak moet nu weg.

Ugh!? Dus heb ik mijn rugzak maar even op de grond gezet, en zodra de idioot weg was, heb ik hem weer naast mij, op de bank geplaatst.

Wat een eikels zeg, bij de NMBS. Wat een godverdomse bende vastgeroeste leeglopende stakers. Ik betaal voor een dienst, niet om de crap van een aantal ongemanierde machtsmisbruikers te aanhoren.

De trein is altijd een beetje reizen. Tsja, ze zouden de slogan beter vervangen. Iets in de trant van “De NMBS. Voor klantgerichtheid hoeft u niet bij ons te zijn.”

(Pfff. Dit moest er even uit. Ongetwijfeld werken er ook aardige mensen bij de NMBS. Ja toch?)

Het is vakantie. Al willen wij het niet geweten hebben, en al moeten we nog elke dag noestig doorwerken (tot de Gentse Feesten), Henri komt er ons voortdurend mee rond de oren slaan. Dat het vakantie is, en dat hij na de vakantie bij juffrouw Mieke mag (al staat dat bij lange nog niet vast natuurlijk), en dat hij vanaf maandag elke dag naar het Bob de Bouwer-kamp mag in Sint-Paulus.

Kunnen wij dit maken?
Nou en of !

Zo’n dagje vrijaf kan wel best deugd doen. De ganse dag geen zak gedaan en toch geen seconde stil gezeten. Eerst Henri naar school gebracht, dan bij Bloch (in de Veldstraat) ontbeten, de Inno in, de fnac door en vervolgens op zoek gegaan naar een plaats om te middagmalen.

Met drie-vier CDs in mijn poten gestaan in de Fnac, en allemaal terug gelegd (o.a. de nieuwe Metallica –klonk wreed wijs– Stereophonics, en the Cardigans; misschien ga ik die nog allemaal wel halen). Ons Tessa had wel tien kilo lectuur mee (jaja, ook de nieuwe Harry Potter).

Twee uur door ‘ghiel ghent gestapt’ (mijn poging tot transcriptie faalt ongetwijfeld) en uiteindelijk terug bij ons vertrekpunt aanbeland: de Malatesta aan de Korenmarkt. Spaghetti Vongole –een eeuwigheid geleden.

We zijn o.a. voorbij gegaan aan ’t Eat@ café aan ’t Zuid (maar zag er ons niet uitnodigend genoeg uit), de Grade (was gesloten), Bric en Brac (gsloten door omstandigheden), de Machiavelli (gesloten op maandag –en daarmee waren we van de Korenmarkt via de Zuid terug naar het Sint-Pietersstation gewandeld) en terug (via de Coupure en de Graslei) naar de Malatesta. Met grote honger.

Daarna nog effekens Zondagsbrood gaan halen bij Bloch (heerlijk getoast), en foto’s gaan afhalen bij Alltech. (Gisteren maar liefst 9 filmpkens volgeschoten op het feest van Tessa’s grootouders –60 jaar getrouwd, er bestaan nog zekerheden.)

’t Leven kan schoon zijn.

De volgende twee dagen hebben we team building op het bedrijf. We werken er met zo’n 25-30 mensen van verscheiden origine (UK, Japan, Duitsland, Zweden, België, Frankrijk, Canada, USA), en de laatste paar maanden is er nogal een personeelswissel geweest.

Ooit nog wel eens aan deelgenomen, voor de EYP (Michel heeft hier nog wel een heleboel verhalen over –het zal hem misschien wat vrolijker stemmen). Dat was toen telkens georganiseerd door Outward Bound (als ik mij niet vergis), met als doel de verschillende tieners uit de Europese lidstaten tijdens een weekend versneld met elkaar in contact te brengen voor zij een weekje het Europees parlement trachten te emuleren.

Onze team building heeft niks met deze glamour te maken; we blijven zelfs ten kantore, en ik vrees een beetje dat dit het effect wat zal teniet doen. Enfin, we gaan er met een ‘open geest’ (woehahaha) naar toe. ’t Is hier weer in zeven haasten geschreven, maar ik zal mijn bevindingen hier wel posten (en nog wat EYP verhalen ook).

As in: die DNS werkt op mijn –. Ik kom er maar niet toe om van thuis te webloggen, hoewel ik genoeg te vertellen heb. Vanop het werk kan ik echter nog steeds niet aan deze site.

*zucht* Straks schrijf ik mijn stukje gewoon op het werk, en e-mail ik ze naar mezelf, zodat ik ze ’s avonds maar heb te cut-and-paste-en in deze vakjes. Ja toch?

Je weet weer eens dat je ouder wordt als:

1. Plots blijkt dat je geen sloten koffie meer kan drinken na vijf uur ’s avonds –tenminste toch niet als je verwacht die nacht nog te kunnen slapen.
2. Je vijf uur in de namiddag plots vijf uur ’s avonds gaat noemen.
3. Gedroogde vruchten eten (perziken, abrikozen, pruimen) goed lijkt voor de spijsvertering.
4. Je niet begint te roepen en tieren als je een schijf vlees van twee op drie op twee milimeter uit je duim snijdt met je japans vlijmscherp keukenmes.
5. Je in een andere taal gaat spreken om iets over je kind te vertellen waar het bij is.
6. Vroeg opstaan echt wel leuk is.